Een oud Nederlands gezegde, maar het laatste weekeinde van april in en om Perpignan zeker waar. Voor iedereen! Voor mij, voor de organisatie, voor de reis van mijn CycloWorld-collega’s naar Spanje en voor de granfondorijders tijdens de 66 Degr Sud. Een nieuwe cyclo op de UCI kalender.

Ambities

Aan het begin van dit cycloseizoen heb ik me ten doel gesteld om me voor het WK van de UCI Gran Fondo World Series te kwalificeren. Voor het eerste echt serieus trainen, letten op mijn eten en lid worden van een wielervereniging om mijn techniek op de fiets te verbeteren. Dus goed op gewicht, mooie VO2max, hoogste w/kg ooit en A+ op Zwift reis ik dinsdag af naar het zuidoosten van Frankrijk. Ruim van tevoren, zodat ik mooi de TT op donderdag mee kan pikken.

Tijdrit als voorafje

De kwalificatie voor de tijdrit is voor mij een soort bijnummer; 10 kilometer bergop knallen en de uitzondering op het gezegde. Woensdag bij aankomst in Perpignan gelijk het parcours verkend en geconstateerd dat het is mij op het lijf geschreven is: 3 kilometer recht toe recht aan vlak, 3,5 kilometer glooiend klimmen (gemiddeld 3,7%) en tot slot 3,5 kilometer wat meer steady klimmen naar La Force Real (gemiddeld 5,6%, met de laatste 400 meter boven de 10%). Geen afdaling, weinig bochten, gewoon goed indelen en heel hard trappen, dat kan ik… Ik haal op de eerste klim dan ook al snel deelnemers die voor me zijn gestart in, wat net een beetje te veel extra moraal gaf waardoor ik mezelf voorbij ging trappen. De uiteindelijke nummer 2 was een minuut voor me gestart en begon een prachtig mikpunt te worden. Helemaal kapot, maar dan ook echt helemaal, zwalk ik de laatste 200 meter omhoog en over de finish. Eenmaal bijgekomen blijk ik 14e in het totaalklassement, maar eerste in mijn categorie!

En dan de cyclo

Tijdens de GF zelf blijkt echter al snel dat A+ op Zwift en een TT-rechttoe-rechtaan-bergop niet zoveel zeggen als je ook 169 kilometer in een peloton moet fietsen, er 2200 hoogtemeters aan afdalingen zijn en je moeilijke bochten op hoge snelheid moet nemen. Techniek en kunnen sturen is ook een essentieel onderdeel van fietsen. Het begin van de cyclo op zaterdag was voor mij dan ook het moeilijkste deel.

Me handhaven in een grote ongeorganiseerde groep, fietsen op slecht wegdek met lastige verkeerssituaties en bochten kostte me een enorme bak energie. Als letterlijk laatste van het peloton was het valpartijtje hier ontwijken, gat daar weer dichtsprinten, vol in de remmen en dat alles 4x per kilometer 55 kilometer lang. Ik was dan ook blij, maar veel vermoeider dan nodig, toen de eerste echt klim van de dag begon. De allereerste klim van 5 kilometer aan 3% gemiddeld reken ik door het enorme tempo niet eens mee.

Hakken over de sloot

De klim naar Castelnou is ruim 10 kilometer aan gemiddeld 4.2%. Daar valt het peloton uit elkaar. Mooie klim met vooral een schitterend dorpje in het eerste deel voor iedereen die daar nog oog voor had. Daarna een afdaling waar ik veel tijd verlies maar goed te doen is. En direct gevolgd door de Col de Saint Marguerite (6,3 kilometer aan 6,7% gemiddeld). De klim vind ik heel leuk, de afdaling van deze col echt dramatisch. Het eerste deel is vol gaten en veel steenslag, maar dat is achteraf nog prima als je het vergelijkt met het middendeel. Dat was een boerenweggetje waar een tractor eigenlijk niet eens overheen wil. Eenmaal beneden zitten er in de laatste 70 kilometer zitten nog twee kortere lopers van klimmen, maar die zijn goed te doen. Verder is het dalen en Frans-vlak. Ik finish zelf uiteindelijk als 6e in mijn categorie. De beste 20% kwalificeert zich en dat zou 5.2 zijn gezien het aantal starters. Met de hakken over de sloot weet ik me te kwalificeren!

Meer successen van team CW

Wat dat betreft deden mijn CycloWorld-collega’s Nicolien (4e algemeen) en Pieter (8e algemeen) het een stuk beter. Beiden werden 3e in hun leeftijdscategorie en daarmee sowieso gekwalificeerd voor het WK in Trento! Waarom hun begin moeilijk was dan? Ze worden onze beheerders van Spanje en Portugal en zijn daarom voor een jaar naar Spanje vertrokken (of andersom). 66 Degr Sud was een leuke plek om te stoppen en mee te pikken op hun reis daarheen. Echter vertrekken ze uit Perpignan dan wel met 2 medailles meer, maar ook vooral koffers en tal van waardevolle spullen minder. Tijdens de granfondo is hun camper opengebroken en leeggehaald. Onbegrijpelijk gezien het (afgesloten) parkeerterrein voor de deelnemers.

Organisatie kan beter

Wat dat betreft was het ook voor de organisatie in totaal een lastig begin. De omgeving is echt fantastisch mooi. De machtige Pyreneeën op de achtergrond, de Middellandse zee soms zichtbaar en mooie vergezichten over de vlaktes rond Perpignan. Echter zijn er voor een op hol geslagen peloton wel betere keuzes te maken voor de wegen waar over gereden wordt. Heel veel dorpjes met allerlei verkeersobstakels. Gelukkig zijn veel paaltjes buigzaam anders hadden een aantal valpartijen slechter afgelopen. De afdaling van de 2e echte col moet echt anders, het viel me mee dat ik slechts 1 deelnemer de steentjes uit zijn bebloede elleboog heb zien pulken. Om over de echte start maar te zwijgen, de eerste kilometers Perpignan uit hadden volgens de eerdere – zeer beperkte informatie die te vinden was – geneutraliseerd moeten zijn. Echter stonden de auto’s en motoren verkeerd opgesteld waardoor het peloton eerder weg was dan de voertuigen om het peloton te begeleiden. Dit leverde hierdoor meer gevaarlijkere dan veiligere situaties op.

Echter gegeven de omgeving en het feit dat 66 Degr Sud pas voor de 2e keer (1e keer onder UCI vlag) georganiseerd werd, de organisatie van de TT en het idee dat alle begin moeilijk is zou ik ze toch het voordeel van de twijfel geven. Gezien de datum op de kalender is het ook een mooie toevoeging voor iedereen die aan het begin van het seizoen al in vorm is. Ik kom voor deze editie uit op een 6.6, maar ik kom zeker terug en kan dan zomaar een 10 treffen hier.