Eerder berichtte CycloWorld al dat de vervolgklim van de Col de la Loze inmiddels in aanbouw is. De kant die begint vanuit Les Menuires is inmiddels voltooid tot de top. De locals fietsen er al naar boven. CycloWorld-lezer en local Robert Karreman verkende exclusief voor CycloWorld de klim te voet. Dankzij de grote hoeveelheid voor hem aangeleverde informatie, kunnen wij de belangrijkste 5 vragen inmiddels beantwoorden.

1. Hoe loopt de route?

De start van het fietspad is in Les Menuires, naast de Village des Pioupiou en de torenflat, op een hoogte van 1820 meter.

Na een eerste haarspeldbocht rijden we bovenlangs de Croisette van Les Menuires in de richting van het iconische flatgebouw Le Brelin. Net voor dit gebouw gaat het pad met een haakse bocht naar rechts en beginnen we goed hoogte te maken.

We rijden achterlangs Le Brelin en hebben in korte tijd dan al bijna 100 meter hoogteverschil overbrugd. Als je over je linkerschouder kijkt, heb je het volgende uitzicht.

Vanaf hier gaan we in een mooi gelijkmatig stijgend parcours omhoog.

Tot we uitkomen bij het restaurant Le Grand Lac op ongeveer 2250 meter hoogte, vanwaar er uitzicht is op het meest uitdagende deel van het parcours: de klim naar de Tougnète (2390m), via het restaurant Maya Altitude (2340m).

Na het restaurant is er een korte afdaling, gevolgd door een glooiend parcours voordat de korte heftige klim naar 2390m moet worden ingezet. Het eerste deel van de klim brengt ons bij restaurant Maya Altitude op 2340m (en waar later ook de aansluiting met het fietspad vanuit Méribel komt).

Als deze uitdaging bedwongen is, wacht er een mooi uitzicht op Méribel en de Mont Blanc.

Hiervandaan gaat het pad verder omhoog naar de Tougnète (op een hoogte van 2390m), waar ook de stoeltjesliften uit Saint Martin de Belleville en Méribel-Mottaret aankomen. Als we dan omkijken, hebben we het volgende uitzicht.

De route op Strava (klik op het plaatje om de route te openen).

Op video ziet het er zo uit:

CycloWorld-lezer Skifan maakte met zijn drone deze hele gave beelden.

2. Hoe zit het profiel eruit?

Op basis van de door Robert aangeleverde data heeft onze partner Climbfinder een voorlopig profiel gemaakt. Het profiel zal door herhaalmetingen nog wat geperfectioneerd moeten worden, maar het geeft al wel een goed beeld. 

Overigens moet vermeld worden dat de voet in Les Menuires ligt op ruim 1800m. Om hier te komen moet je vanuit Moûtiers eerst 27 kilometer fietsen, waarvan 22 kilometer klimmen. Je overwint dus al 1350 hoogtemeters, voordat de zware klim naar de Tougnète begint. De totale klim vanaf Moûtiers is dus 34 kilometer met 1900 hoogtemeters. Met recht een beest van een klim.

Waar ligt de top?

De weg loopt dus van Les Menuires naar de Sommet Tougnète (2434m). Dit is het hart van Les 3 Vallées, het grootste skigebied ter wereld. Op de top komt ook een aantal skiliften uit en vlak daaronder bevindt zich het restaurant Maya Altitude. Bij dit restaurant is een scherpe bocht rechtsaf om bij het hoogste punt te komen dat niet meer dan 100 meter verderop ligt. De weg stopt op 2390m, net iets lager dan de plek waar de skiliften eindigen.

Het is de bedoeling dat de weg in de toekomst bereikbaar zal zijn vanaf Méribel-Motteret, vermoedelijk via de Pas de Cherferie. Klik op de kaart om het hele gebied te zien...

4. Wat wordt de naam?

Officieel is daarover nog niks bekend, op dit moment gebruikt men de naam Tougnète of La Tougnète. Maar wij zetten in op Col de la Tougnète. Officieel is de weg overigens geen col, want dit is volgens de definitie namelijk het laagste punt tussen 2 bergen. De Tougnète is echter een bergtop. Of de Fransen het een col gaan noemen is afwachten. Het woord 'col' doet immers de wielerharten sneller slaan.

5. Hoe gaat de andere kant eruit zien?

Naar verluidt liggen er twee tracés waaruit nog gekozen moet worden. Welke dat zijn is onbekend, maar aan de hand van de situatie valt er wel wat te bedenken.

Met behulp van Strava heatmap lijken er vier varianten mogelijk:

1. Nog een stukje omhoog via de Roc de Tougne. Robert is hierover duidelijk: "Dit kun je vergeten. Daar loopt slechts een klein paadje en er moet een stuk rots beklommen worden." Die optie strepen we door.
2. Via de Dahu/ Combe Tougnète piste. Robert: "Deze optie zie ik ook niet gebeuren. Wat je daar hebt is een rode piste en een smal klimpad. Om daar een fietspad te maken, zal er veel grondverzetwerk moeten gebeuren. Afgezien van de kosten krijg je daar de handen niet meer voor op elkaar. Bovendien, fietsers een rode piste omhoog sturen is te veel van het goede."
3. Via de Pas de Cherferie. Hier loopt al een pad dat zo geasfalteerd kan worden, maar er speelt echter een probleem: "De weg loopt door wetlands dus daar zal de aanleg wat vertraging oplopen (met name vanwege de milieu-effecten)." Indien deze optie gekozen wordt zal de weg bij restaurant Maya Altitude (2310m) linksaf buigen. Het laatste steile stukje van 100 meter ligt er dan wat verloren bij.
4. Via de Faon-piste. Volgens Robert lijkt de route via de Cherferie de beste kans te maken, maar is een weg via de Faon-piste een goed alternatief: "De piste is blauw en er loopt al een weg".

We zullen nog even geduld moeten hebben. Het is de bedoeling dat het gedeelte Méribel – Tougnète in de zomer van 2022 wordt aangelegd. Daarmee is er een verbinding gemaakt tussen Les Menuires en Courchevel die voor het grootste gedeelte alleen toegankelijk is voor fietsers. Deze Via 3 Vallées gaat over twee cols namelijk de Tougnète en de Col de Loze. Die laatst klim is overigens al bevestigd voor de Tour van 2023. Of de renners dan ook de Col de Tougnète zullen beklimmen? De tijd zal het leren.

But that's not all

Er zijn aanwijzingen dat de Col de la Tougnète overigens niet het einde is van het plan Via 3 Valleés. Er gaan geruchten over fietspad naar Val Thorens. Momenteel worden Les Menuires en Val Thorens verbonden via de D117, maar er zijn mysterieuze asfalterigswerkzaamheden in Les Menuires gestart die mogelijk duiden op een aansluiting met Val Tho. Er wordt gewag gemaakt van in dit oude krantenbericht uit 2019, maar of het daadwerkelijk gaat gebeuren, zullen we pas volgend jaar weten.

Met zeer veel dank aan Robert Karreman.