Een zesdaagse mountainbikemarathon in het zonnige Andalusië in Spanje, aan het einde van de winter: dat klinkt als een heerlijke opwarmer voor het marathonseizoen! De 339 kilometers en 9.400 hoogtemeters van de Andalucia Bike Race lijken ons niet te extreem. Al deze woorden neem ik direct terug: deze Spaanse meerdaagse is misschien wel een van de meest technische en zwaarste meerdaagsen die wij ooit hebben gereden. Het is mountainbiken in de puurste vorm.
Aangezien we in het dagelijks leven al een koppel zijn is het voor ons extra bijzonder dat we als Mixed Team kunnen deelnemen aan deze duorace. We hebben in alle winterse omstandigheden getraind om klaar te zijn voor dit Spaanse feestje. Op internet krijgen we een veelbelovende indruk van wat ons te wachten staat: fantastische trails tussen de olijfbomen, rijdend in kort-kort met een heerlijk zonnetje! Vamos!
In deze UCI-marathon van de buitencategorie duiken vooraf grote namen op als deelnemers. Niemand minder dan wielerpensionado Vincenzo Nibali, de Belgische mountainbiker Wout Alleman, onze ‘eigen’ Hans Becking en bij de dames de favoriet Irina Lützelschwab zullen aan de start verschijnen.
'Tijdens deze zesdaagse zijn er vier verschillende startplaatsen, waarbij je op twee locaties kunt overnachten. Wij slapen in het door de organisatie aanbevolen hotel. Dat zorgt ervoor dat je helemaal in de sfeer van het evenement verblijft, maar ook in de wereld van de profs. Rondom het hotel staan alle teambussen opgesteld, waar er non-stop gesleuteld wordt aan de fietsen en je zit ’s ochtends aan het ontbijt met Nibali. Deze dunne scheidslijn tussen recreanten en de grote heren en dames is wat ons betreft absoluut de charme van mountainbikemarathons.
Eenmaal in de startplaats Jaèn aangekomen is de Spaanse vibe ver te zoeken. De hagel komt met bakken uit de hemel en we zien besneeuwde bergtoppen om ons heen. Gelukkig hebben we toch iets van winterkleding meegenomen; het ziet ernaar uit dat we onze witte benen nog niet aan de wereld hoeven te tonen. Vanwege de lage temperaturen, de sneeuwval en regen van de voorafgaande dagen zal het voor veel deelnemers extra uitdagend worden. Wij Nederlanders zijn misschien al iets meer aan dat soort condities gewend dan de blauwbekkende Spanjaarden.
Op maandagochtend 10:00 mogen we van start met nog zevenhonderd andere deelnemers in temperaturen rond het vriespunt. Gelukkig laat het zonnetje zich ook zien. Er doen veel nationaliteiten mee aan deze race, maar het merendeel is Spaans. Na drie pittige etappes rondom Jaén (en een flink stuk reizen) volgen nog een kortere tijdrit, de Koninginnenetappe en de finishetappe rondom Córdoba.
Alle etappes leiden ons over eindeloze trails, zowel omhoog als omlaag. Vanaf de eerste dag is duidelijk dat ze hier geen genade kennen. De klimmen zijn steil, heel steil, met de nodige obstakels. In de eerste kilometers van diverse etappes zijn er daardoor regelmatig opstoppingen op technische, smalle stukken. Als je denkt op een langere klim een constant tempo te kunnen rijden om in je ritme te komen, vergeet het maar. De klim op dag 3 waarbij 900 hoogtemeters overwonnen moesten worden, staat me nog het meeste bij: deze liep ongelijkmatig over singletrails door het bos en eindigde met extreme stijgingspercentages van tegen de 30% in de laatste kilometer. Bijna iedereen moest lopen richting de besneeuwde toppen.
En als je denkt dat je kunt herstellen in de afdalingen: no way! 200% focus is nodig om de fiets onder controle te houden. In iedere afdaling zit toch net weer een klim verstopt. Sterker nog, je rijdt regelmatig trails omhoog, die zich normaal laten categoriseren als een S2-afdaling. Of schuifelen over de besneeuwde en spekgladde trails in de hoger gelegen delen. Dit parcours vergt het uiterste van onze fietsen en van onszelf. Voor het eerst rijd ik dit jaar met een dropper en ik was erg blij met deze upgrade in dit terrein. Ondanks de heftige trails kon ik veel technische stukken rijden en heb ik mijn eigen grenzen kunnen verleggen door maar achter mijn teampartner aan te rijden.
Langs het parcours treffen we dagelijks grote groepen publiek. Klimmen die onmogelijk zijn, worden toch mogelijk als we naar boven worden aangemoedigd door de enthousiaste Spanjaarden! ‘Venga, venga’ en ‘animo’ roepend met gebalde vuisten of soms met een klein duwtje helpen ze je de laatste meters van de klimmen door. De race leeft hier en deze toejuichingen maken de totale beleving extra bijzonder.
Wat echt boven onze verwachtingen was:
Ondanks dat de prestatie voor ons ondergeschikt is aan het heelhuids finishen, zijn we zeer tevreden met onze vierde plaats in het eindklassement van de Mixed Teams. De overall winnaars in de elitecategorieën bij de heren zijn de Italiaanse Fabian Rabensteiner en de Belg Wout Alleman en bij de dames de Zwitserse Irina Lützelschwab en Litouwense Katazina Sosna. Een link naar alle uitslagen vind je hier.
De Andalucia Bike Race hebben we eerlijk gezegd vooraf onderschat. Niet alleen qua zwaarte, maar ook qua organisatie en omgeving. Doordat alles klopte hebben we intens genoten van de overweldigende natuur en het fantastische parcours. Daardoor is dit een van de mooiste meerdaagsen geworden die we ooit gereden hebben. Het evenement zelf heeft onze verwachtingen op alle fronten overtroffen en Spanje heeft ons hart gestolen! Een ding is zeker: We’ll be back!
Meer inspiratie nodig of vragen? Zoek me gerust op via social media en ik beantwoord graag je vragen. Je vindt me op Instagram: @mieskuh.
|
|
|
|
|
