Op de laatste dag van juli stonden Eveline van der Hek en Herman Nekkers in alle vroegte aan de start van de Arlberg Giro. Het werd een geweldige race in zware omstandigheden.
Foto: Silvretta Hochalpenstrasse (Marathon Photos)
Op uitnodiging van het Tourismusverband verblijven we vier dagen in Sankt Anton am Arlberg. We worden ondergebracht in Hotel Alte Post, een luxe viersterrenonderkomen met alles wat je je maar kunt wensen. Bovendien is het op slechts tien meter van de start van de Arlberg Giro. Sankt Anton am Arlberg is een typisch Oostenrijks dorp waar men voornamelijk van de wintersport leeft. Eind juli of begin augustus is de Arlberg Giro een van de zomerse hoogtepunten.
Op de vrijdag voor de cyclo verkennen we de omgeving: een rit over de Pillerhöhe en de Kaunertaler Gletscherstrasse. We kiezen ervoor in Landeck te starten. De Pillerhöhe van de oostkant is een taaie en mooie klim. Een rustige weg door dorpjes, bossen en open vlaktes. Op de top bevindt zich een geweldig uitzichtpunt over het dal van de Inn.
Foto: Eveline op de Kaunertaler Gletscherstrasse
Dan volgt de Kaunertaler Gletscherstrasse, een van de hoogste beklimmingen van Europa. Niet minder dan 29 genummerde bochten moeten overwonnen worden om de top op 2750 meter te bereiken. Het landschap is desolaat en ruig. Na uren fietsen bereiken we de gletsjer, gelukkig is het niet echt koud. We dalen snel weer af, want we zijn door het toerismebureau uitgenodigd voor een diner met journalisten.
De Arlberg Giro is ons hoofddoel tijdens deze trip. Hij wordt dit jaar voor de dertiende keer georganiseerd. Het is lekker overzichtelijk, want de enige afstand is 150 kilometer en 2500 hoogtemeters met drie beklimmingen:
Op zaterdag halen we de startnummers op. Alles ademt fietsen: er is een grote expo met bekende merken, het afhalen van de startnummers verloopt vlot, de informatievoorziening is prima en er is een pastaparty. De kwaliteit is extreem hoog.
Normaal gesproken is de start om 6 uur 's morgens. Maar dit jaar is het nog een uur vroeger wegens de afsluiting van de Arlbergtunnel. De autoriteiten willen dat de fietsers zo vroeg mogelijk over de pas zijn om het overige verkeer niet te hinderen. Zodoende wordt er in het donker gestart, licht op de fiets is aan te raden.
Gezien de twijfelachtige weersvoorspelling rij ik met een windstopper en regenjas. Als we om 4:55 uur bij de start aankomen is het nog droog, maar de kans dat dit zo blijft is vrijwel nihil. Wereldkampioen Stefan Kirchmair komt er ook net aangereden en sluit netjes achteraan in het eerste startvak. We maken een kort praatje, hij maakt zich niet druk.
Foto: Starten in het donker (TVB St Anton am Arlberg/Patrick Saely)
Na het startschot gaat het direct steil omhoog richting de Arlbergpass. Tien minuten later begint het te spetteren. Dat is niet eens vervelend, want het is erg steil: continu tussen de 10 en 12%. Eveline haalt me in. We rijden hetzelfde wattage, maar zij hoeft 6 kilo minder mee te slepen. Daar helpt zelfs mijn superlichte S-Works Aethos niet aan. Ik rij flink in het rood, gelukkig is de klim niet al te lang. Vanaf de pas gaat het gelijk naar beneden. Normaal gesproken kun je hier de remmen loslaten. Maar door de regen, het schemerdonker en de lichte mist is voorzichtigheid geboden.
Foto: Epische afdaling van de Arlbergpass (TVB St Anton am Arlberg/Patrick Saely)
Er volgt een prachtige serie bochten. Volgens mij ga ik er heel voorzichtig doorheen. Desondanks haal ik heel veel mensen in, onder wie Eveline. Daarna volgt een supersnelle afdaling van 35 kilometer door tunnels, dorpjes en een vrijwel rechte weg. Het regent onophoudelijk, maar ik heb nergens het gevoel dat er spannende situaties ontstaan. Een goede groep helpt me aan snelheid. Na iets meer dan 1:20 zitten de eerste 41 kilometer erop en ben ik bij het keerpunt in Bludenz.
Er verschijnt blauw in de lucht en de regen stopt. Het gaat vals plat omhoog en ik merk dat mijn medefietsers in het peloton net iets te hard gaan. Ik laat het gaan en wacht op een meer geschikte groep. Bij de bevoorrading stop ik kort, trek mijn regenjack uit en ga weer verder. De zwaarste en mooiste klim van de dag komt eraan: de Silvretta Hochalpenstrasse. Vlak voor aanvang word ik ingehaald door een groep en vrolijk begroet door teammaat Eveline.
Foto: Op de Silvretta Hochalpenstrasse (Marathon Photos)
Dertien kilometer klimmen is het naar de top, het is ieder voor zich. De Silvretta is een klim van ongekende schoonheid. Het hoogste punt is de Bielerhöhe op 2032 meter. Maar liefst 34 haarspeldbochten moeten worden overwonnen om hier te komen. Het wegdek is perfect en de percentages zijn lastig: tussen de 10 en 12%, onderbroken door enkele vlakke stukken. Het uitzicht is fenomenaal. Voor me loopt de weg als een lint tegen de bergwand. Wanneer ik zelf hoger ben gekomen zie ik beneden een eindeloze sliert fietsers rijden over de weg met ontelbare haarspeldbochten. Ondanks dat ik ploeter, geniet ik met volle teugen van de sprookjesachtige entourage. De laatste zes kilometer zijn wat makkelijker en ik bereik de Bielerhöhe. Wat een fabelachtige klim is dit!
Ik sla de bevoorrading over en begin direct aan de afdaling. Koud is het niet, mijn windstopper en armstukken volstaan. Het wegdek is vrijwel droog en daardoor zijn de eerste kilometers supersnel. In een vloek en een zucht ben ik al enkele honderden meters lager. Dan volgt een afdaling van veertig kilometer door het Paznauntal. Hier moet ik zorgen dat ik in een groepje kom te zitten. Ik haal enkele mensen in, gelukkig zijn er drie die aanhaken. We rijden kop over kop en inmiddels regent het weer flink. Het mag de pret niet drukken. Een nog snellere groep haalt ons in. We pikken aan en met ongeveer vijftien renners gaat het nu heel hard in de regen door het dal. Mijn benen zijn nog in prima conditie.
Ook de laatste bevoorrading laat ik links liggen. Iets meer dan twintig kilomeer vals plat wachten nog tot de finish. Van de eerdere groep zijn er nog zes over. Het eerste stuk gaat over een grote weg. Ik voel dat ik nog kracht heb en neem de anderen op sleeptouw. De laatste tien kilometer lopen via een smal fietspad. Helaas is dan het beste eraf bij mij. De finish in Sankt Anton is een feest. Aangemoedigd door het vele publiek rijden we de finish tegemoet. Alle namen worden omgeroepen en tot mijn verbazing hoor ik ook: "Eveline van der Hek!" Ze had een kort oponthoud met een sanitaire stop waardoor ik haar voorbij gereden ben. Samen gefinisht als nummer 436 en 437, wat een gaaf einde van deze topcyclo!
Foto: Samen over de finish
De Arlberg Giro kan zich qua organisatie en omgeving meten met de allerbeste cyclo's van Europa. Door de relatief korte route is hij erg toegankelijk voor zowel beginners als ervaren renners. Deze granfondo is een absolute aanrader!
Er waren dit jaar veertienhonderd inschrijvingen, waarvan er zo'n twaalfhonderd van start zijn gegaan. De uitslagen.
|
|
|
|
|
