Ook dit jaar was Eijsden weer het decor van dé Nederlandse MTB-marathonklassieker, de Bart Brentjens Challenge. Deze achttiende editie fungeert tevens als het NK XCM. Dat betekent een sterk deelnemersveld in het wedstrijdvak, waar ondergetekende ook deel van uitmaakte.

Er is dit jaar maar één afstand: 90 kilometer met 1400 hoogtemeters. We zijn in Zuid-Limburg, dus de route zit vol met steile pittige klimmetjes en mooie afdalingen. Uit de foto's van vorige edities blijkt dat deze tocht een abonnement heeft op goed weer. Ook dit jaar is het een heerlijk zonnige dag. Mijn voorbereiding op deze tocht is niet optimaal door een virusje dat ik vlak ervoor onder de leden had: ik sta niet op scherp.

Meteen volle bak

Op zondag 8 oktober sta ik om 8:30 aan de start samen met zo’n driehonderd wedstrijdrijders. De maximaal zevenhonderd deelnemers van de toertocht mochten starten tussen 9:00 en 10:00. Geen massastart dus meer zoals de voorgaande jaren, maar nog wel een tijdwaarneming voor deze deelnemers. De eerste 2,5 kilometer van de wedstrijd worden geneutraliseerd gereden. Hier is het vechten voor een goede positie voor de eerste onverharde klim. Op deze helling richting de Belgische grens word ik direct met mijn neus op de feiten gedrukt en mag ik op de pijnbank. Het gaat op een lint en het is aanpoten geblazen na de bochten.

Na de tweede klim vormen zich al snel twee groepen, en ook hier ben ik vooral bezig met overleven. Dat is op dit parcours makkelijker gezegd dan gedaan, want de steile kuitenbijters volgen elkaar in rap tempo op en ik word dan ook gelost. Ik vecht me terug in een groepje en dan gaat de downhillmodus aan. Ik vlieg ik samen met twee anderen iets te enthousiast bijna rechtdoor het prikkeldraad in, in plaats van linksaf. Hier verlies ik een hoop tijd en daarmee de aansluiting.

Niemandsland

Vanaf dit moment rijd ik een groot gedeelte van de wedstrijd in niemandsland, en is de die hard-koersmodus weg. Ik houd me vooral bezig met mezelf pacen op de klimmen en genieten van de afdalingen. Wel blijft het onderweg oppassen. We moeten meerdere keren de verharde weg over en ook al staan hier verkeersregelaars, je kan er niet op vertrouwen dat je er blind overheen kan. Ook zijn er veel andere recreanten op het parcours in het altijd drukke Zuid-Limburg. Vaak gaat het goed, een enkele keer niet. Ook de geulen hebben slachtoffers gemaakt in de vorm van klassieke zwiepers over het stuur. Sterkte!

Na het stuk vanaf Cadier en Keer wordt het parcours weer wat technischer met leuke afdalingen. Op de gravelstroken ertussen is het ouderwets stoempen op het vals plat met wind tegen. Kop naar beneden, en doortrappen! Ik haal hier nog wat dames in en dat geeft een boost voor de moraal om nog even te pushen tot de finish. Gelukkig kom ik niet als laatste dame over de streep. Sophie von Berswordt en Hans Becking mogen volgend jaar de nationale driekleur dragen.

Nog altijd de moeite waard

De Bart Brentjens Challenge heeft er veel aan gedaan om dit jaar nog aan alle eisen te voldoen en dus op de kalender te staan. Er verdwijnen veel tochten om uiteenlopende redenen van de kalender dus gelukkig heeft de organisatie het weer voor elkaar weten te krijgen een mooie dag in aangepaste vorm neer te zetten! Mountainbiken op de openbare weg blijft altijd oppassen en natuurlijk moeten we de trails met iedereen delen. Het parcours was nog nooit zo snel, en deelnemers van voorgaande jaren zullen wat technische passages hebben gemist. Op het Vroenhof heerste er bij aankomst een heerlijke sfeer, maar de grote afwezige dit jaar was Bart Brentjens zelf (hij was helaas met zijn team in Canada). Een selfie met Bart zat er dus niet in. Toch was het een prachtige dag in deze streek en nog steeds het beste wat er qua Nederlandse mountainbikemarathon te vinden is: een terecht NK-parcours.

Alle uitslagen vind je hier.