We kennen ze allemaal wel, de beklimmingen die tot de verbeelding spreken, maar zijn we er wel geweest? In deze serie besteedt CycloWorld met enige regelmaat aandacht aan een berg, col of pas waar vaak serieus voor getraind moet worden.

We openen deze serie met Kronplatz, aka Plan de Corones. In 2008 heb ik met volle teugen genoten toen de profs in de Giro een klimtijdrit mochten rijden naar Kronplatz. Sinds ik die beelden heb gezien, leefde ik toe naar de dag dat ik daar zelf naar boven zou gaan. In 2010 was ik voor de derde keer in de Dolomieten voor de Maratona en dus stond de beklimming van Kronplatz met dikke viltstift in de agenda. Zo gezegd zo gedaan, al klinkt dat simpeler dan het is. Enige navraag bij de fietsvrienden leerde al snel dat we niet met de hele groep daar naar boven zouden rijden. Tim's reactie was dat alleen "spijt" met mij mee zou gaan. Maar gelukkig is daar nog Tom en hoef ik niet alleen op pad, voor 13 kilometer klimmen waarvan de laatste 5 over een grindpad lopen.

Tom en ik hoeven ons vandaag niet te haasten, alleen "even" heen en weer naar Konplatz :-) Na 25 kilometer fietsen komen we bij de afslag naar de S. Vigilio di Marebbe, waar de klim begint die ons, via de de Passo Furcia, naar de "Plan de Corones" moet brengen.

De eerste 8 kilometerm gaan naar de Passo Furcia. Een paar honderd meter voor de top moeten we links af, en dus NIET rechtdoor Tom. Maar gelukkig had Tom weer een helder moment toen de weg begon te dalen en hij nog geen grind gezien had. Deze 8 kilometer waren al niet gemakkelijk met percentages tot 18% op de polar.

Het merendeel van de weg bestaat uit een zandpad met veel losse stenen en soms ligt er op een stukje wat beton. Ook hier is zijn de uitzichten weer prachtig, al zag ik die pas in de afdaling. Het sturen valt nog niet mee door deze haarspeldbochten Eén keer slipt mijn voorwiel weg in het grind en mag ik vanuit stilstand weer vertrekken. Elke bocht heeft ook hier een nummer, telt lekker af van 13 (dat verzin je toch niet) naar 1. Na een kilometer is de cadans en goede zit gevonden en snijden de 23mm bandjes soepel door het grind. Tom ben ik ondertussen weer kwijt. Die weet op op deze klim, waar maar een route naar de top gaat, toch nog verkeerd te rijden

Met nog twee kilometer te gaan wordt het ineens wat gemakkelijker, deze kilometer klimt gemiddeld 5% en dat is te merken. Het fietst heerlijk en al genietend sust deze berg mijn "angst" en denk ik dat ik, kijkend naar de top, er al bijna ben.

Ruim boven de boomgrens, de top ligt op 2275m, vraag ik mij af waar bocht 1 blijft. En dan komt de naar Marco Pantani genoemde bocht in zicht. De moed zinkt me even in de schoenen, want de laatste kilometer ziet er ineens niet meer zo liefelijk uit. Met hangen en wurgen, het voorwiel los van de grond, stijgingspercentages tussen de 20% en 30%, worstel ik naar boven. Drie van dergelijke stukken zitten er in de laatste kilometer. Alles doet pijn, nog eventjes. Dit moet dan het laatste zware stuk zijn en dan ben ik boven. Bekaf, hangend over de fiets kom ik langzaam bij. Het record van de zwaarste klim is inderdaad na 24 uur gebroken. Deze klim is zwaarder dan de Passo delle Erbe waar we gisteren naar boven zijn gereden.

Op het plateau wat de Kronplatz vormt valt de reusachtige bronzen klok op. Je zou op dit punt een kruis verwachten dat het hoogste punt aangeeft. Hier dus een klok die elke dag om 12.00 geluid wordt. De klok staat bekend onder de naam 'Concordia 2000' en is opgericht ter herdenking van het feit dat Kronplatz 25 jaar bestond. Hij wordt ook 'Vredesklok' genoemd. De inscriptie luidt (vertaald): 'God schenke vrede aan de volkeren', waarmee de bijnaam duidelijk is. Behalve op het middaguur luidt de klok namelijk ook als ergens op de wereld een oorlog wordt beëindigd en als in een land de doodstraf wordt afgeschaft. Het moet een flinke klus geweest zijn om die klok hierboven te krijgen. Nog even genieten van het uitzicht en een goede espresso en dan dalen we af. De afdaling is gelijk ook de moeilijkste afdaling ooit. Hier geen pogingen voor snelheidsrecords, maar proberen de fiets recht te houden. 

Het was een prachtige ervaring en dus eigenlijk goed te doen op de racefiets. Wat wel mee zat is dat de Giro er dit jaar weer geweest is, dus het pad was goed aangestampt in mei. In de afdaling van de Passo Furcia konden we nog een stukje van de Transalp meemaken, want de etappe van vandaag finishte in S. Vigilio di Marebbe. De sfeer van de Tour Transalp is mij zo goed bevallen dat in in 2012 en 2013 deze 7-daagse etappekoers gereden heb.

Terug in Corvara zag ik dat de polar aangaf dat het steilste stuk 30% was., ergens in de Pantani-kilometer.

 
Bron: Cyclingcols