Over de legendarische BIKE Transalp had ik al veel gehoord en gelezen. Deze etappekoers voor de MTB stond al lange tijd op mijn wensenlijstje. In januari belde een fietsmaat mij met de vraag of ik meewilde als zijn teamgenoot. Na 2 jaar niet of nauwelijks plannen te hebben gemaakt vanwege covid hoefde ik eigenlijk niet meer na te denken: Het was nu of nooit!
Terugkijkend is de slogan van de tocht (“Live your dream”) meer dan terecht. In 1 week tijd heb ik zo veel verschillende mooie indrukken, mooie trails, natuur en landschappen gezien. Een prachtig avontuur met gelijkgestemden van over de hele wereld. Er deden meer dan 40 nationaliteiten mee!
Laat ik allereerst beginnen dat het hele evenement is enorm goed is georganiseerd. De gehele organisatie van verkeersregelaars, medische verzorging, verzorgingsposten, bagagetransport, routes eten en drinken is perfect voor elkaar. Nadat je ingecheckt bent en je je weg hebt gevonden, hoef je je alleen nog maar met fietsen bezig te houden en kun je met volle teugen te genieten.
Voor de overnachtingen zijn er verschillende mogelijkheden. Je kunt op eigen gelegenheid hotels boeken bij elke finish/start locatie. Je kan dit ook uitbesteden via de organisatie. In beide gevallen verzorgt de organisatie van de Transalp het bagagetransport. Bij de aanmelding en afhalen van je startpakket ontvang je hiervoor een grote tas.
Zelf hebben wij gekozen voor de TransCAMP optie. Het betreft dan een sobere accommodatie tegen een zeer gunstig tarief inclusief ontbijtbuffet. Je slaapt dan op je eigen luchtbedje in een gymzaal of schoolgebouw nabij de start- en finishplaats. In het begin was het even wennen om met 150 man in een grote gymzaal te slapen. Het is minder luxe en comfortabel dan een hotelkamer. Maar juist het menselijk contact met die 150 ander deelnemers maakt het zoveel gaver en intenser. De eerste dag kwam ik een beetje bleu en onwennig de slaapzaal op lopen. Terwijl je na een paar dagen met z’n allen verbroedert tot 1 grote internationale familie die hetzelfde grote avontuur beleeft.
Transalp voorziet ook in een wasservice. Na 2 uur kun je je schone was weer nat ophalen. Zelf heb ik ervoor gekozen om net zoals vele andere TransCAMP-ers gewoon met kleren onder de douche te gaan staan en je kleren en jezelf daar te wassen (een tip van CycloWorld trouwens). Vervolgens word je creatief om alles wat rondom het gebouw gebruikt kan worden om je was te laten drogen in de zon. Nog een laatste tip: neem een verdeeldoos mee. Het aantal stopcontacten is beperkt. Het blijkt toch een eerste levensbehoefte om je telefoon en/of fietscomputer op te laden.
Naast de overnachtingen, bewaakte fietsenstalling en bagagetransport zijn er meerdere aanvullende diensten bij te boeken via de organisatie zoals een complete onderhoudsbeurt voor je fiets en de retourreis vanuit Riva del Garda naar de startlocatie incl. fiets en bagage.
Omdat ik vaker langer afstanden op de MTB fiets, heb ik een redelijke goede basisconditie. Dus met gemiddelde etappes van 80km met 3000 hoogtemeters zag ik dat dat wel zitten. Totdat ik mij ging realiseren dat het 7 dagen achter elkaar moest gaan gebeuren... Dat betekende dus veel extra trainen in de maanden voor de BIKE Transalp!
Op zaterdag 2 juli vertrekken we met de auto richting Lienz. Al na een 1 uur rijden werd mijn teamgenoot gebeld. Door een sterfgeval valt het avontuur voor hem in duigen. Dat werd emotioneel even snel schakelen waarbij we tot de conclusie kwamen dat we heel snel moesten omdraaien om mijn teammaat naar huis te brengen en dat ik alleen verder zou gaan. Alhoewel de meeste deelnemers in een team van 2 rijden, kan je namelijk ook individueel starten. Na een race tegen de klok toch op tijd aangekomen in Lienz waarbij ik zonder enig probleem op het laatste moment mij teaminschrijving kon omzetten naar een single rider.
De eerste nacht heb ik niet heel best geslapen. Beetje onwennig en toch wel veel spanning. De volgende ochtend worden we na een uitstekend ontbijt met de shuttlebus terug naar de startlocatie Leinz gebracht. Het weer was zonovergoten met temperaturen van ruim boven de 30 graden. Vanaf de start ging het gelijk behoorlijk steil naar boven. Eenmaal boven aangekomen, kregen we, met de Peter Sagan Trail, een geweldige mooie afdaling voorgeschoteld . We waren net 20 km onderweg en ik was al helemaal gesloopt. Mijn benen waren niet vooruit te branden. Gelukkig stonden er in de verschillende dorpjes bewoners met de tuinslang water uit te delen en waren tuinsproeiers op de weg gericht voor enige verkoeling . De rest van de eerste dag heb ik alleen maar afgezien. Ik vroeg mij vertwijfeld af: als dit de maatstaaf is dan krijg ik het nog heel zwaar deze week en heb ik het na een goede voorbereiding toch nog misschien onderschat. Na het avondeten en een vermoeide eerste dag val ik als een blok in slaap.
Bij de start scheen de zon nog. Men had ons gewaarschuwd dat het mogelijk was dat er regen en onweer zou kunnen komen, vooral bij de slotklim naar de Kronplatz op 2250 meter hoogte. Optimistisch als ik ben gesteld heb ik geen regenjasje meegenomen. Wat heb ik daar een spijt van gehad. De tocht begon fantastisch, het was minder warm en ik voelde mij een stuk sterker. Donkere wolken rondom de Kronplatz voorspelden echter niet veel goeds. Je kon het onweer al in de verte horen aankomen. De regenen ging al gauw over in een stortbui. Bij het tweede verzorgingspunt op 2/3 van de klim bleek dat de race was stopgezet. Vanwege het slechte weer was de afdaling vanaf de Kronplatz te gevaarlijk geworden. Via de verharde weg was het zelf de weg zoeken naar Bruneck. Koud en kletsnat aangekomen gelijk door naar de slaaplocatie (een ijshockeystadion) met warme douche.
Deze sprintetappe leek regenachtig weer op te leveren, maar bij de start klaarde het helemaal op. Na een lange klim kwamen we aan boven op de Kronplatz. Via de Dragon en de Gassl trail kregen we 2 spectaculaire afdalingen voor de wielen. Daarna volgde een tweede klim met een afdaling via gravelpaden naar St Vigil. Deze korte etappe gaf ons ook de tijd om eens een beetje te ontspannen in het dorpje. Tijd voor wat rondslenteren een paar boodschappen en even op het terras zitten.
Voor vandaag een zeer lange en zware etappe. Wederom een zonnige dag met hoge temperaturen. De tocht begon met veel afwisseling tussen klimmen en afdalen. In de eerste afdaling had ik helaas een lekke band. Snel repareren en weer door. Intussen was ik wel de laatste persoon en de bezemwagen spoorde mij al aan om haast te maken omdat ik het anders niet op tijd zou halen. Met nog een halfzachte band maar gaan fietsen (zo'n kleine mini pompje schiet niet echt op) en begonnen aan de inhaalrace. Na 10 minuten alleen gefietst te hebben kon ik al gauw de eerste deelnemers gaan inhalen, een hele opluchting. Bij de volgende verzorgingspost kon ik met een grote fietspomp mijn band weer goed hard krijgen. De bezemwagen heb ik die dag niet meer gezien.
De eerste dagen heb ik me bewust gespaard met de gedachte ‘de week duurt nog lang’. Het was mijn plan om vandaag maar eens vol te gaan knallen. Een bijzondere etappe die rustig begon over redelijk vlakke wegen door het dal om daarna via een gravelpad op een oude spoorbaan gelijkmatig te klimmen. Onderweg passeerden we meerdere tunnels. Het middelste gedeelte fietsen we langs een beek naar het einde van het dal waar het steeds nauwer werd het beekje meer in diepere kloof veranderde. Na een oversteek via een hangbrug begon het echte klimwerk richting een indrukwekkende rotsformatie. Na het hoogste punt bereikt te hebben, begon de afdaling richting San Martino. De hele dag was het mooi weer. Net nadat ik gefinisht was sloeg het weer ineens om. Regen, hagel, harde wind en onweer. Na een half uur scheen de zon weer om na een half uur weer om te slaan in regen en onweer. Het blijft verraderlijk in de bergen.
DDe koninginnerit! Wederom een zeer mooie route. Halverwege de route volgt na een lange klim een afdaling van ruim 20km en 1600 meter dalen. Deze zeer fraaie afdaling ging maar door en door hij leek eindeloos lang. Daarna volgde, na een stuk vals plat met pittige tegenwind, de laatst klim. Vol in de brandende zon over asfalt wat daarna overging in een gravelpad en in de schaduw. De laatste kilometers bestonden uit leuke technische trails met rotsen en wortels waarbij het klimmen en dalen elkaar snel afwisselde.
Normaliter werd er elke avond een maaltijd in buffet geregeld bij de TransCAMP. Maar voor vandaag en morgen kunnen wij onze maaltijdvouchers gebruiken in de lokale restaurants. Met een gezellig clubje hebben we heerlijk gegeten in de pizzeria en uiteraard sterke verhalen uitgewisseld.
De laatste dag! Via oude militaire paden en langs forten. Zeer mooie technische afdalingen over rosten, losliggende stenen en boomwortels. Een slotklim van 700 hm in de brandende zon met een stijgingspercentage van 18%. 17 km voor de finish was de stop van de officiële tijdopname. Vanaf daar ging het heel gemoedelijk samen verder tot dat het Gardameer voor het eerst in het zicht kwam. Iedereen vloog aan de kant om een foto te maken.
De laatste kilometers waren over de grote weg naar Riva del Garde om daar de grote finish te beleven en het officiële finishers-shirt en medaille in ontvangst te nemen.
Als deelnemers hadden we afgesproken dat één ding belangrijk was: veilig aankomen in Riva del Garde! Die belofte hebben we ingelost. En bij die belofte hoorde: het (Garda-)meer in duiken, zwemmen en bier drinken op het terras! Na het inleveren van de fietsen voor de retourrit was het tijd voor het eindfeest. De volgende ochtend staan we, met nog iet wat kleine oogjes, vroeg op om met de bus weer terug te gaan naar Lienz. Einde avontuur. En wat voor één!
Pieter Braam. Officieel finisher en Transcamp survivor.
|
|
|
|
|
