Met een totaal van bijna 500 kilometer en ruim 17.000 hoogtemeters voor de boeg begin ik ‘m een beetje te knijpen… dit is wel heel veel in zeven dagen op de MTB door de Alpen! Maar mijn teampartner Pieter heeft het vorig jaar volbracht. Hij vond het schitterend en denkt dat ik het ook aan kan dus ik houd vertrouwen.
Foto: aan de start. © Sportograf
Ik heb er (naast de gewone fietsritten) ook een prima fietsweek in Slovenië opzitten waardoor het met de duurconditie wel snor zit. Bij Pieter is dat ook zo dus we zijn een mooi team, klaar voor een uitdaging. We zijn als team in het voorjaar gevormd tijdens een lange gezamenlijke rit op de MTB. Pieter stond al ingeschreven voor de BIKE Transalp maar helaas moest zijn partner geblesseerd afhaken. Hij vroeg of het iets voor mij was. Het antwoord was niet moeilijk, dit is een legendarische etappekoers door de Alpen. Van oorsprong wordt er in teams van twee gereden, je komt op de mooiste plekken en alles is voor je geregeld. Wat een mooie kans om dit te gaan beleven.
En het wás een belevenis. We hebben prachtige ritten gefietst, zijn op hele mooie plekken geweest, reden prachtige afdalingen en genoten van de perfecte verzorging tijdens en rond de etappes.
Dit was de 25-ste editie van wat voluit de Maxxis BIKE Transalp heet. Dat de organisatie al jarenlange ervaring heeft is aan alles te merken. De inschrijving gaat soepel, de ontvangst loopt op rolletjes, bagagetransport heb je geen omkijken naar, de routes worden gedeeld en uitgebreid doorgesproken op het eigen YouTube-kanaal. Voor alle fietsen is in iedere plaats een bewaakte stalling. Wij hadden het zogenaamde TranaCAMP-arrangement, dat wil zeggen dat we met een groep van zo’n 100 deelnemers in iedere start- en finishplaats sliepen in een sporthal of school. Daar hoort dan iedere ochtend een prima ontbijt bij en in sommige gevallen transport tussen het Camp en de start/finish. Het slapen op een zaal is natuurlijk wat anders dan op een hotelkamer en soms was het aantal douches of toiletten wat beperkt maar zo hielden we het budget wel heel vriendelijk. En het is heel gezellig met al die andere deelnemers uit veel verschillende landen. Voor het avondeten was bijna iedere keer de herstelvoeding en het pastabuffet dat in het finishdorp te krijgen was voldoende. Vaak haalde ik ’s avonds nog wel ergens een lekker ijsje.
Foto: de bikeparking. © Edwin Roetman
De route van dit jaar begon in Nauders (Oostenrijk) en finishte zoals altijd in Riva del Garda (Italië). We rijden zaterdagochtend vroeg weg uit Nederland en komen in de loop van de middag aan in Nauders. Daar melden we ons, krijgen onze bagage- en dagtas en ons stuurbordje, zetten onze fiets in de stalling en de auto op een parkeerterrein buiten het dorp. De auto blijft daar de hele week staan tot wij met de bus vanuit Riva hier weer terug worden gebracht.
We maken een loopje door het dorp, eten iets lekkers met een paar andere deelnemers en pompen vroeg ons luchtbedje op in het Camp en gaan vroeg slapen want morgen begint het. Ik kon de slaap eerlijk gezegd niet direct vatten want een beetje zenuwachtig was ik toch nog wel.
'Rustig beginnen, niet opblazen, rustig beginnen, het is een hele week'. Met dat mantra in mijn hoofd beginnen we aan de eerste klim in prachtig fietsweer. Het lukt deels maar later op de dag blijkt dat dat niet iedereen even goed is af gegaan. Tot mijn genoegen haal ik naarmate de etappe volgt meer mensen in dan andersom, ik zie zelfs al mensen die moeite hebben met omhoog fietsen en die last hebben van kramp. En dit is nog maar dag 1. OK, het is geen makkelijk inkomertje of losrijritje natuurlijk, ook al is de afstand te overzien. De etappe kende prachtige bikeparktrails waarbij voor één (de Haidertrail) was gewaarschuwd. Dit is een voor de BIKE Transalpbegrippen wat technischer trail waar iedereen naar zijn of haar niveau naar beneden moet gaan en het niet moet onderschatten. In de loop van de week zouden meer van dit soort trails volgen en dit was zo begreep ik van andere deelnemers nieuw.
Foto: niet iedereen kon alles naar boven fietsen. © Sportograf
Niet iedereen vond dat dit bij BIKE Transalp paste. Ik denk dat opnemen van dit soort endurotrails mooi aansluit bij de verandering die het mountainbiken doormaakt. Tegelijk moet ik bekennen dat het mijn technische vaardigheden en durf soms ook te boven ging en dat ik dus stukjes heb gelopen.
Dag 2 hebben we relatief ontspannen samen gereden. De etappe bevatte behoorlijk wat klimwerk met mooie uitzichten maar niet alle afdalingen waren vandaag even mooi. Afdalen over schotten of zelfs asfalt schiet natuurlijk wel lekker op maar daarvoor fiets je normaal gesproken niet met je MTB zoveel meters omhoog. De trail door Val Mora was voor mij een hoogtepunt van de week, die alleen al maakte al het andere goed.
Foto: hele gave afdalingen. © Sportograf
Alles bij elkaar was het een zware fietsdag. Want eenmaal bij het meer van Livigno deden we nog een rondje om het dorp met daarin, natuurlijk, een mooi trail naar beneden. Maar om die te rijden was na al die kilometers die we al in de benen moesten we nog wel een klimmetje met stijgingspercentages ruim boven de 10% overwinnen. De beloning was echter mooi en toen ik de finishstraat in reed voelde ik een soort euforie en voldoening die prachtig was en was al het leed vergeten.
'The beauty and the beast' is de bijnaam van deze etappe. Het beestachtige gedeelte was uiteraard het deel bergop. Direct vanuit de start gingen we de skipistes bij Livigno op waar het pad omhoog zo steil is (>20%) dat het voor slechts een klein deel van de deelnemers van onder tot boven te fietsen was. Ook de rest van de dag kende stukken die we wel probeerden te fietsen maar waar dat gewoon lang niet altijd lukte. Het vele omhoog wandelen met de fiets aan de hand ('schieben') maken het tot een lange dag want de kilometers gaan tergend langzaam op die manier. Overigens is ook dit, net als het opnemen van meer technischer trails in de routes, nieuw voor veel deelnemers; dit wandelen was andere jaren nauwelijks aan de orde. De beauty zat ‘m natuurlijk in de afdalingen. In deze etappe zat een bikeparkafdaling in Livigno, de trail afdaling van Passo del Foscagno en de trail door het bos naar finishplaats Bormio, wat een feestjes!
Foto: ik denk niet dat veel deelnemers hier naar boven zijn gefietst. © Edwin Roetman
In de nacht naar deze Koninginne-etappe over de Gavia kwam het noodweer, in de vroege ochtend leek het toch droog. Maar volgens de voorspelling zou het rond de (wegens de lengte van de etappe vervroegde) starttijd van 8:00 uur gaan regenen en helaas, dat klopte. En meer dan dat. Het werd echt noodweer met zwaar onweer en het vooruitzicht voor de komende twee uur was niet best. De organisatie schakelde supersnel en gaf het bericht dat de etappe werd afgelast en dat iedereen naar de bikepark moest gaan. Dat was nog geen 5 minuten fietsen maar iedereen was doorweekt bij aankomst aldaar. Er werden snel bussen geregeld dus we gingen in plaats van een paar uur fietsen een paar uur in de bus. Helaas dus niet de Gavia op kunnen rijden maar het was fijn om warm, droog en veilig weer een etappe verder te zijn. Wel was het een beetje wrang om te zien hoe mooi het weer later werd maar er was geen beter alternatief voor de organisatie. Top dat ze dit zo snel geregeld kregen.
Foto: daar doe je het voor: fantastische uitzichten. © Sportograf
Bij de start was het gelukkig gewoon weer lekker weer en hebben we weer een mooie rit samen kunnen rijden met o.a. een lange, heel lange, wandelklim waarop sommige die-hards toch probeerden te blijven fietsen. En ook weer mooie afdalingen natuurlijk. Helaas hebben wij het laatste uur in zeer slecht weer gefietst: onweer met stortregen, maar dat had natuurlijk ook wel iets heroïsch. De leuke afdalingen aan het eind, o.a. één over een motocrossbaan, waren daardoor wel extra tricky.
Foto: prima verzorgingsposten. © Edwin Roetman
Deze dag kende, na Val Mora op dag 2, een tweede hoogtepunt van de week voor mij: de Passo di Tremalzo! Voor we daar waren moesten we al heel wat hoogtemeters overwinnen waarbij we deze dag alles gelopen hebben waar het maar kon en waar we twijfelden of het misschien toch te fietsen was. Go with the flow, volg de massa, iedereen wordt natuurlijk moe in de loop van de week en de kracht in de benen neemt wat af. De slotklim naar de Tremalzo was niet mals maar wel comfortabel te fietsen over asfalt en eenmaal boven bij de tunnel….wauw! We vonden het onverharde stuk daarna zo mooi dat we allebei kippenvel kregen en steeds twijfelden of we hier of daar opnieuw zouden stoppen om het uitzicht te bewonderen en weer een foto te schieten. Wat een topdag in mijn fietsleven was dit!
Foto: Passo di Tremalzo © Edwin Roetman
Foto: Passo di Tremalzo © Sportograf
De laatste etappe, de finale, was wat korter dan de rest en ook lichter geclassificeerd maar door de hitte en zeer steile klimmen zeker niet makkelijk. Maar wat waren de trails richting Riva weer gaaf, hoewel soms weer wat boven mijn comfortzone. Samen reden we intens tevreden Riva binnen waar we de felicitaties, onze medaille en finishershirt ontvingen en zeer voldaan een biertje open trokken en het Gardameer indoken!
Foto: het zit erop! © Edwin Roetman
Voor een aantal deelnemers is de BIKE Transalp een wedstrijd, voor ons was het doel om zonder schade het einde te halen en zoveel mogelijk te genieten de hele week. Dat is allebei gelukt en we kunnen nu met trots het finishersshirt dragen bij onze volgende ritten samen en terugdenken aan al die mooie plekken en trails die we hebben gezien. Voor iedereen die twijfelt om deel te nemen aan dit evenement heb ik een simpele boodschap: als je het fysiek aan kan, niet twijfelen maar inschrijven in 2024 – wellicht tot dan!
|
|
|
|
|
