De coronacrisis heeft geleid tot een onvoorstelbaar aantal mentale problemen. Helaas heb ik hier zelf ook mee te kampen gehad enige tijd geleden. De fiets bleek uiteindelijk mijn verlossing.
Mijn werkgever hangt regelmatig wetenswaardige informatie in de lift. Een tijdje geleden ging dat over de kenmerken van een burn-out.
’s Morgens opstaan, uit bed kruipen. Dertig jaar lang geen probleem mee gehad en nu moest ik me tegen heug en meug naar het werk slepen. What the f… is wrong with me? Als mijn directe collega’s er niet geweest waren, was ik gewoon blijven liggen. De motivatie was weg, de wil was gebroken, het interesseerde me niet meer. Moest ik wachten tot die muur die op me afkwam me verpletterde of ging ik er iets aan doen? Is toegeven voor zwakkelingen?
Gevoelens gingen heen en weer. Infosessie over burn-out meegepakt; niets laten merken; “I tick all the boxes”; veel introvert overleg met mezelf... Mijn zeventien jaar oude koersfiets uit de kelder gehaald: een frisse neus en “eens goed diep gaan”, zou wel helpen. Fysiek ging ik erop vooruit, maar mentaal was het op. De batterijen waren leeg en bleven sputteren. Ik moest eruit om niet onderuit gaan.
LEES OOK: Win gratis tickets voor TOUR Transalp (t.w.v. € 999)
Ik ga gewoon lief zijn voor mezelf en mijn jongensdroom najagen: leven als een professionele wielrenner en aan het wereldkampioenschap (masters) deelnemen. Tijdskrediet zonder reden, noemen ze dat dan. Honderd redenen kon ik aanhalen. Sabbatical klonk in elk geval veel beter.
Zes weken heb ik nodig gehad om 'af te kicken', om geen mails meer door te sturen, om een beetje tot rust te komen. Twaalf tot twintig uren trainen per week: slapen, eten, trainen, rusten, materiaal in orde brengen, wedstrijden voorbereiden. Elke week ging ik erop vooruit gaan. Ik deed wat ik graag doe en genoot ervan. Fysiek tot op het bot gaan en er mentaal beter van worden. Het hoofd voelde geleidelijk aan minder zwaar, de fysieke kwaaltjes verdwenen, de spiermassa nam toe, de tophartslag ging omhoog, “le joi de vivre” was terug.
Heel het wielerseizoen perfect afgewerkt; geleefd als een prof; het werk los uit de wielen gereden; me in Engeland en Italië gekwalificeerd voor het wereldkampioenschap op de weg bij de masters in Australië; een mooi WK gereden in Perth. Daarna het wereldkampioenschap op de piste in Manchester nog meegenomen. “Do yourself proud!” zei de mecanicien die me vasthield bij de start. And so I did: ik werd vijfde in de “scratch”. In mijn leeftijdscategorie waren er veertig deelnemers van over heel de wereld; in de uitslag staan negen verschillende nationaliteiten bij de eerste tien ; “scratch” is een korte intensieve wedstrijd, recht toe recht aan; de gemiddelde snelheid was meer dan 46 km/uur.
|
|
|
|
|
