Het Italiaanse plaatsje Bardonecchia, net over de Franse grens, is het middelpunt van vier diverse valleien. Je wordt hier omringd door Alpenreuzen. Het dorp zelf ligt in de provincie Piëmont. Wie zoekt naar offroad-uitdaging vanuit deze plaats, komt al snel op de naam Colle del Sommeiller, bekend als een offroad-bergpas die eindigt net boven de magische 3000 meter (officieel 3009).
Foto: de top
Deze pas, die vroeger werd gebruikt als militaire weg, wordt op diverse websites en op Wikipedia vermeld als de hoogst bereikbare pas met de auto. Een opmerking die we bij het maken van de route wel ergens hebben gelezen, maar waar we verder niet bij stilgestaan hebben.
Foto: het eerste deel langs de rivier
De klim van 26 kilometer met 1800 hoogtemeters leidt ons door de vallei van Rochemolles richting het gelijknamige stuwmeer Lago di Rochemolles. Je hebt twee opties om hier te komen, maar voor beide klimmen geldt dat de eerste zes kilometer geasfalteerd zijn. Het uitzicht door de vele bomen geeft nog geen enkel beeld van wat ons te wachten staat. Deze kilometers lijken we even alleen op de wereld, totdat we bij het stuwmeer aankomen. Hier zijn al diverse auto’s, campers en motoren te vinden, waarvan een deel ook het onverharde pad naar boven neemt.
Foto: het stuwmeer Lago di Rochemolles
Het brede gravelpad is glooiend en prima te verteren. We zijn de boomgrens gepasseerd, kijken op tegen prachtige bergtoppen en het geluid van een stromend riviertje vergezelt ons onder een strakblauwe hemel. Klimmen is zo geen straf! Halverwege de klim passeren we Rifugio Scarfiotti en besluiten we verder naar boven te rijden. We zijn nu op zo’n 2200 meter hoogte en in plaats van dat het rustiger en stiller wordt, horen we alleen maar meer geluid. Ons gezelschap bestaat uit crossende motoren en diverse auto’s die hun weg naar boven vinden. ‘De hoogste bereikbare pas met de auto’ is blijkbaar echt een bucketlistitem voor motoren en SUV’s. De weg wordt steiler, grover en de haarspeldbochten doen ons denken aan de Stelviopas. Auto’s hebben moeite om de bochten door te komen en dat levert bijzondere taferelen op: regelmatig passeren wij auto’s in plaats van andersom.
Foto: haarspeldbochten à la Stelvio
Foto: uitzicht op de Rifugio
Na deze bijzondere passage zitten we op 2600 meter en volgt even een wat vlakker stuk waarbij we ons klaarmaken voor de laatste kilometers klimmen. Nu komen we steeds meer in een Mont Ventoux-achtig maanlandschap en het gemotoriseerd verkeer wordt een stuk minder. Of we dit landschap nu mooi of lelijk vinden weten we niet, maar eigenlijk zijn we daar ook niet meer mee bezig. De stijgingspercentages van de laatste kilometers tikken voornamelijk dubbele cijfers aan, het wegdek is ontzettend grof en door de ijle lucht lijkt het meer op overleven dan fietsen.
Foto: maanlandschap
De beloning op de top is een ijskoude wind, een klein bergmeer, wat sneeuw van de voet van de gletsjer en het uitzicht op de klim die we zojuist volbracht hebben. De weg loopt hier dood. Gelukkig is een mooie weg omhoog ook een mooie weg terug. Op de brede paden naar beneden halen we diverse crossmotoren in. We hebben nog nooit zoveel gemotoriseerd verkeer gezien op een bergpad, maar het heeft ons niet gehinderd en zelfs op momenten goed vermaak opgeleverd. We stoppen bij de Rifugio voor een stuk taart en vervolgen onze afdaling via toffe singletracks, inclusief bikepark-trail, die ons weer terugbrengen in Bardonecchia!
Foto: de laatste hoogtemeters
Foto: de afdaling, net na de top
Of de klim ook met een gravelbike is aan te raden is een lastige vraag. Wij waren in ieder geval blij met onze mountainbikes op dit terrein. Het is zeker niet onmogelijk, maar bereid je voor op een bumpy road! Door de extreme hoogtes is deze weg vooral te rijden in de zomerperiode, anders kan er nog veel sneeuw liggen.
Foto: stukje singletrack in de afdaling
|
|
|
|
|
