Pal naast de Bonette bevindt zich de Col du Parpaillon. Een col die ik al vaak was tegengekomen op de statistiekenpagina Frankrijk op Cyclingcols. Nummer 2 in de profile index. Nummer 6 qua totale stijging. Hoogte van de top: nummer 5 (2637m). Deze moest en zou ik een keer beklimmen. En dit jaar kwam het ervan. Een verslag van een prachtig avontuur.

Foto: het einde van het bospad

Heb jij je al ingeschreven voor onze nieuwsbrief? Dat kan via deze link. Inschrijven is geheel gratis. We gaan netjes met je gegevens om.

Geschiedenis

De Parpaillon was ooit de hoogste col van Frankrijk. De weg werd tussen 1891 en 1911 aangelegd door het Franse leger “om strategische redenen”. De col verbindt de valleien van l’Ubaye en Embrun, maar heeft feitelijk geen enkel nut. De weg, waarvan vanaf beide kanten de laatste 8 km onverhard zijn, wordt dan ook nauwelijks gebruikt. Vanaf de zuidkant gezien bevindt zich vlak onder het hoogste punt een donkere tunnel, die zelfs in de zomer vol kan staan met water en zelfs ijs.

Gravelfiets

Mijn voorbereiding begint al in Nederland. Op YouTube vind ik een oud filmpje waarin een groep Belgen de col op fietst op racefietsen met 25 mm banden. Dat doet mij besluiten mijn dit jaar opgebouwde gravelracer met 44 mm banden mee te nemen naar Frankrijk. Mijn fietsmaatje huurt, achteraf verstandig, een hardtail MTB. We beginnen ons avontuur om 6:00 vanuit Jausiers. We skippen het verharde deel en duiken meteen de MTB-route op. Na wat draaien en keren komen we al snel op een oude, verharde weg. Die weg houdt na een paar kilometer op en gaat over in een steile MTB-route, dwars door een bos. We moeten meteen flink aan de bak en mijn verzet van 40x42 houdt bepaald niet over.

Na 5 km komen we het bos uit en krijgen we een aantal steile afdalingen voorgeschoteld. Het is een beetje spoorzoeken hier, en sommige stukken zijn zo steil dat we van de fiets moeten. We rijden dwars onder een oude skilift door. Ineens zien we rechts het einde van de verharde weg liggen. Nu komen we op de gebruikelijke route, maar we hebben er al 1,5 uur klimmen op zitten. Het eerste onverharde deel vanaf het skistation ligt er nog redelijk bij. We komen bij een parkeerplaats. Vanaf daar mogen personenauto’s niet verder. Overigens is dat ook niet mogelijk, alleen met een 4x4 kun je naar de top. Na een makkelijker gravelstuk komen we bij een kapot bruggetje. Gelukkig kun je er omheen rijden via de naastgelegen beek (zie filmpje hieronder).

Vanaf hier begint de lange weg naar de top. De weg is in verschrikkelijke conditie. De keien zijn gigantisch. Het stijgingspercentage ligt rond de 9-10%. Het is op foto's en filmpjes niet goed te zien hoe slecht de weg erbij ligt. Maar wat is het hier mooi. Een desolate, prachtig groene vallei met geweldige uitzichten. We proberen ervan te genieten, maar dat is lastig door het vele afzien. Bovendien rijden we in de volle zon. Aan de eerste strook lijkt geen einde te komen. Daar is dan eindelijk die haarspeld. Nu volgen een paar kortere stroken, gevolgd door weer een hele lange. Ik weet dat er de top daar ergens moet liggen.

Foto: Op de foto's is niet goed te zien hoe slecht de weg erbij ligt.

Ik haal een paar Franse bikepackers in die op 35 mm rijden. Ze roepen dat mijn bandenspanning te hoog is (2,5 achter, 2 voor). Het zal allemaal wel. Ik wil naar de top, dus ik zet flink het gas erop. Eindelijk, daar is dan de tunnel. Ik wacht even op mijn fietsmaatje. Samen rijden we, met behulp van mijn speciaal meegenomen lamp, door de tunnel. Dat is een avontuur op zich, want we moeten op een gegeven moment door 30 cm water fietsen. Na het verplichte fotootje aan de andere kant, nemen we dezelfde weg weer terug.

Foto: Net na de tunnel, aan de noordkant. 

Foto: De tunnel vanaf de zuidkant. 

Afdaling

Nu begint, althans voor mij, het lastigste deel. De afdaling. Zou dat wel gaan op een gravelfiets zonder enige vorm van vering? Het blijkt niet mee te vallen. Met dichtgeknepen remmen probeer ik mijn maatje te volgen, die zelfs op zijn hardtail de nodige moeite heeft. Een fully is sterk aan te raden! Eindelijk komen we dan bij de verharde weg. Vanaf hier is het vol gas omlaag naar La Condamine Châtelard. Daar hergroeperen en rustig terug naar de auto bollen. Met 50 km en 1750 hm zijn we weer bij de auto. Daar hebben we ruim 4 uur over gedaan, mijn laagste gemiddelde snelheid ooit. Maar wat een avontuur. De Parpaillon is bedwongen en kan vanaf de bucketlist!

Foto's: Frank Jansen. Filmpje: Ruurd Bakker.