Ik heb mij dit jaar op geen enkele cyclo specifiek voorbereid. Geen maandenlange trainingsschema's, geen intervallen, niets van dit alles. Natuurlijk fiets ik wel veel dus ik heb een bepaalde basisconditie. Eens kijken hoe dat zou uitpakken op zondag 6 augustus in de cyclo La Madeleine.
Deze cyclo kent drie afstanden.
Ik koos uiteraard voor de langste afstand waar ik gedurende de race wel een beetje spijt van kreeg, maar daarover later meer. Het was een schitterend parcours en met zoveel hoogtemeters perfect voor de ware klimmers. In de beklimming van de Col du Chaussy zitten de legendarische Lacets de Montvernier, 19 haarspeldbochten in 3,5 km tegen dik 8%. De weg lijkt tegen de berg geplakt. De laatste beklimming naar de finish was de La Madeleine vanaf de zuidzijde, de lastige kant, ruim 16 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,7%
Dit is een heerlijk kleinschalige cyclo waarbij er een kleine 500 deelnemers waren ingeschreven over de verschillende afstanden. Ruim 200 op de langste afstand. Het gevolg was dat het allemaal heerlijk rustig verliep bij het ophalen van de startnummers. Er was voldoende plek om de auto te parkeren en in het startvak was er ook totaal geen stress om een beetje vooraan te staan. Wat een verademing in tegenstelling tot de grote cyclo's met duizenden deelnemers. Als gevolg van dit deelnemers aantal was het ook lekker rustig op de verzorgingsposten die tevens typisch Frans waren met stukjes kaas, stokbrood, chips, zoute koekjes, chocolade, ontbijtkoek en bananen. Er was uiteraard ook water en cola maar geen sportdrank en ook geen energierepen. De bemensing van de verzorgingsposten bestond uit dames van dik boven de 60 die zo vriendelijk waren om bij de laatste verzorgingspost vanachter het kraampje te komen lopen om mij een bekertje cola aan te reiken. Ik zag er blijkbaar zo afgepeigerd uit dat ik niet meer naar het bekertje kon reiken.
Foto: de beroemde bochten van de Lacets de Montvernier.
Na de start volgde er eerst een vlak stuk van ruim 25 kilometer, dat reed lekker snel in de grote groep met een gemiddelde van 37 km/u. Maar ik maakte mij wel een beetje ongerust. Dit betekende dat de 4700 hoogtemeters in de resterende 110 kilometers zouden zitten. 42,7 hoogtemeters per kilometer!
Aan de voet van de Col du Mollard liet ik de grote groep direct gaan en begon te klimmen in mijn eigen tempo zoals ik mij had voorgenomen. Af en toe glurend naar mijn wattages op mijn fietscomputer probeerde ik net een beetje boven mijn aerobe drempel te klimmen. Dan zou ik nog wat overhouden voor de laatste klim zo had ik bedacht. Ik werd af en toe nog ingehaald maar na een half uurtje werd het rustiger en klom ik in het wiel van een renner wiens tempo mij wel beviel. Halverwege de klim begon de renner tegen mij te kletsen, het bleek een Belg te zijn die Nederlands sprak dus dat was handig. We bespraken ons tempo en werden vrienden. Hij heette Wout Bernaert, tja wie wil er nou niet klimmen in het wiel van Wout (bijna) van Aert! Toen ik zei dat ik even moest plassen zei hij vriendelijk dat hij op mij zou wachten bij de verzorgingspost op de top.
Foto: Lacets de Montvernier.
We keuvelden nog wat verder en toen hij mijn leeftijd vroeg en ik hem vertelde dat ik 59 was slaakte hij een luid 'amai'! Waarna hij vertelde dat hij volgende week 22 jaar zou worden. Dit was zijn eerste cyclo.
Op de top vroeg ik hem of hij een beetje kon dalen. Hij had wat geoefend in de Ardennen maar hij liet mij graag voorgaan. Zo begonnen we na de afdaling gezamenlijk aan de beklimming van de Croix de Fer. Ook deze beklimming reden we samen omhoog en vervolgens de hele lange en ook wel gevaarlijke afdaling van de Croix de Fer.
Na een paar kilometer door het dal te hebben gefietst begonnen wij aan de Lacets de Montvernier. Van een afstand zien deze haarspeldbochten er spectaculair uit maar als fietser krijg je hier weinig van mee behalve dan het uitzicht op het dal. Daarbij begon ik mijn benen ook al een beetje te voelen.
Dé ultieme fietservaring vind je bij Passion for Cycling! Samen met onze kwalitatieve topmerken Castelli, Sportful, Roeckl, uvex, wowow, Sealskinz en Born bieden wij de nieuwste fietskleding en – accessoires aan. Mis niets van de nieuwste wielertrends en spring mee in ons wiel! Onze merken zijn trouwens te zien bij 4 verschillende profploegen binnen het wielerpeloton, aan expertise dus geen gebrek.
Halverwege de afdaling van Col du Chaussy haalde mijn Belgische vriend mij in. Ik daalde verder af in zijn wiel. Beneden vroeg hij trots wat ik vond van zijn daalskills. Ik complimenteerde hem uiteraard in de hoop dat ik nog wat aan hem zou hebben in de laatste klim. Deze hoop vervloog pijlsnel. In de eerste meters van de klim van de Col de la Madeleine schoot de kramp in mijn linkerbeen. Ik moest Wout uiteraard laten gaan. Na een minuut of vijf ging de kramp er langzaam uit maar ik voelde mij niet meer goed. Ik kroop omhoog.
Na een paar kilometer dacht ik 'ik draai om naar La Chambre waar de auto staat'. Het was nog zo ver naar de top. Er zat geen fut meer in mijn lijf en benen. Ik reed ook helemaal alleen. Maar ja, ik was hier nou toch, die twee uurtjes lijden moet ik toch aankunnen. Even verderop stond een renner stil in een bocht, voorover gebogen over zijn stuur. Ik was niet de enige die het zwaar had. Ik stopte ook even en begon een aantal gelletjes en reepjes naar binnen te werken met wat drinken.
Met de moed der wanhoop vervolgde ik mijn weg. Het tempo bleef steken op 8 km/u. Het duurde wel even voordat de suikers in mijn maag in mijn bloed zouden komen en mijn hersenen het seintje aan mijn beenspieren zouden geven dat ze weer wat weer kracht mochten zetten. Het waarom raakte ik helemaal kwijt maar de berusting in het lijden bedaarde mijn gedachten. Bij de laatste verzorgingspost op vijf kilometer voor de top dronk ik nog een colaatje. Zowaar vond ik ergens nog wat reserves en voelde ik mij wat beter.
Op 2 kilometer voor de top kwam ik mijn Belgische vriend Wout tegen die afdaalde naar La Chambre. Hij herkende mij, kneep even in de remmen, keek mij bemoedigend aan en riep 'Saluutjes'.
Boven op de top van de Madeleine bij de finish was het ijskoud. Ik dronk een kop hete thee in het bergrestaurant alvorens ik de lange ijskoude afdaling in dook. Zowaar kwam ik nog wat renners tegen die naar boven kwamen. Ik was niet de laatste.
|
|
|
|
|
