Enige tijd geleden plaatste CycloWorld een oproep voor het insturen van mooie cycloverhalen. Vandaag publiceren we onze eerste editie, geschreven door Arne van Gils. Wil jij je eigen Cycloverhaal ook delen? Stuur 'm per mail, liefst inclusief foto's naar contact@cyclokalender.nl (max 800 woorden).

La Serre Chevalier Luc Alphand: een retrospectief relaas over een definitieve ontbolstering van een wielervirus

Op CycloWorld zag ik een artikeltje staan over Col du Granon, een wat minder bekende +2000’er in de Alpen nabij Briançon. Naar aanleiding daarvan in combinatie met deze wieler-komkommertijd kijk je soms eens terug op wanneer je eerder heftig met een virus te maken kreeg. In mijn geval is dat in 2009 geweest en gelukkig heeft dit virus al veel mooie momenten opgeleverd, namelijk het wielervirus! Na een kleine 13 jaar motocross inclusief vele blessures, besloot ik in 2004 mijn eerste racefiets te kopen. Eerder was ik voorzichtig begonnen met mountainbiketoertochten en wat (tegenvallende) wedstrijdjes. Toen leek mij zo’n fiets met krom stuur ook wel mooi.

Anyway, mijn allereerste keer bergop was de Mont Ventoux. Daarna vond ik van mezelf dat ik wel goed kon klimmen dus het jaar nadien een amateur-licentie aangevraagd. Nooit echt serieus gekoerst (ook vanwege tijdgebrek) maar in het kader van de zomervakantie in Briançon had ik gezien dat daar ook een ‘toertocht’ werd georganiseerd, iets wat later een cyclo genoemd zou worden (wist ik veel). Wat ik me van deze cyclo, La Cherre Chevalier Luc Alphand, kan herinneren is vooral het gevoel van onwetendheid. In de veronderstelling dat dit een toertocht was, was mijn voorbereiding niet echt om over naar huis te schrijven. Zonder enige vorm van stress een rugnummer halen, globaal een idee hebben van het parcours, geen enkel idee hebben over bevoorrading o.i.d., laat staan het rijden van een snelle tijd!

Achteraf is het parcours wel in mijn hersenpan gebrand omdat ik zo gigantisch heb genoten maar vooral heb afgezien die dag! 183km en 3600hm waren de cijfers heb ik vandaag nog eens opgezocht, terwijl ik in die periode 150km als ‘extreem fietsen’ beschouwde. De start was in Chantemerle, een dorpje iets verderop richting Lauteret. Waar ik nu nog om moet glimlachen is dat ik relatief rustig startte,  "al die anderen zou ik zometeen toch wel voorbij rijden" (ik kon namelijk klimmen..). Niets was uiteraard minder waar, want op de eerste, relatief makkelijke, Col du Montgenèvre werd ik al langs alle kanten voorbij gereden.. Hmmmm… Afdalen naar Bardonecchia richting de minder bekende, maar prachtige Col de l’Echelle (ook deze naam moest ik even opzoeken eerlijk gezegd). We reden hier een stukje door Italië om de Mont Chaberton, een gebied fantastisch mooi gebied met pieken tot boven de 3000m. Hier kwam ik wel in een mooie groepje en kon ik zowaar genieten van de omgeving.

Uiteindelijk kom je langs noordkant ergens halverwege Briançon en de Montgenèvre terug op de N94, waarna je terug afdaalt richting Briançon. De korte afstand kende hier zijn finish, de lange afstand maakte nog een ‘lusje’ over de Izoard. Gelukkig niet over de drukke hoofdweg zuidwaarts naar Guillestre, maar over de parallelweg via o.a. Prelles, l’Argentiere en La Roche de Rame. Op zich mooi dat deze col in het parcours was opgenomen maar zeker omdat deze in het laatste deel van de cyclo lag, vroeg ik me meermaals af hoe ik er in godsnaam bij gekomen was dat ik goed kon klimmen? Destijds met een 39x25 was het echt harken om boven te komen, op gewicht letten was toen ook nog niet echt mode.

Anyway, iedereen die de Izoard ooit heeft beklommen zal er een bijzonder gevoel bij hebben. Zeker langs de zuidkant begint hij relatief makkelijk. Maar eenmaal een Arvieux voorbij begint de ellende. Extreem bijzonder is de zogenaamde Casse Déserte, waar je door een soort maanlandschap fietst. Eenmaal boven was ik blij, want alleen nog maar afdalen, toch? Niet dus.. Vanuit Briançon had ik het gevoel dat ik nog een col op moest richting Chantemerle (achteraf niet meer dan valt plat maar dat voelde toen echt anders..). Moe maar extreem voldaan finishte ik na 6u38min als 105e (dit moest ik ook opzoeken want destijds uiteraard nog geen Strava..). De uitslag interesseerde me toen oprecht niks...

Wat ik me nog goed herinner is de sfeer na afloop met zo’n goedkoop plastic bordje met ‘voer’ van de pastaparty en die overheerlijke cola. Retrospectief kan ik concluderen is dat in deze onbekende cyclo mijn fietsvirus echt is losgebroken. Nadien ben ik me wat meer gaan verdiepen in of er meer van dit soort ‘toertochten’ waren en blijkbaar bestond de Bike Transalp ook in een versie op de weg. In 2010 nam ik dus ‘geheel voor de ervaring’ voor de eerste keer deel aan de Tour Transalp. De beleving, de landschappen, de mensen, alles in zo’n week was fantastisch waarna in 2011 een tweede keer volgde. Meerdaagse wedstrijden hebben altijd mijn voorkeur gehad dus extreem veel cyclo’s heb ik niet gereden maar het fietsvirus is vanaf toen wel in het bloed gaan zitten! Het nut van ‘toertochten’.

Foto's en tekst: Arne Gils.