Enige tijd geleden plaatste CycloWorld een oproep voor het insturen van mooie cycloverhalen. Vandaag publiceren we onze derde editie, geschreven door Astrid Witters. Wil jij je eigen Cycloverhaal ook delen? Stuur 'm per mail, liefst inclusief foto's naar contact@cyclokalender.nl (max 800 woorden).
De coronaperiode maakte dat veel evenementen geannuleerd werden. Door het staken van mijn coschappen kon ik me wel nuttig maken op de Coronapoli in Maastricht. In tegenstelling tot coschap gaven deze diensten me nog veel tijd om te fietsen. Veel solo duurritjes maakten dat ik een goede conditie had opgebouwd en mijn ervaring van vorig jaar tijdens het fietsen van het Alpenbrevet Platinum, een tocht van 268km met 6800 hoogtemeters, maakten dat ik vertrouwen had in mijn capaciteiten.
Het annuleren van de Tour du Mont Blanc wakkerde mijn creativiteit aan en het plan om hem solo te fietsen. De Airbnb was toch al geboekt en een vriend wilde me helpen met de bevoorrading. Dit aanbod gaf groen licht om het plan in werking te stellen. Mijn enthousiasme stak ook mijn moeder aan om mee te gaan op de tocht en mee te genieten van de mooie uitzichten vanuit de auto. Het parcours is 338km lang met 8800 hoogtemeters.
Vrijdag om 5u in de ochtend stond ik naast mijn fiets. Het was 5 graden dus de outfit was dezelfde zoals je midden in de winter op de fiets zou springen. Een extra fleecetrui onder mijn windstopper, buff, winterhandschoenen, beenwarmers en overschoenen. Heel blij met deze kleding want het parcours begon met een afdaling wat het steenkoud maakte. De eerste uren gingen goed en om 10u stond ik al bovenop de Col de la Forclaz.
De Champex klim was diegene waar ik het meeste voor vreesde vanwege de steilheid. Een 11km lange klim met 8% gemiddeld. Na deze klim volgde het leukste onderdeel. De Col du Grand Saint Bernard is helemaal mijn ding. Vanuit Orsières een 26km lange klim met een gemiddelde stijging van 7%. De laatste 6 km zijn nog venijnig tot 9%, en in de laatste 700m tik je nog even de 13% aan. Maar ooh wat was het mooi. Ik ben in die 2 uur klimmen één andere fietser tegen gekomen en een handjevol auto’s. Hoopjes sneeuw op de top en een mooie opengetrokken blauwe hemel maakten het af.
Na wat rijsttaart, bidons bijvullen en de winterkleding weer aan, was ik klaar voor de afdaling naar Italië. Tijdens de afdaling een temperatuurwissel van 10 naar 35 graden. Het gebied Verrogne was onbekend terrein qua klimprofiel doordat hier geen bekende cols liggen. De klims tikten tussen de 8-12% aan waardoor het hier ook aanpoten was onder de hete Italiaanse zon. Op het stuk vals plat in La Salle rekende ik op wat herstel. Echter kwam er een mooie tegenwind die zich tijdens de klim van de Col du Petit Saint Bernard doortrok. De Roselend ben ik begonnen in de schemer en bereikte de top in het donker. Veel rondkijken was er dus niet meer. Glenn was me komen vergezellen op de fiets en 2 wandelaars in de verte op de berg moedigden ons aan. Hier moesten we beiden eens goed lachen met onszelf. Tevens konden we ‘klimmen in het donker’ van onze bucket list schrappen.
De afdaling was lang, koud en de onverlichte haarspeldbochten maakten het tot een extra uitdaging. De laatste 38 km bestonden uit nog 16km klimmen. Om 1u 's nachts bereikte ik helemaal voldaan terug Les Saisies. Ik heb heel erg genoten van alle mooie uitzichten, zowel tijdens het klimmen als het dalen. Na 2,5 jaar fietsen ben ik vooral verbaasd dat mijn lichaam deze rit zo goed verteerde. Ik contacteerde de organisatie omdat ik nieuwsgierig was naar hoeveel vrouwen deze ronde in hun zak steken. Er schrijven zich gemiddeld 81 vrouwen per jaar in voor deze cyclo waarvan 30 vrouwen hem uitfietsen.
Tekst en foto's: Astrid Witters
|
|
|
|
|
