De Puy de Dôme doet bij iedere wielerliefhebber meteen een belletje rinkelen. Deze mythische Tourcol in de Auvergne vormt het decor van menig wielerverhaal. Het was hier dat Eddy Merckx de beroemde klap op de lever kreeg van een toeschouwer, wat hem uiteindelijk de Tour kostte. En in de Tour van 1964 vochten Jacques Anquetil en Raymond Poulidor hier een fantastisch gevecht uit. Liefst 13x zat deze berg in het parcours, de laatste keer was in 1988.
Foto: Adobe Stock
De berg is privébezit. Vroeger konden wielertoeristen op gezette tijden de berg op fietsen. In 2010 werd echter besloten hier een einde aan te maken. De helft van de asfaltweg werd opgeofferd om een treintje aan te leggen. In 2012 ging de boel in bedrijf en werd duidelijk dat fietsen alleen nog toegestaan is tijdens een jaarlijkse toertocht, waar slechts 300 man aan mee mogen doen.
Toevallig was ik een tijdje geleden in deze regio. Op maandag nam ik met mijn gezin het treintje omhoog. Je mag dit gerust een toeristenfuik noemen, maar het uitzicht was er niet minder om. En meteen begon het te kriebelen: hier wil ik ook omhoog fietsen. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn vrouw was niet zo enthousiast, maar ik hield voet bij stuk. Ik wilde kosten wat kost omhoog fietsen.
Zaterdagochtend gaat om 5:30 de wekker. Ik sneak de tent uit, schiet mijn slippers aan en loop meteen naar mijn auto. Mijn ontbijt ligt op de bijrijdersstoel en mijn fiets en fietskleding liggen al in de auto. Ik rol de camping af. Zou die slagboom zo vroeg wel omhoog gaan? Mijn hele plan valt bijna in gruzelementen. Op het bord staat “Ouvert à 7 hr”, wat stom dat ik hier niet aan gedacht heb. Maar curieus genoeg gaat de slagboom toch omhoog.
Ik ben de camping nog niet af of mijn boordcomputer begint te schreeuwen. Ik heb nog maar brandstof voor 30 km. De nabij gelegen Total-pomp blijkt nog gesloten. Dan de snelweg maar op. Nog 20 km actieradius. Ik moet eraf, gelukkig. Hé daar is een pomp. Ik heb maar één pasje bij me dus ik ben blij als de transactie gelukt is. Ik gooi er 75 liter diesel in en rijd weer verder.
Mijn navigatie leidt me dwars door Clermond Ferrand. Een route met ongeveer 2.500 stoplichten. Niet ideaal. Om 6:15 parkeer ik de auto dan eindelijk bij het dalstation van het treintje. Het eerste treintje zal pas om 9:00 gaan dus ik vermoed dat ik ruim op tijd ben. Snel aankleden en rijden maar. Het begint voorzichtig een beetje licht te worden. De slagboom stelt niks voor, daar kruip je zo onderdoor.
Foto: Frank Jansen
Dan is het ongeveer 4,5 km fietsen tot de top. Ik had op het profiel op Cyclingcols al gezien dat deze kilometers bepaald niet voor de poes zijn. Ik kan meteen naar mijn lichtste verzet. Schakelen is niet nodig.
Je rijdt continu parallel aan het spoor, en vlak voor de top moet je er overheen. Ineens hoor ik een soort alarmsignaal afgaan. Het zal toch niet, komen ze me halen? Ik vermoed dat het met de spoorwegovergang te maken heeft; er staat een bord dat de boel ‘en panne’ is. Af en toe kijk ik achterom, maar ik ben moederziel alleen.
Na een half uur ben ik boven bij het restaurant. Ik weet dat je dan nog een klein stukje verder kan rijden tot waar de radarapparatuur en schotels hangen. Een deel daarvan is een gravelweggetje, maar dat neem ik op de koop toe. Ik weet ook dat hier gepatrouilleerd wordt door zwaar bewapende militairen. Ik heb ze maandag aandachtig bestudeerd. Maar goed, no guts, no glory, ik wil per se naar het hoogste punt. Mochten ze me aanhouden, dan doe ik net alsof een nietsvermoedende toerist ben die geen Engels en geen Frans spreekt. Een toneelstukje dat ik al meermaals met succes heb opgevoerd. Als ik boven kom, hoor ik een net een busje starten en besluit dus meteen rechtsomkeer te maken. Geen foto dus, maar de top is wel bereikt.
Vliegensvlug daal ik af, passeer de slagboom en rijd helemaal omlaag naar Clermond Ferrand. Dit deel van de klim wil ik ook meepakken, want ik wil ‘m helemaal gedaan hebben. Ik keer om aan de voet en klim rustig naar mijn auto.
De Puy de Dôme kan van de bucketlist!
|
|
|
|
|
