CycloWorld zal regelmatig aandacht besteden aan een minder bekende col, helling of route. Wil je eens wat anders rijden dan de Stelvio, Mont Ventoux of de Redoute? Dan geven we je hierbij inspiratie voor nieuwe avonturen en ontdekkingen.

Gran Canaria is een absoluut walhalla voor de fanatieke fietser. Ik ken het eiland goed, inmiddels ben ik er 7x geweest waarvan 4x met mijn gezin. Op ca. 4 uur vliegen kun je bijna het hele jaar door met 20 graden+ een berg van de buitencategorie beklimmen. Veel mensen onderschatten dit terrein. In werkelijkheid is het lastiger dan de Alpen en de Dolomieten. De stijgingspercentages zijn grillig en de hoogtemeters zijn talrijk. 

De Pico de las Nieves ('top van sneeuw') is de naam van de hoogste col op Gran Canaria. Met 1930 meter is dit beestje marginaal hoger dan de Mt. Ventoux. Met een paar verschillen. Je start vanaf zeeniveau en onderweg naar de top krijg je, afhankelijk van de gekozen route, nog één of meerdere korte afdalingen voorgeschoteld. Dat betekent dat een rit naar de top al snel 2400 hm oplevert, versus ca. 1600 hm als je de Ventoux op bolt. 

Je kunt de Pico langs zeer veel verschillende kanten oprijden, al zijn de laatste paar kilometer altijd gelijk. Die laatste kilometers waren altijd een lijdensweg vanwege het vreselijke wegdek, maar recentelijk is de boel opnieuw geasfalteerd. De zwaarste kant is ongetwijfeld vanaf de zuidwestkant. Zelfs doorgewinterde Gran Canaria-freaks hebben schrik van dit beest. Veel volk vind je er niet, want het is vanuit Maspalomas (de meest gekozen standplaats) een behoorlijk eindje fietsen. Om er te komen zul je eerst de kustweg moeten pakken naar Puerto Mogan. Vervolgens mag je de Passo Herradura over. Dan kom je in de La Aldea de San Nicolas, een sfeerloos stadje, bekend van de (inmiddels deels vervallen) bananenplantages. Veel renners maken de fout hier niet bij te vullen. Dat is niet verstandig want de komende uren kom je helemaal niets tegen, behalve verticaal asfalt.

Vanuit San Nicolas loopt het weer omhoog door een prachtige kloof. Dit is een werkelijk schitterende weg die tamelijk onregelmatig stijgt. Je komt tweemaal bij een meer, waar je steeds een serie haarspelden moet bedwingen, die behoorlijk steil zijn (10%).

Maar dat is nog helemaal niets vergeleken met wat komen gaat. Bij het tweede meer sla je rechtsaf de GC-606 op. En dan gaat het pijn doen. Heel veel pijn. Naar verluidt vond zelfs de ex-prof Bernhard Kohl deze klim "onmenselijk" en "niet te doen". 

Het profiel spreekt boekdelen. 

bron: Veloviewer

De eerst 1600 meter gaat het met bijna 14% gemiddeld omhoog. Gemiddeld. Ik rijd deze klim een aantal jaar geleden op met een huurfiets, die is uitgerust met een triple met een 28 achter. Dat is bepaald geen overbodige luxe. Ik weet wat er gaat komen dus ik ben enigszins gewaarschuwd, maar dit overtreft mijn stoutste verwachtingen. Terwijl ik omhoog rij, komen er busjes met toeristen omlaag. Ze wijzen op hun voorhoofd. Gekkenwerk. Gelijk hebben ze. Ze bieden me sigaretten aan. Daar kan ik nog wel om lachen. Ik zet door en na een paar kilometer kom ik op een soort van plateau, waar ik even uitpuf. Maar als je denkt dat je er bent dan heb je het mis want totdat je in Ayacata bent blijft het vreselijk steil. 

Het decorum is evenwel niet slecht, al heb ik daar op dat moment geen oog voor.

Bron: the Adventure Capitalist

In Ayacata, na een kilometer of 11 klimmen, komt er dan eindelijk een einde aan deze lijdensweg. Denk dan niet dat je dan al op de top van de Pico de las Nieves bent. In tegendeel. Als je daar naartoe wil zul je nog de zeer steile 4 km naar Roque Nublo moeten overwinnen. Daarna volgt dan nog een stuk van 7 km met wat op en af. Ik vond het wel best en ben lekker doorgereden naar Maspalomas via San Bartelomé. Dit ritje leverde al een goede 3000 hm op, en dat vond ik meer dan genoeg. 

The Valley of the Tears is een absolute killer die je gedaan wil hebben. GPS