Ga ik dit echt doen? Ga ik echt iets schrijven over de wondere wereld van voeding? En dan niet zomaar voeding, maar het topic ‘voeding’ gecombineerd met ‘sportprestaties’? De inzichten, do’s en don’ts in de wondere wereld van voeding, al dan niet gecombineerd met sport, veranderen continu. Eén ding staat vast: voeding maakt of breekt je training of prestatie! En voor mijn beste prestatie moet ik vooral koolhydraten eten. Hoe moeilijk kan het zijn?

En zo ging ik met een eigengemaakt voedingsplan naar Italië om twee dagen achter elkaar te mountainbiken in de bergen. Ik wist welke voeding ik voor, tijdens en direct na en tussen de ritten het beste zou kunnen nemen. Daarbij had ik sportvoeding getest en wist ik waar mijn lichaam het beste op kon presteren. Op basis van deze kennis had ik mijn eigen voedingsplan gemaakt. Ik had zelfs mijn eigen fietseten en drinken meegenomen (inclusief een brood en een pot jam). Mijn fiets was er klaar voor, ik was topfit en ik waande mij met mijn geheime wapen (mijn voedingsplan), klaar voor de grote uitdaging. Maar al snel bleek de praktijk niet zo eenvoudig als de theorie. In de praktijk bleek namelijk dat je focus in een andere omgeving tijdens een gezellig evenement met je gezin compleet ergens anders ligt Er is namelijk zoveel afleiding, er zijn zoveel prikkels, er is zoveel te verwerken en er is zoveel te doen gedurende de dag. Even naar het centrum lopen, shoppen, toch weer terug, even iets uit de auto halen, naar het strand, over het evenemententerrein lopen. De dag vliegt voorbij!

Maaltijd gemist

En zo kwam ik er aan het eind van dag 1 achter dat ik nogal wat maaltijden had gemist en tegelijkertijd al vijftienduizend stappen had gezet. Ik had inmiddels zere voeten en serieus honger en dorst. En mijn meegebrachte eten en drinken was al door mijn kinderen opgegeten. Zo verdween mijn perfecte voedingsplan als sneeuw voor de zon. We ploften neer op een terras, onder het mom van ‘ik moet nu iets eten en drinken’ (nee, dit was niet mijn van tevoren bedachte pasta, en ja, het was erg lekker). Ik had het idee dat ik de schade weer had ingehaald en voelde mij na het eten als herboren. En zo stond ik de volgende dag topfit aan de start. Ik was klaar voor de 100 kilometer lange mountainbiketocht, met 1800 hoogtemeters. Althans, dat dacht ik. Maar bij de eerste klim, merkte ik dat mijn lijf leeg was. Ik had geen brandstof meer, ik was op. En als klap op de vuurpijn had ik zelf te weinig eten mee en de verzorgingsposten gemist. Ik had zo hard getraind en nu moest ik zo diep gaan om überhaupt de finish te halen. Ik baalde van mezelf. Ik had hier echt veel meer uit kunnen halen!

We weten allemaal dat als je meerdere dagen achter elkaar wilt presteren, je tussen de fietsprestaties door goed moeten eten, drinken en rusten. Thuis, in de vertrouwde omgeving en in het vertrouwde ritme, gaan het eten, drinken en rusten (inmiddels) als vanzelf. Ze gaan mee in het ritme van het fietsen. Maar in een andere omgeving en een ander ritme tijdens een vakantie met het gezin en tijdens een evenement, ontbrak dit alles echt volledig.

Wat heb ik hiervan geleerd? Een volgend meerdaags evenement neem ik zelf voldoende eten en drinken mee voor de hele dag, voor mezelf en voor mijn man en kinderen. Zet ik een timer, zodat ik op tijd eet en drink (als je koolhydraten wilt stapelen, moet je vaak eten voordat je honger hebt). Maar tegelijkertijd moet er ook ruimte zijn voor de leuke dingen naast het fietsritme. En dus ik ga in het vervolg beter nadenken over een dag/fiets/eet/rust- en ‘leuke dingen doen’-ritme. Want inmiddels weet ik dat het ritme van thuis niet vanzelf meegaat als je op reis gaat.