Waar ik vorige week bijna 2 uur later dan gepland richting de Limburgse heuvels vertrok, sta ik dit keer 10 minuten voor mijn wekker gaat al naast mijn bed: Vlaamse heuvels lonken! Te lang ben ik daar al niet meer wezen fietsen, vandaag gaat eindelijk We Ride Flanders of de toertocht van de RvV wel door. En het belooft een prachtige dag te worden!

Het laatste half uur onderweg naar de start in Oudenaarde is al fantastisch. Onder een schitterende deken van mist ontwaakt het Vlaamse land. Bergtopjes en bomen steken net boven de mist uit, net als de kerktorens van de wat lager gelegen dorpjes. De zon komt er als een soort Philips Ambilight tergend langzaam doorheen. Hier mag ik weer een uur of zeven stuiteren over kasseien en stilvallen op steile slechte wegen. Of beide. Wat een feest!

Geen Muur

Zoals gewoonlijk rij ik de 177 km route. Er is ook de mogelijkheid om 217 kilometer te rijden, maar die tocht start in Antwerpen en finisht in Oudenaarde. Je kan gebruikmaken van de shuttle service en dan vooraf en achteraf naar Antwerpen gereden worden, maar dat trekt me niet echt. Zeker niet omdat er per saldo dan wel meer kilometers worden gereden, maar er uiteindelijk minder kasseistroken en echte klimmetjes voor de wielen komen. Tot mijn schrik zie ik echter dat uit de lus van 177 de muur van Geraardsbergen is gehaald. Nu doen we na de 2300 meter heerlijk stuiteren over de Paddestraat een lus van 40 kilometer wat noordelijker. Hier komen we met de Lange Munte en de Lippenhovenstraat en tal van kortere naamloze stukken wat meer kasseistroken tegen. Ook leuk, maar de Muur hoort er eigenlijk wel in natuurlijk.

Opvallend rustig

Het was voor mij opvallend rustig op het parcours. Al direct van uit de start reed ik van groepje naar groepje. Normaal is het tot de Wolvenberg (eerste klim) een pelotonstocht. Op elke strook en klim kon ik hierdoor wel lekker doorrijden. Zeker op de Koppenberg was er eindelijk alle ruimte om gas te geven. Normaal is het daar echt filerijden. Er worden soms gedoseerd deelnemers doorgelaten om voor spreiding te zorgen. Waarschijnlijk komt dit omdat de deelnemers van dit jaar konden kiezen of ze hun inschrijving wilden omzetten naar 2021 of 2022. Aan de sfeer deed het niets af! Veel gebabbel, veel mensen die langs de kant van de weg een kijkje staan te nemen. Bij elk lastig verkeerspunt stonden een of meer begeleiders. Schitterende dorpjes, ellendige wegen, prachtige uitzichten. Een must voor elke toerfietser!

Enige nadeel was de zon die de hele dag scheen. Vlaanderen hoor je te rijden in de wind en de regen. Zoals Will Tura zong: …”nergens valt de regen zo mals en ruisend neer. En nergens gaat de wind zo liefdevol, zo zacht tekeer”… Dus hopelijk komend voorjaar op die manier maar weer.