Ik liep al een tijdje met gek plan rond. Het hele parcours van de Maratona dles Dolomites eens nafietsen op mijn Tacx Neo, met behulp van de app BigRingVR. Het leek me een leuke uitdaging voor in de winter, zowel mentaal als fysiek. Afgelopen zondag was ik door de dienst van mijn vrouw (arts) aan huis gekluisterd, het weer was niet geweldig dus het leek het ideale moment.
Foto: BigRingVR
Wellicht heb je wel eens van Maratona dles Dolomites gehoord. Dit is één van de meest bekende cyclo's ter wereld. 7 cols, 140 km en 4000 hoogtemeters. Dit alles in het hart van de Dolomieten in Italië.
Voorbereiding
Na een flink ontbijt met het gezin vul ik 5 bidons, verzamel de nodige voeding en stap ik op. Voor mezelf had ik vooraf een aantal uitgangspunten opgesteld:
Het begint niet bepaald hoopgevend, want op de Campolongo draai ik aardig vierkant. Ik krijg het gewenste vermogen wel op de pedalen, maar het komt niet vanzelf. De Pordoi loopt echter al een stuk beter, en op Sella gaat nog weer ietsjes beter. Alhoewel het natuurlijk ‘nep’ blijft kan ik toch erg genieten van de beelden van deze waanzinnige mooie omgeving. De Gardena stelt van deze kant weinig voor en in de lange afdaling kan ik goed herstellen. Een groot voordeel van indoor rijden is dat je in de afdaling perfect kunt eten en drinken, terwijl je even het nieuws kan checken op je telefoon of een appje kan sturen.
Ik besluit dat ik de go/no uit ga stellen tot na de 2e passage van de Campolongo. En warempel, het begint nog beter te lopen. Ik trap precies dezelfde vermogens als eerst maar het kost me nu veel minder moeite. Als het zo blijft gaan dan durf ik het wel aan. Na de afdaling volgt het lange stuk door het dal. Hier mis je uiteraard het grote voordeel van een groepje. Wel fijn is dat de kilometers rap wegtikken.
Op de St. Lucia voel ik de benen wel een beetje, dus ik heb wat schrik voor de Giau. Maar gek genoeg loopt die prima, in 57 min ben ik boven. Ik moet hele stukken op 34x32 rijden, maar rijd toch ook veel op de 34x28. Nu kan ik de finish ruiken.
De Falzarego is geen lastige klim, halverwege zit zelfs een vlak stuk. De laatste kilometer naar de Valporola doet wel pijn, maar de buit is bijna binnen. Na een lange afdaling nog 5 km lichtjes bergop en ik ben binnen. 6h23 non-stop op de fiets. Goed voor 140 virtuele kilometers met iets meer dan virtuele 4000 hoogtemeters.
In 2007 reed ik de ‘echte’ Maratona. Destijds finishte ik in 6:07 all-in. Nu was ik iets langzamer, maar veel scheelde het niet. Wat vond ik zwaarder? En wat is zwaarder?
Onder de streep vond ik de echte Maratona fysiek zonder meer zwaarder. Mede ook door de adrenaline, de beleving, het ernaar toe leven en het feit dat je er in een cyclo echt voor gaat. Indoor reed ik ‘m nu met als doel te finishen, zonder veel pretenties. Het mentale aspect is natuurlijk een heel ander verhaal: dat vond ik indoor veel zwaarder dan buiten, maar niet zo zwaar als ik vooraf had gedacht. Waar ik bij vlakke buitenritten van 5 uur of langer altijd een ‘moeilijk uurtje’ heb, had ik dat nu niet.
Dat komt wellicht omdat je echt van klim naar klim leeft. Het parcours van de Maratona is in die zin perfect, omdat het maar liefst 7 beklimmingen telt (8 als je de St Lucia meerekent).
Nou nee. Dit is ook niet iets wat je vaak moet doen. Maar een leuke winteruitdaging, dat was het zeker.
|
|
|
|
|
