Een vraag in onze mailbox: "Ik fiets vaak in het grensgebied en het valt me op dat sommige fietsmaten hun bidons niet meer met kraanwater willen vullen zodra we ook maar 1 meter over de Belgische of Duitse grens zijn gereden. Is dat wel terecht?"
Dat is natuurlijk helemaal geen domme vraag, want ook in Europa is het niet altijd even goed gesteld met de kwaliteit van het kraanwater. Om over de smaak nog maar te zwijgen. Toch maken de fietsmaten van de vraagsteller zich druk om niks: het leidingwater uit zowel Duitsland als België zijn zonder meer drinkbaar.
De 'Verbraucherzentrale' in Duitsland laat er geen misverstand over bestaan:
"Leitungswasser ist der ideale Durstlöscher. Es ist in Deutschland überall von sehr guter Qualität. Sofern keine Bleileitungen im Haus sind, können Sie es problemlos trinken."
Ook het Belgische waterbedrijf Aquaflanders publiceert klare taal op haar website:
"Kraanwater wordt zeer sterk gecontroleerd, niet alleen door de waterbedrijven zelf maar ook door onafhankelijke laboratoria. Wist je dat kraanwater aan 67 kwaliteitseisen moet voldoen? Drink het dus zonder zorgen."
Kraanwater kan vooral in België wel een chloorsmaak hebben. Dat is in veel Europese landen zo; chloor wordt toegevoegd om het water te zuiveren. In Nederland gebruiken we andere methoden om water te zuiveren, zoals het water door duinen te pompen. Erg schadelijk is dat chloor overigens niet, aldus Aquaflanders.
"Chloor wordt gebruikt om de eventuele bacteriën in het drinkwater te doden. (..) Hoewel soms op alternatieve ontsmettingsmethodes een beroep wordt gedaan, is het toevoegen van een beetje chloor aan het drinkwater vaak onvermijdelijk. Chloor heeft namelijk een langdurige werking. Daardoor blijft het water ook tijdens het transport van het drinkwaterreservoir naar jouw kraan bacterievrij. Chloor kan echter reageren met andere stoffen en daardoor schadelijk worden. De gevormde chloorverbindingen zijn dan ook strikt gereglementeerd in de drinkwaternormen en zijn veilige grenswaarden. De concentratie van chloor in het drinkwater, uitgedrukt in Cl2, blijft dan ook ver beneden de maximumnorm van 0,25 mg/l. Chloor wordt echter reeds in zeer lage concentraties geroken en dat zorgt soms - onterecht - voor ongerustheid. Er wordt net voldoende chloor toegevoegd om het water kiemvrij te houden. Dat betekent dat we steeds ver onder de maximaal toegelaten norm van 0,25 mg/l blijven. Er is dan ook geen enkel gezondheidsrisico."
Wie veel in Frankrijk fietst, kent 'm: de dorpsfontein. Bijna ieder dorp heeft er eentje. Er is zelfs een site waarmee je de dichtstbijzijnde kunt lokaliseren. Hoe zit het met veiligheid van dat drinkwater? Dit water komt vaak rechtstreeks uit de berg en is gewoon drinkbaar. Doordat het water continu stroomt is er nauwelijks sprake van vervuiling. Als er een bordje 'non-potable' bij staat, betekent dit dat de kwaliteit niet wordt gemeten. In de meeste gevallen kun je het gewoon drinken, al loop je een iets groter risico dan wanneer er geen bordje bij staat.
Overigens willen fietsers nog wel eens overdreven voorzichtig zijn met wat ze binnenkrijgen. We beoefenen een zware sport waar een flinke aanslag op het lijf wordt gepleegd. Misselijkheid kan ook voortkomen uit een grote inspanning. Of omdat je de dagen voorafgaand slecht hebt geslapen. Of omdat het ontbijt slecht is gevallen. Er zijn zat redenen, maar veel fietsers hebben de neiging het toe te schrijven aan het water uit de fontein of dat ene reepje van de bevoorrading. Gevolg is vaak een jarenlange stress om in control te blijven. Maar vergeet niet, we zijn gezonde, getrainde sporters die wel tegen een stootje kunnen. Ons lichaam is echt niet gelijk van slag door de eerste de beste bacterie.
In Nederland is ons drinkwater van uitzonderlijk hoge kwaliteit, maar ook in de ons omringende landen kun je je bidon prima bij een kraantje vullen. Tot slot nog een tip voor wie water zoekt: begraafplaatsen hebben vaak een waterkraantje.
Heb jij ook een vraag? Mail 'm naar info@cycloworld.cc of stuur 'm in via Facebook dan gaan wij op onderzoek uit.
|
|
|
|
|
