Onlangs verscheen op CycloWorld.nl een artikel over doping in het Gran Fondo peloton. Een artikel waarbij we vooral naar de feitelijke onderzoeken en informatie over betrapte cyclo-renners hebben gekeken. We hebben daar een flink aantal reacties op gekregen van onze volgers. Aan de ene kant werden we gewezen op renners die nog niet op 'ons lijstje' van zondaars staan, aan de andere kant kwam ook een meer genuanceerd signaal naar voren. Een signaal dat juist een (groot) deel van (de top van) het Gran Fondo peloton wel schoon is en fair play hoog in het vaandel heeft staan. In ieder geval dat is het gevoel dat leeft, met name waar het Nederland en België betreft. Omdat de conclusies uit de onderzoeken niet mals zijn over dopinggebruik vonden wij het belangrijk ook dit tegengeluid in te brengen en meer te weten te komen hoe het cyclopeloton tegen doping(gevallen) aankijkt.
Verontwaardiging en ongeloof
De reactie in het cyclopeloton, onder meer ook op het lijstje dat wij verzameld hadden, is die van verontwaardiging en ongeloof. Met name dat ongeloof speelt mee omdat men het simpelweg niet verwacht. Een renner die we spraken gaf aan dat dit misschien 'naïef' is, maar dat hij uitgaat van een eerlijke strijd tot het tegendeel bewezen is. En als dat tegendeel dan inderdaad bewezen wordt, is er de verontwaardiging. Vooral doordat een valsspeler iemand anders 'het moment' ontneemt van een overwinning of podiumplek in een mooie wedstrijd. De gerechtigheid is prettig, maar het voelt niet als een overwinning.
Hoe groot is het probleem?
Na het vorige artikel werden wij er in ieder geval van verzekerd (voor zover dat kan uiteraard) dat je wel degelijk (grote) Gran Fondo's kunt winnen zonder doping. Vanuit met name Vlaamse hoek kwam het geluid dat er in het Gran Fondo circuit juist een grote mate van fair play en koersplezier is (in de Benelux in ieder geval). Er wordt door de toppers wel onderling over doping gesproken, maar dan vooral over de geruchten of positieve gevallen (en niet over goed werkende middeltjes). Bovendien is het moeilijk om anderen te verdenken van doping. Je weet niet precies hoe serieus anderen (de jaren ervoor) hebben getraind en of dat ze met blessureleed te maken hebben gehad. Kortom, een flinke progressie van iemand is niet ongewoon.
De renner waarmee we spraken gaf aan: 'Ik heb nooit doping gebruikt en het ook nooit aangeboden gekregen. Aan de andere kant ben ik, buiten een keer bij het WK Gran Fondo, nog nooit gecontroleerd op doping bij een cyclo. De pakkans is dus veel te klein! Bovendien komen er ieder jaar toch weer een paar dopinggevallen bij. Er is dus zeker wel wat aan de hand, maar het is lastig te zeggen hoe groot het probleem is.'
Italië en Oostenrijk.
Ook hebben we navraag gedaan over het opvallende verschil in aantal dopinggevallen tussen Italië/Oostenrijk en bijvoorbeeld Nederland en België. Het aspect van status en geld komt dan om de hoek kijken. Vooral in Italië word je als potentiële GF-winnaar op handen gedragen en kun je er zelfs je brood mee verdienen. Zelf weet ik nog dat ik een paar jaar geleden de GF La Leggendaria Charly Gaul reed in Trento en dat de wedstrijd door de RAI werd uitgezonden met Gilberto Simoni en Paolo Savoldelli als analisten. Dit alles voedt natuurlijk de verleiding tot doping, er staat simpelweg meer op het spel.
Koersplezier en fair play
Koersplezier en fair play staat centraal bij (het merendeel) de cyclotoppers in de Benelux. En dat kan prima hand in hand gaan met goede resultaten, zonder doping. Wij van CycloWorld zijn in ieder geval blij dit signaal te horen. Ondanks dat moeten we helaas afsluiten met enkele aanvullingen op het lijstje dopingzondaars... Dank voor de input.
|
|
|
|
|
