Na het voltooien van Bartje 200 en de Drenthe 200, kon de Dutch Masters natuurlijk niet ontbreken.

© Dutch Masters of MTB

Deze ultramarathon van 200 kilometer en 1400 hoogtemeters voert mountainbikers over de Sallandse Heuvelrug in Overijssel. De tocht is verdeeld in twee lussen van elk 100 kilometer: de eerste lus gaat naar het noorden en omvat de MTB-routes van Lemelerveld, Luttenberg, Hellendoorn en Haarle. Bij de pauze op 100 kilometer kun je je omkleden en bijtanken met bouillon en pannenkoeken. De tweede lus leidt naar het zuiden over de routes van Holten, Markelo, Goor en Rijssen. Een uitdaging die iedere mountainbiker minstens één keer in zijn leven gedaan moet hebben!

© Dutch Masters of MTB

Twee Haarles

De eerste wave startte om 6:30 in Haarle, en dat betekende dat wij om 4:00 uur uit Friesland moesten vertrekken. Ik dacht dat dit het zwaarste moment van de dag zou zijn, maar dat bleek een misrekening. Door de gezonde spanning had ik geen oog dichtgedaan en was ik om 3:30 al klaarwakker. Extra vroeg zaten we in de auto met de navigatie ingesteld op Haarle. Helaas kwamen we terecht in het verkeerde Haarle, waardoor we nog twintig minuten moesten rijden. We stonden uiteindelijk slechts drie minuten voor de start in het startvak, met mijn hartslag al op 100 zonder een meter te hebben gefietst. We hadden dus een chaotisch begin.

De start vond plaats in een manegehal, wat een enorm voordeel bood: verlicht, droog en uit de wind. Anders dan bij de Drenthe 200 begon je niet verkleumd. Het was nog donker toen we vertrokken, over asfaltwegen en brede zandpaden richting de MTB-route van Lemelerveld. Na ruim een uur werd het licht, een bijzonder moment midden in de natuur. De wereld ontwaakt, en wij rijden mee.

Natter dan verwacht

We hadden verwacht dat de routes er goed bij zouden liggen; het was de hele week droog geweest, op een beetje regen vannacht na. Ons doel was om voor het donker binnen te zijn, wat een gemiddelde van 20 kilometer per uur vereiste. De eerste 50 kilometer verliepen soepel en voldeden aan de verwachtingen. Maar bij Hellendoorn werd het natter. De regen maakte alles glibberig, er waren valpartijen, en het materiaal begon te protesteren. De ondergrond zoog aan onze banden en zelfs de ketting gaf luid protest. De laatste 20 kilometer naar de pauze voelden eindeloos, maar uiteindelijk bereikten we de grote stop.

© Dutch Masters of MTB

We gaan door

Opgeven was geen optie. Na een uitgebreide pauze waarin we ons omkleedden, de fietsen schoonmaakten en pannenkoeken aten, begonnen we vol goede moed aan de tweede lus. Het eerste stuk ging gemakkelijk, mede dankzij het zonnetje en een ontspannen sfeer. Maar de hoogtemeters gingen niet vanzelf: korte, technische klimmetjes volgden elkaar snel op. Genieten en rustig uitfietsen werd ons nieuwe doel.

Doordat we het rustig aan deden, haalden we de finish niet voor het donker. Gelukkig waren onze lampen nog vol, alleen de laatste 10 kilometer moesten we in het donker rijden. Hierdoor mochten we de laatste singletrack van Holten niet nemen, uit respect voor de natuur. Na 201 kilometer werden we warm onthaald in de sporthal. Terwijl onze fietsen veilig stonden in de bewaakte stalling, genoten we van een warme douche en een bord heerlijke pasta.

Vijf sterren