De afgelopen week verbleef ik met mijn gezin op Gran Canaria. CycloWorld schreef eerder een artikel over dit fietsparadijs. Ook maakten een we artikel met de mooiste fietsroutes. Voor de liefhebbers nog een verslag van mijn avonturen.
Dag 1: Mont Leon 2x (52 km / 1000 hm)
Het is inmiddels traditie geworden, op dag 1 beklim ik de Mont Leon tweemaal. Het is een fijn inkomertje, dit lokale bergje van 500 hm. Het is prachtig weer dus ik vertrek zonder armstukken of jasje. Ik rijd het rondje eerst tegen de klok in; dit is wat mij betreft de mooiste kant. Net voordat het steile deel begint, word ik ingehaald door een Noor die met zijn bedrijf Lifeon2wheels in de winter totaalpakketten voor fietsers aanbiedt op Gran Canaria. In de zomer doet hij hetzelfde in de Alpen. We kletsen honderd uit. Met een FTP van 420w is hij een maatje of 100 te groot voor mij, maar ik heb geluk, hij doet vandaag een hersteltraining. Bij de kartbaan aan de voet keer ik om en beklim ik de andere kant ook nog even. Ik ben hier nu toch ;) Ik ben de afgelopen week wat ziek geweest, dus het loopt niet zo best en de hartslag is veel te hoog vandaag maar wat geeft het? Het is gewoon volop genieten in de zon!
Dag 2: Temisas (89 km / 1750 hm)
Ik besluit vandaag te beginnen met de kustweg naar het oosten. Er staat vandaag maar heel weinig wind en dat is mooi meegenomen, want meestal staat de wind hier op kop. Na 14 km sla ik linksaf de Passo Herradura op, richting St. Lucia. Maar na een paar kilometer verlaat ik de pas alweer om de omweg via Ingenio en Temisas nog even mee te pakken. De benen voelen goed dus heb ik er wel zin in. Wat is dit toch een prachtige weg, je komt nauwelijks iemand tegen en het wegdek is prima. Net na het keerpunt komt echter uit het niets de man met de hamer; het wordt afzien tot St. Lucia. Daar even bijvullen en dan nog een km of 4 klimmen naar San Bartelomé. Aldaar begint de prachtige afdaling naar Fataga. Nog even de twee steile haarspelden over en we zijn weer thuis. Afgezien als een beest, zonder duidelijke reden. Wel lekker gefietst.
Dag 3: Passo Tauro (81 km / 1700 hm)
Het is ook vandaag weer prachtig weer. Ik vertrek zonder duidelijk plan, maar met een voldoende eten en drinken op zak richting het westen via de kustweg. Bij Arguineguin twijfel ik even, maar ik kies er toch voor de kustweg helemaal af te rijden naar de blokkade. De wind staat in de rug, ik eet ook nog even het bordje leeg van een Noor van Israel Cycling Academy en voor ik het weet ben ik in Taurito bij de blokkade. Massa’s wandelaars en fietsers glippen langs de hekken dus ik besluit het ook maar op te wagen. Schandalig dat er na 3 jaar nog altijd geen oplossing is. Afijn, eenmaal aan de andere kant fiets ik naar Mogan en vervolgens de Passo Tauro op. Dit is en blijft de mooiste weg van het eiland als je het mij vraagt. Een heerlijke pas, niet te lastig en met fantastisch wegdek. Bovenop even bijvullen en dan omkeren en via het slingerweggetje naar Soria. Geen pretje om af te dalen, maar het gaat. Nu de andere kant van de Passo Tauro afdalen, vervolgens 12 km vals plat omlaag door het dal gevolgd door 10 km kustweg met wind tegen. Ik ben blij als ik thuis ben.
Dag 4: Summit fever (95 km / 2500 hm)
Als ik hier een week ben, moet ik toch minimaal 1x naar de top. Zoals altijd neem ik vandaag geen risico, mijn windjackje én armstukken gaan mee. Het is winter dus het kan koud zijn op de top, ook als het Kaiserwetter is zoals vandaag. Ik kies voor de klassieke route via Fataga en San Bartelomé. Onderweg word ik ingehaald door diverse profs en semi-profs, waaronder Matthias Nothegger, afgelopen jaar winnaar van de ORM, Tour de Kärnten en een hele rits andere cyclo's. Hij heeft uiteraard wel even tijd voor een foto. Na Ayacata is het beste er wel af, maar ik zet stug door. Het wordt wat kouder dus ik trek mijn armstukken omhoog. De laatste kilometers is de pijp echt leeg, maar ik bereik de top. Het uitzicht op Tenerife is fantastisch! Ik daal af naar Ayacata en vervolgens ga ik rechtsaf, richting Presa las Ninas. Ik heb namelijk met het gezin in Puerto de Mogan afgesproken. Dat betekent dat ik 10 km over Waals asfalt moet afdalen, wat redelijk lukt. Daarna nog een kort klimmetje naar Cruz de San Antonio op en dan volgt de beloning: de afdaling van de Passo Tauro. Redelijk technisch maar bij vlagen ook snel, precies zoals ik het graag heb. Na het dorp Mogan is de afdaling wat minder spectaculair maar nog altijd is het prima fietsen. Eenmaal aan de kust plof ik neer op het terras en laat ik me het bier uitstekend smaken. Na een duik in de zee spenderen we de avond in het dorp en gaat de fiets mee in de auto terug.
Dag 5: Alto de los Corrales (36 km / 1100 hm)
Ik heb vandaag alleen tijd voor een kort ritje en besluit daarom de Alto de los Corrales nog eens te betwisten. Eén keer eerder reed ik deze doodlopende klim van 17 km en dat was zeker 8 jaar geleden. Veel is er niet veranderd. Het blijft een schitterende klim, die bovendien heerlijk rustig is. Het wegdek is ook in goede staat. Vandaag loopt het eindelijk eens lekker, dus ik sloof me flink uit. De snelle afdaling is een kolfje naar mijn hand, ik ga als een raket omlaag. Na iets meer dan 1,5 uur ben ik weer thuis, met ruim 1000 hm op de klok.
Dag 6: Soria (62 km / 1100 hm)
De klim naar Soria, ofwel de oostkant van de Passo Tauro is een verplicht nummer als je hier een week bent. Ook vandaag vertrek ik weer zonder gedetailleerd plan; het kan alle kanten op. Het begin is wel duidelijk: de 10 km kustweg naar Arguineguin. Al op het eerste heuveltje voel ik dat mijn benen waardeloos zijn. Toch fiets ik door, want het kan ook zo maar verbeteren. In het stuk vals plat dat leidt naar de eigenlijke klim raak in gesprek met een stel Zweden uit Malmö. Ze zijn hier met de hele club op fietsvakantie. We wisselen nog wat tips uit en dan beginnen we eraan. Mijn slechte benen zijn helaas niet beter geworden, in tegendeel. 200w op de pedalen krijgen kost me al heel veel moeite. Nou ja, dan maar lekker rustig naar boven toeren. Ik drink even een koffie bij het restaurantje aan het einde van de weg. Over de terugweg hoef ik niet lang na te denken, ik rijd lekker dezelfde weg terug. In de afdaling komt Annemiek van Vleuten nog omhoog rijden, met Marianne Vos en een stel anderen. Iets daarachter nog een prof van Movistar, gevolgd door eentje van Bora. Genoeg kleppers deze week.
Dag 7: Summit Fever II: (105 km / 2600 hm)
Ik val in herhaling, maar ook vandaag vertrek ik weer zonder duidelijk plan maar met voldoende kleding en voedsel op zak. Ik besluit eerst eens naar San Bartelomé te rijden om te kijken hoe de benen voelen. Welnu, die zijn er heel wat beter aan toe dan gisteren. Natuurlijk is de frisheid ver te zoeken, maar de waardes zijn redelijk en het kost me niet overmatig veel moeite. Het is volle bak genieten!
Onderweg klets ik wat met een kerel uit Den Haag en in San Bartelomé besluit ik dat ik nog wel eens naar de top wil rijden. Net voor Ayacata kom ik in een groep van 3 Zwitserse triatleten terecht. We kleppen wat en ik besluit met ze mee te rijden. Het steile stuk tot Roque Nublo gaat me prima af, al moet ik bovenop wel even stoppen voor wat water. Tot op dit moment zit ik non-stop op de fiets. Vanaf hier is het nog ruim 20 minuten tot de top. Op de laatste strook zie ik de Zwitsers weer opdoemen en dus zet ik het gas er nog even op.
Het is prachtig weer op de top, maar wel tamelijk fris (9 graden). Snel mijn windjackje aan dus. Mijn armstukken had ik al omhoog getrokken. Op aanraden van de Zwitsers besluit ik eens via Ingenio en Agüimes terug te rijden. Deze beestachtige klim deed ik 10 jaar geleden al eens, maar afdalen deed ik nooit eerder. Het eerste stuk is geen pretje; het wegdek is in slechte staat. De uitzichten op de groene noord- en oostkant maken echter veel goed. Na 10 km sla je rechtsaf de GC-120 op richting Pasadilla. Dit is een geweldige, steile en dus snelle afdaling met uitstekend wegdek. Genieten! Het mooie van deze route is dat je tot aan de kust alleen maar omlaag gaat, terwijl je als je via de klassieke zuidkant afdaalt, nog een drietal klimmetjes voor je kiezen krijgt. Dat betekent dus ruim 1900 hoogtemeters in één stuk omlaag; fantastisch! Ik rijd helemaal door tot Cruce di Arinaga, en sla vervolgens rechtsaf naar Vecindario. Met de wind in de rug ben ik in no time weer op de kustweg en 16 km later ben ik weer thuis.
Het zit er weer op. Wat een heerlijke week! Prachtig weer, iets kouder dan normaal maar dat is voor een fietser eigenlijk geen probleem. De zon scheen weer volop en dat is het belangrijkste. Het was de hele week kort-kort omhoog rijden.
Wat viel op?
Alle foto's zijn gemaakt door Frank Jansen