Aan de voet van het levendige bergdorp Grindelwald ligt een van de beroemdste Zwitserse bergreuzen in Zwitserland: de Eiger. De Eiger wordt omringd door veel andere indrukwekkende bergtoppen in de Jungfrau Region, dat behoort tot het UNESCO Werelderfgoed. Tussen lieflijke alpenweiden kijk je op tegen gletsjers, steile rotswanden en overweldigende natuur. In dit schitterende decor wordt voor de 25ste keer de Eiger Bike Challenge georganiseerd.
Deze marathon staat al een tijdje op de ‘wishlist’ van mij en mijn partner Axel. Hij wordt echter midden in het hoogseizoen georganiseerd, waardoor hij net goed inpasbaar moet zijn in onze eigen vakantie. Dit jaar lijkt de timing gunstig te zijn. We zijn op de bonnefooi op pad en de weersomstandigheden zijn erg wisselvallig. We laten daarom het lot bepalen of we dit jaar aan de start staan. Na koude en natte zomerdagen, met zelfs verse sneeuw op hoogte, ziet de weersvoorspelling er stabiel uit: op naar Grindelwald voor het toetje van onze roadtrip!
Het finishdorp in hartje centrum ziet er keurig verzorgd uit met een aantal stands, horeca en een groot podium. Je hebt op zaterdag de keuze uit twee marathonafstanden: 85 kilometer met 4200 hoogtemeters (tevens het Zwitsers Kampioenschap) en 50 kilometer met 2500 hoogtemeters. Daarnaast zijn er andere onderdelen toegevoegd voor enduro-, gravelbikes en kids. Eigerbike mikt duidelijk op een breed publiek.
Aangezien we zelf al aardig wat hoogtemeters in de benen hebben van de afgelopen weken, kiezen we voor de kortere afstand. Zo staan we spontaan op zaterdagochtend aan de start van een nieuw avontuur!
De lange afstand is een uur vroeger vertrokken met 120 mannen en slechts acht dames. Voor onze afstand staan we aan de start met 198 mannen en twintig vrouwen. De start verloopt rommelig doordat de startvakken naast elkaar zijn in plaats van achter elkaar. Na een eerste zenuwachtige kilometer gaat het direct bergop voor de eerste lange klim. Deze helling is steil maar goed te rijden, voornamelijk over smalle asfaltweggetjes en na enkele kilometers over gravelwegen door het bos. Enkele stukjes singletrack zorgen voor afwisseling, maar erg spectaculair is het nog niet. Na de eerste duizend hoogtemeters komen we weer op een asfaltweg waarbij je continu met een stijgingspercentage van zo’n 11% omhoog trapt langs de rotswanden van de imposante Wetterhorn.
Na het hoogste punt van deze asfaltweg volgt een glooiende gravelweg naar beneden, waarbij we inmiddels boven de boomgrens zijn. Ik weet niet waar ik meer van geniet: na 2,5 uur klimmen eindelijk even dalen of het onbeschrijfelijke panorama met uitzicht op de Eiger, Schreckhorn, Grindelwald en de Kleine Scheidegg! In theorie volgt nu nog maar een korte klim naar de top, goed voor nog zo’n driehonderd hoogtemeters. Aangezien hier ook de skilift uitkomt is de weg naar de top niet enkel het feestje van de mountainbikers. Het wordt vooral een slalom tussen de Aziatische toeristen, lopend op sportschoenen of slippers.
Het goede nieuws is dat ze op weg zijn naar iets wat waarschijnlijk de Lonely Planet heeft gehaald: de Bachalpsee. Dit is het hoogste punt van deze marathon. Omdat het bewolkt is, erg druk met toeristen en deze laatste hoogtemeters niet meer vanzelf gaan, komt dit bergmeer vast wat minder tot zijn recht dan ik had verwacht. Gelukkig volgt nu wel het echte hoogtepunt van deze marathon: de Bachalpseetrail. Deze is vrij technisch (S2) en zit ook in de endurowedstrijd. Hier halen we toch nog best wat mensen in met de fiets aan de hand voor wie het net te heftig is. De pittige trail met fantastisch uitzicht is er wel een voor in de boeken! Na een kilometer of drie is het feestje alweer voorbij en zijn het vooral smalle en steile asfaltwegen naar beneden, een enkele trail en wat gravelpaden. Na nog wat verrassende stukjes klimmen is de finish nu snel in zicht.
Na een kleine 4,5 uur hebben we 52 kilometer en 2300 hoogtemeters op de teller. Absoluut een mooi dagje uit! We blijven nog even in het finishdorp hangen om onze consumptiebon (zo ongeveer het enige item uit de goodiebag) op te maken en zien zo ook nog de nieuwe Zwitserse Kampioene finishen op de lange afstand onder luid gejuich.
We concluderen dat dit zeker een mooie marathon is die we absoluut niet hadden willen missen. Het parcours is tof, maar op enkele stukken na niet spectaculair. Het decor is daarentegen sprookjesachtig mooi en dat geeft ons toch het gevoel dat we iets unieks hebben gedaan. Sportograf was aanwezig, maar stond slechts op twee plekken onderweg te fotograferen en dat is toch best jammer voor deze bijzondere omgeving. Achteraf blijkt het evenement kleinschaliger dan verwacht, met vooral veel Zwitsers aan de start en weinig andere nationaliteiten. Hoewel de posten en veiligheid goed georganiseerd waren, vonden we het inschrijfgeld zelfs voor Zwitserse begrippen hoog als je kijkt naar wat je daarvoor krijgt. Maar ach: het is vakantie en we hebben genoten!
De nieuwe Zwitserse Kampioenen MTB Marathon zijn Marc Stutzmann en Irina Luetzelschwad. Alle uitslagen vind je hier.
|
|
|
|
|
