Flatlands300 staat ook wel bekend als de Nederlandse Unbound. Het is een episch ultragravelevent dat uitstrekte van Drenthe tot het Doornse Gat op de Utrechtse Heuvelrug. Met een fantastisch parcours van 305 kilometer zonder verkeerslichten beloofde het een ware uitdaging te worden. Er mochten 300 deelnemers starten en de inschrijvingen waren binnen een dag vol, met daarbij nog een enorme reservelijst.
© TrueGrit
Op de zaterdagmiddag kwamen de meeste rijders met de trein aan in Drenthe. Er wordt geslapen in tentje in het startdorp in het bos op zo'n 10 km van Assen. Met drie ploeggenoten van UWTC de Volharding hadden we een grote tipitent tot onze beschikking. 's Avonds was er een pre-race briefing, gravelborrel, pastaparty en muziek bij het kampvuur. Alles prima verzorgd door de organisatie. Elke rijder kreeg een GPS-transponder mee waarmee je live te volgen was, ook voor de supporters en het thuisfront. De wekker ging de volgende ochtend om 4 uur en om 04.30 uur genieten we van een gezamenlijk ontbijt. Daarna is er de massastart om 06.00 uur.
© TrueGrit
Alhoewel het officieel geen race is (maar wel timing, tracking en leaderboard), gingen na het startschot de deelnemers vol gas vanaf minuut één. Al snel worden we geconfronteerd met een harde tegenwind van 5 beaufort. Het zou een afvalrace worden waar alleen de sterksten zouden overleven. Het parcours slingerde zich door de prachtige Drentse gravelpaden en heel veel kasseien, waaronder de langste kasseienstrook van Nederland van 6km. De losse zandpaden waren ook beslissend in dit deel van de race.
© Erik van Holland
Eenmaal Drenthe verlaten te hebben kreeg de wind tegen nog meer spel in de open stukken richting Zwolle. Het was dan ook een verademing om Overijssel te verlaten via de rode spoorbrug bij Zwolle om daarna de dicht beboste Veluwe in te duiken. Hier ging het tempo verder omhoog en bleven er van de kopgroep van 15 man nog maar vier renners over.
© Eveline van der Hek
De Veluwe en Utrechtse Heuvelrug is bekend terrein voor mij en ik denk ook wel dat dat een van de redenen is dat ik goed mee kon. Met nog zo'n 100 km te gaan bestond de kopgroep uit drie renners. Het tempo ging iets omlaag en er werd goed samengewerkt. Ook ontstonden er leuke gesprekken en werd mijn ketting zelfs al rijdend gesmeerd door een van de andere renners (Floris), echt teamwork! We begrepen dat we samen sterker stonden en besloten uiteindelijk om in de "true spirit of gravel" gezamenlijk over de finish te rijden. Het was een prachtig gebaar van saamhorigheid en respect voor de uitdaging die we hadden overwonnen.
© Eveline van der Hek
Floris von Bonninghausen, Jakob Mignon en ikzelf hadden de afstand van 305 km afgelegd in 9h55, een gemiddelde van bijna 32 km per uur.
In het in gravelstyle opgebouwde finishdorp in het Doornse Gat op de Utrechtse Heuvelrug was er een afterparty om het harde werk te vieren. Familie en vrienden wachtten op de binnenkomst van de renners. De vermoeide, maar voldane deelnemers genoten van de verdiende rust, verhalen werden gedeeld en er werd geproost op de prestaties van iedereen.
De perfecte organisatie van de Flatlands300 zorgde ervoor dat alles vlekkeloos verliep. Van de GPX, briefings, verzorgingsposten, mecaniciens onderweg, alles was tot in de puntjes geregeld. De renners konden zich volledig focussen op de rit en hoefden zich geen zorgen te maken over logistiek of andere zaken. Bagage werd vervoerd van start naar finish (en tussenstop indien gewenst).
Al met al was de Flatlands300 een onvergetelijke ervaring. Een ultragravelrace die Nederland op de kaart zet als een geweldige bestemming voor gravelavonturen. De renners hebben hun grenzen verlegd, kameraadschap getoond en de ware geest van gravel omarmd. Ik ben supertrots op mijn prestatie en complimenten aan de organisatie, volgend jaar weer!
|
|
|
|
|
