La Flèche de Wallonie vanuit Spa is al tientallen jaren een van de meest uitdagende toertochten in de Benelux. Vier afstanden en een spetterend slot maken het tot een onbetwiste klassieker in toertochtenland. CycloWorld was aanwezig afgelopen zaterdag.
Afgelopen weekend reed ik de lange afstand van de Flèche de Wallonie: 215 kilometer en 4000 hoogtemeters. Hoe vaak ik deze toertocht al heb gereden weet ik niet, maar dit zou zomaar eens de tiende deelname kunnen zijn. Yda, die ik ken van La Chouffe Classic twee weken geleden, is mijn gezelschap van de dag.
Collega Frank rijdt de een na langste afstand (183 kilometer/3300 hoogtemeters) samen met CycloWorld-beheerder Ruurd en fietsmaat Martijn.
Om 7 uur is het nog fris in Spa. De weersvoorspelling is wat onzeker. 's Morgens fris, 's middags rond de 14 graden, de hele dag droog. Via het Scan & Ride-systeem ontvang ik mijn startnummer. Met de fiets aan de hand toon je een QR-code die je hebt gekregen bij inschrijving. Je ontvangt je startnummer en rijden maar. Simpel en veilig.
Ik besluit weg te rijden met kleding in verschillende lagen, zelfs een regenjack. De eerste klim gaat direct naar de Col du Rosier (west), een van de hoogste punten in België. In de afdaling zie ik 6 graden op mijn Garmin. Gelukkig loopt de temperatuur al gauw op en voor ik er erg in heb is de eerste bevoorrading bereikt. Zoals gebruikelijk bij evenementen van Golazo is deze prima voorzien. De regenjas verdwijnt in de achterzak om daar de rest van de dag te blijven.
De dag verloopt als vanouds. Een grote hoeveelheid hellingen, luisterend naar sprookjesachtige namen als Côte de Borlon, Rue de Hottemme, Côte de Roche-a-Frêne, Ancienne Barrière en Côte Saint-Jacques, worden afgestreept op weg naar de fameuze finale. De hele dag staat in het teken van sparen en net niet tot het gaatje gaan.
Foto: Frank op de Côte de Wanne.
Opvallende constatering: het aantal deelnemers is een stuk minder dan voorgaande jaren. Op de vlakke stukken vormden zich vroeger altijd groepen waar je lekker kon meedraaien. Nu rijden we vrijwel de hele dag met zijn tweeën of met een enkeling. Het is te merken aan de gemiddelde snelheid. Deze is een stuk lager dan andere edities en de benen worden flink uitgeperst. Het weer is vandaag wisselvallig. Tijdens de perioden met zon is het gewoon warm, maar zodra de bewolking toeneemt wordt het al gauw fris. Tot twee keer toe spettert het zelfs lichtjes.
Een merkwaardig incident doet zich voor op de Roche-a-Frêne, een van de lastigste beklimmingen van de dag. Een stevig gebouwde renner komt in de eerste steile bocht ineens schreeuwend naar beneden, valt en schreeuwt het uit alsof zijn laatste uurtje geslagen heeft. Ik stop en vraag of hij iets gebroken heeft. Hij vraagt enkel hulp bij het uitklikken van zijn pedaal. Daarna staat hij op en is er niets meer aan de hand. Aparte kerel.
Het slot van de Flèche de Wallonie wordt als vanouds gevormd door het fameuze drieluik: Stockeu, Wanneranval en Thier de Coo. Drie brute beklimmingen die zich aandienen na 168 kilometer en die elkaar in sneltreinvaart opvolgen. Het is harken met hoofdletter H. Lichtgewicht Yda valt de hellingen telkens aan om daarna gas terug te nemen. Ikzelf ben meer een diesel, met als gevolg dat we iedere keer samen boven komen. Wel zo gezellig.
Foto: Aankomst op de Rosier, het zit erop.
De laatste bevoorrading bevindt zich op een heel vreemde plek en bovendien wat laat in de route. In Stavelot ga je via een gravelpad achter om een hotel. Niet geheel zonder risico. In eerdere edities was de laatste bevoorrading eerder en logischer geplaatst voor de Thier de Coo.
Als toetje wachten nu nog de Haute Levée en Col du Rosier (oost). Gelukkig zijn de benen nog in relatief goede conditie, zodat ik de laatste hellingen goed verteer.
Bij de finish worden we gelijk welkom geheten door Frank, Ruurd en Martijn. Frank is doorgaans erg kritisch over het Waalse wegdek, maar zelfs hij constateert dat de wegen een stuk verbeterd zijn. Wel zijn er wat opmerkingen over onoplettende seingevers.
Foto: Herman (l) en Frank na afloop
Frank: "Deze tocht heeft een abonnement op goed weer. Dit jaar was de voorspelling wat onzeker, en dat was goed te merken aan het aantal deelnemers. De parkeerplaatsen bleven grotendeels leeg. De thuisblijvers kregen echter ongelijk: het was prima fietsweer in de Ardennen. Soms wat fris en met een klein spatje regen, maar het grootste deel van de dag was het droog met regelmatig zon.
Enkele seingevers leken een snipperdag te hebben genomen, want er werd niet altijd goed opgelet. Het wegdek in de Ardennen was verrassend goed. Dat viel me 100% mee. De laatste bevoorrading was wel wat laat in de route en vreemd geplaatst. Desondanks was de organisatie fantastisch en heb ik een mooie fietsdag achter de rug."
Alles bij elkaar constateren we dat deze klassieke sloper na tientallen jaren nog steeds staat als een huis. Zet zaterdag na Hemelvaart alvast maar in je agenda.
Plus
Min
|
|
|
|
|
