De eerste zes afleveringen van deze rubriek leverde een wel erg extreem beeld op van de Nederlandse fietsvrouw. Het ging over podiumplaatsen, trainingsschema's en vrije tijd die voornamelijk gevuld wordt met fietsactiviteiten. Zijn er dan geen 'normale' dames? We kwamen uit bij het landelijke netwerk Vrouwenwielrennen.nl. De naam zegt alles. Ineke Lenssen is de eerste kandidaat die minder dan 10.000 per jaar rijdt. Afgelopen jaar waren het er 7.992. Een extra rondje om de 8.000 vol te maken was niet nodig. Dan ben je echt een mentale ijzervreter.
Ik ben Ineke, 33 jaar en ik kom uit Eindhoven. Op het moment dat dit artikel gepubliceerd wordt ben ik waarschijnlijk al verhuisd naar Sargans (Zwitserland). Samen met mijn vriend Tom ga ik daar aan een nieuw avontuur beginnen. Wij hebben namelijk gekozen voor een leven bij de bergen. Afgelopen jaren heb ik gewerkt in de bouw- en vastgoedsector. Vanwege het Zwitserse avontuur heb ik mijn baan in Nederland opgezegd. In Zwitserland ben ik van plan om aan de slag te gaan in de sport- en welzijnssector. Ik heb recent mijn opleiding sportmassage en medical taping afgerond en dat is een eerste stap in die richting.
Ik fiets vooral op de racefiets en doe soms ook een tochtje op de MTB. In het fietsseizoen fiets ik graag toertochten met vrienden. Samen de hele dag op pad en de sfeer daar omheen vind ik altijd superleuk. Mijn vakanties en lange weekenden staan de laatste jaren ook vaak in het teken van fietsen. Dan ga ik met Tom naar de heuvels of bergen en maken we mooie dagtochten met veel klimmetjes. Ik heb het plan om deze zomer ook een meerdaagse tocht te maken. Het lijkt me heerlijk om een langere reis te maken en elke dag weer ergens anders te finishen.
In 2013 ben ik begonnen met fietsen. Ik was toen herstellende van een burn-out en een toenmalige collega bood mij aan om de fiets van zijn vrouw over te nemen. Dat was een klassieke Giant uit 1985, prachtig exemplaar als je het mij vraagt. Voor €75,- en een zelfgebakken appeltaart mocht ik hem hebben en dat leek mij een mooie deal. In het begin fietste ik kleine rondjes vanuit huis om lekker buiten te zijn en mijn hoofd een beetje leeg te maken. Na een jaar ging ik voor het eerst naar de Franse Alpen. Na die week werd ik echt enthousiast en toen duurde het ook niet lang voordat ik een nieuwe fiets kocht. Nu fiets ik bijna het hele jaar door meerdere keren per week en kan ik me niet meer voorstellen dat ik geen fiets zou hebben.
Vrouwenwielrennen.nl is superleuk! Het is een landelijke organisatie met verschillende clubs in de grotere steden van Nederland. Ik ben zelf sinds de oprichting lid van Vrouwenwielrennen Eindhoven. Tussen februari en oktober worden er wekelijks trainingen en clinics georganiseerd door een aantal trainsters die dat helemaal vrijwillig doen. Gedurende het seizoen zijn er ook nog verschillende wedstrijden en events waar je aan mee kunt doen. Vrouwenwielrennen is volgens mij echt een club voor alle fietsende dames. Zowel de beginners als gevorderden en de snelle en recreatieve fietser kunnen binnen de club uit te voeten. Ik ben zelf wat minder van de wedstrijden, maar train graag mee en vind de sociale fietsevents ook heel leuk. Vooral het jaarlijkse klimweekend in Limburg met deelnemers van alle steden heel Nederland is er één om naar uit te kijken.
Oeh de bergen, ja daar ben ik het liefst! Ik ben daar om de rust op te zoeken maar ook om mijzelf weer eens flink uit te dagen. Als klein kind kwam ik daar al jaarlijks voor winter- en zomervakanties en hoewel ik een aantal jaren wat minder in de bergen ben geweest, grijp ik nu elke kans met beide handen aan. Jaarlijks maak ik met vrienden een huttentocht van minimaal een week. Dan lopen we elke dag tussen de 4 en 8 uur en maken we flink wat hoogtemeters. In de avond lekker eten met een wijntje in de hut, een spelletje of een boek. En dan op tijd naar bed voor de volgende dag in de frisse berglucht. Aan het eind van die week staat er meestal nog een mooie gletsjer- of topbeklimming op de planning. Ik dacht een aantal jaar geleden dat ik als koukleum niet gemaakt was voor gletsjerbeklimmingen maar in 2017 stond ik toch maar mooi op de top van de Gran Paradiso (+ 4000m). Dat was de eerste gletsjerbeklimming en daarna zijn er al meer gevolgd.
Nu zou ik natuurlijk Zwitserland moeten zeggen, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik in de regio waar wij gaan wonen nog veel te ontdekken heb. Eigenlijk vind ik het vooral heel leuk om nieuwe plekken te ontdekken of plekken op een andere manier te ontdekken. Gebieden waar ik veel gehiket heb beleef ik op de fiets weer totaal anders en andersom. Ik wil bijvoorbeeld heel graag een keer gaan fietsen bij de Gran Paradiso, omdat ik daar zo’n mooie huttentocht en beklimming heb gemaakt. Als ik ooit een gebied als favoriet ga benoemen, dan is dat een gebied waar je verschillende bergsporten kunt doen én waar ook nog gezellige berghutten te vinden zijn.
Het is een serieuze hobby, maar ik wil wel genoeg tijd over houden voor andere dingen. Hoewel het fietsen wel een beetje verslavend werkt en ik vanzelf steeds mijn grenzen verleg, is de fietsprestatie geen doel op zich. Ik vind het heel belangrijk om tijd en energie over te houden voor andere dingen en ik ben blij dat mijn wereld veel breder is dan fietsen. Mijn meeste vrienden geven bijvoorbeeld helemaal niets om fietsen. Dan hebben we het ook vaak over andere onderwerpen en dat vind ik wel fijn.
Hoewel ik later veel hogere en steilere bergen heb beklommen, moet ik toch denken aan de fietsweek in de Franse Alpen in 2014. Ik had toen een pittige tijd achter de rug en ik had fysiek flinke klappen gehad. Daardoor was ik het vertrouwen in mijn lijf behoorlijk kwijt geraakt en was het bijvoorbeeld al spannend om met iemand anders te gaan fietsen die meer kilometers in de benen had. Een vriend vroeg of ik mee wilde met een fietsweek in de Franse Alpen voor een goed doel (stichting Tegenkracht). Ik had al mijn angsten aan de kant gezet en ben met de groep mee gegaan. Toen fietste ik nog op mijn klassieke Giant met een flink zwaar verzet en schakelen aan het frame. Als ik er nu aan terug dan zie ik mijzelf weer omhoog gaan. Ik was enorm vastberaden om elke dag de top te halen en dat lukte ook. Dat gevoel was heerlijk en vanaf toen durfde ik mijzelf ook een fietser te noemen.
Vorig jaar waren het er 7.992. Mijn vriend vond dat ik nog even een rondje moest maken voor de Strava statistieken, maar ik vond het wel een mooi resultaat. Dit jaar staat de teller in mei al op 4.000 km dus misschien ga ik nu wel over de 10.000 km heen. Op 31 december kan ik het vertellen.
Ik heb een Cannondale racefiets, een simpele MTB en mijn klassieke Giant. De racefiets is echt mijn favoriet, maar dat is ook de beste en fijnste fiets. De MTB is prima geschikt voor MTB-ritjes in Nederland, maar in Zwitserland kan deze beter dienstdoen als stadsfiets. De Giant heeft voor mij vooral emotionele waarde, maar ik leen hem ook uit aan mensen die eens een tijdje kennis willen maken met het wielrennen. Tot nu toe met 100% succes en daar geniet ik echt van!
Volgens mij wisselt dat heel erg. Mijn niet-fietsende vrienden en mijn ouders maken zich wel eens zorgen of ik niet veel te veel fiets en mezelf uitput. Maar mijn fietsvrienden zeggen ook wel eens dat ik er nog veel meer uit kan halen als ik doelgerichter train. Onder de fietsers sta ik denk ik wel bekend als echte een echte klimmer. Ik ben in de bergen ook echt veel sterker dan op het vlakke.
Daar heb ik afgelopen tijd extra van genoten! Ik vind het leuk om samen met iemand te fietsen, maar vermaak me ook prima in mijn eentje. Ik ben op een andere manier mijn omgeving gaan ontdekken en op zoek gegaan naar leuke plekken waar ik een fietsroutes omheen kan bouwen. Of ik kopieer mooie routes en zoek naar leuke plekken die vlak aan de route liggen. Ik heb bijvoorbeeld bijzondere boerderijwinkels en mooie plekken in de natuur bezocht. Als ik de hele dag op pad ben dan vul ik mijn grote zadeltas met alles voor een picknick en dan geniet ik van een hele dag buiten. Zo maak ik steeds wat nieuws mee en op die manier kom ik ook wel aan mijn fietsmeters.
Dat is echt een droom die veel sneller uitkomt dan ik ooit had gedacht! Al jaren droom ik van een leven in de bergen maar ik dacht steeds dat dat wel een keer zou gebeuren rond mijn 50e. Omdat Tom en ik allebei een sterke aantrekkingskracht tot de bergen hebben en Tom een goede kans op werk had in Zwitserland, kwam er ineens een kans op ons pad die we niet konden laten schieten. Tom woont en werkt al in Sargans sinds februari en ik zou iets later komen, omdat ik nog wat dingen in Nederland wilde afronden. Vanwege corona is mijn verhuizing wat vertraagd, maar inmiddels gaat de grens open en gaat ons avontuur echt beginnen. We wonen daar in een groot dorp dat tegen de hoge bergen aan ligt. Dat is een perfecte uitvalsbasis om de omgeving te verkennen. Als het bevalt kunnen we vanuit daar bekijken waar we op een langere termijn willen wonen. We fantaseren nu al eens van een huisje dat verder buitenaf en hoger op de berg ligt, maar we zien wel hoe het allemaal loopt. Eerst gaan we maar eens genieten van de omgeving en van de verschillende sportactiviteiten die we daar kunnen doen. En ik heb natuurlijk zelf ook nog de uitdaging om werk te vinden of mijn eigen activiteiten op te starten. Daar heb ik wel ideeën bij maar het is nog niet helemaal uitgedacht en uitgestippeld.
Hoe motiveer jij jezelf als het zwaar wordt tijdens een tocht of beklimming?
Ik ga dan tegen mezelf praten en vooral denken aan de beloning die ik mezelf gun. Meestal is dat heel simpel iets in de categorie 'eten en drinken'. Met het vooruitzicht op een lekker koud biertje op de top of een omelet in de hut kun je mij al motiveren tijdens het afzien.