Op een zonovergoten zondag 15 mei staat een recordaantal deelnemers van de Granfondo Vosges klaar voor een schitterende fietsdag. In totaal 1052 renners rijden de granfondo (175 kilometer met 3500 hm), en nog eens 805 renners de mediofondo (120 kilometer / 2700 hm). CycloWorld was erbij met een team van 4. Het werd een prachtige, maar enigszins chaotische dag met een klein zwart randje.

Peter eindigde de GF rond plek 500, Karen rond 650 (4e in haar categorie) en ik rond plek 200. Luc kwam rond plek 300 over de streep bij de MF. En zoals wielercommentatoren te pas en te onpas roepen: ieder komt thuis met zijn eigen verhaal.

Foto: het bekende wachten in het startvak.

Keiharde crash

Het verhaal van de dag is overduidelijk dat het goed gaat met Chris Mai (Team Strassacker) die met een vreselijke crash op een auto uit de kopgroep werd gereden. Ik kwam daar ongeveer een half uur later langs en kreeg koude rillingen van het tafereel langs de kant van de weg. Een rode fiets helemaal in de kreukels in de struiken, veel hulpdiensten en een doek om de situatie af te schermen. Op het Strava account van Sieben Devalckeneer – de uiteindelijke nummer 3 in de einduitslag – is een ooggetuigeverslag te lezen. 

Het is fijn dat ik verder geen ernstige valpartijen heb gezien, maar zeker in het begin werd er weer als een gek naar beneden gereden. Of zoals Peter het vanuit het midden van de groep zag: "vanaf de start stoof het peloton de 2 kilometer aan 4,6% klim omhoog om daarna linksaf de afdaling in te duiken. Deze werd afgelegd met een gemiddelde snelheid van tegen de 60 km/u. Het was een gekkenhuis. Het daalgedrag vond ik vergelijkbaar met andere grote snelle GF’s. Het is wel wat anders dan bij toertochten, maar dit is dan ook een serieuze koers."

Foto: een prima village départ.

Bij mij in de groep misten er in elke afdaling er wel een aantal een bochtje hier en daar en op de eerste tussenstukken werden er wel wat duwtjes uitgedeeld. Karen en ik zijn allebei niet zo van het kwakken en in een peloton rijden, gelukkig was het gedrag halverwege de massa al anders. Karen: "Het gekwak viel wel mee, de meute trok gelukkig snel uit elkaar op de eerste klim (de Col de la Croix des Moinats). Evengoed reden er nog wel een paar pannenkoeken mee in het peloton in het lange vlakkere middenstuk, maar het grootste deel reed prima. We konden zelfs lekker samenwerken. Dat was genieten. Lekker een beetje doorfietsen in tijdritmodus op 't vlakke is dan toch echt mijn ding."

Foto: een typische Vogezenklim.

Voor we aan dat vlakkere middenstuk konden beginnen, moest de GF overigens nog wel eerst de Col de Morbieux en direct daarna de Montée de la Colline op. "Gek genoeg stond deze in het routeboek niet als klim genoteerd. Desondanks werden de benen hier gedurende 3 km goed getest door het gemiddelde stijgingspercentage van 9,1%", aldus Peter. Na de Col du Mont de Fouche begon dan eindelijk dat middenstuk. Hier splitsen de MF en GF.

Opspelende krampen

Zaterdag kwam ik Luc al tegen, makkelijk herkenbaar in het CW-tenue (zie foto). De benen van Luc waren volgens zijn eigen zeggen toen “niet best”. En zondag? "De eerste 80 km waren redelijk, maar dan heb ik op Le Haut du Tôt moeten afstappen met krampen. Bij deze klim komen de GF als MF op 35 kilometer van de streep weer bij elkaar en gaat het ruim 4 kilometer aan 7% gemiddeld omhoog. Dat je kramp krijgt met dit warme weer is niet zo gek. De laatste 35 km waren een karaktertest... Met de klim naar de Col de Grosse Pierre (inclusief de aanloop 10 kilometer aan 4% gemiddeld) en de slotklim naar de finish (kilometertje of 8 aan 3%) is dat een flinke test!"

Foto: Luc Nouwen in de afdaling.

Voor Peter begon de echte wedstrijd pas na 115 kilometer. Vanaf hier tot aan de finish moesten er nog 5 cols worden bedwongen terwijl de zon genadeloos op de hoofden van de renners scheen. Peter: "Na 135 km boven op de Col de Bonne Fontaine was het beste bij mij er wel vanaf. Het lichaam was op en leeg."

Die test zijn jullie dan wel nog aardig doorgekomen zo lijkt het, tevreden met de uitslag? Luc: "Te ontgoocheld door krampen, ben eerder verbaasd dat ik toch nog 23ste of 24ste van de 63 in mijn categorie ben geworden." Peter: "Ik ben tevreden met mijn prestatie gezien mijn conditie van dit moment de Tour Transalp is het echte doel!"

In Perpignan kon de organisatie nog veel leren. Dit was de 5e editie van de GF Vosges en de 2e als WK-qualifier, maar vorig jaar was Luc ook hier niet helemaal te spreken over de organisatie hier. Is het de tweede editie als qualifier beter geworden? Luc: "De start van de MF was belachelijk. Ik stond op de eerste rij om na het vertrek van de GF naar de echte startplaats te fietsen: daar bleken er dan al 100 te staan. Vragen naar uitslag achteraf is niet goed georganiseerd. Seingevers op parcours waren goed."

Foto: ook deze streek ademt fietsen.

Chaotisch

De seingeving was zeker goed geregeld, alleen in Plombiers-les-Bains eventjes niet! Dit ligt in het stuk waar de GF en MF gesplitst zijn. Daar was echter ook een hardloopwedstrijd aan de gang. Waar het verkeer voor de cyclo moest stoppen, moesten ze juist doorrijden voor de hardlopers en andersom. De chaos op het kruispunt midden in het centrum was dan ook enorm. De seingevers stonden er een beetje in paniek maar aandoenlijk bij en deden er wel alles aan om het nog enigszins te regelen. Wat volgens mij onmogelijk was, maar toch. Mijn hele peloton kruip, sluip, tussendoor de klim op het dorp uit. Mijn groep kon er wel om lachen.

Foto: Peter Koens genoot van de omgeving.

Mooiste momenten van de dag? Luc: "de snelheid waarmee de winnaar van de GF me voorbij vloog was indrukwekkend." Karen: "Dat is dan toch denk ik het tientallen kilometers samenwerken en lekker doorrijden in het peloton in het middenstuk. En dat natuurlijk in combinatie met het lekkere weer." Peter: "de omgeving vond ik adembenemend mooi! Voor mijzelf? Vanuit de start was ik een van degene die weg stoof, iets te enthousiast, maar daarom voor het eerste ooit – al was het precies 5 meter – op kop gereden in een GF!"

Volledige uitslagen hier.