Op 10 juli stond er een gloednieuwe granfondo op de kalender. De GFNY Grand Ballon, de naam zegt het zelf, een Vogezencyclo die doorgaat onder de vlag van Granfondo New York.
Start en finish vinden plaats in het kleine maar pittoreske Thann. Het motto van de organisatie is be a pro for a day. Dit komt tot uiting in allerlei details, die het best zeer aangenaam maken voor de deelnemers. Denk hierbij aan het feit dat er bidons worden aangegeven tijdens het rijden. Voor een deel van de deelnemers die niet voor een bepaalde tijd gaan geen noodzaak, maar voor zij die het competitief aanpakken handig meegenomen. Met L'Étape du Tour en nog enkele andere gekende evenementen op dezelfde datum, was niet makkelijk om veel volk aan de start te krijgen. Toch slaagde de organisatie erin om bij de eerste editie een vijfhondertal deelnemers te lokken.
Om 8 uur 's ochtends wordt het startschot gegeven, ideaal voor de vele deelnemers die na de granfondo nog een lange autorit dienden af te leggen huiswaarts. Het parcours is mooi, en loodzwaar. Met 147 km en een kleine 4.000 hm zal je niet veel lastiger kunnen vinden.
Vanaf de start gaat het bergop en wordt er direct hard doorgereden en zo onstaat er al direct een kleine groep van een twintigtal renners met hieronder zowat alle favorieten. De tweede beklimming van de dag is direct één van de zwaarste, de Grand Ballon, het dak van de Vogezen. Ook hier gaat het aan een goed tempo naar boven, vooral onder het commando van de Zwitser Armin Dederichs. Zonder echte aanvallen blijven we nog over met een twaalftal renners en kunnen we de afdaling inzetten richting de volgende beklimming van de dag, de Col du Firstplan. Op deze beklimming wordt opnieuw een aardig tempo gereden, waardoor niemand echt zijn kans waagt. Mogelijk speelt het tweeluik Petit Ballon en Platzerwasel dat nog volgt hier ook een rol. Te veel energie verspelen zou zuur opbreken tijdens deze twee zware beklimmingen.
Op de Petit Ballon, een klim van gemiddeld 7% (maar zeer onregelmatig) breekt de kopgroep definitief in stukken. Vooraan vormt zich een kopgroep van een vijftal renners, waaronder Frederic Glorieux. Het meeste schrik had ik eerlijk gezegd voor de afdaling van deze beklimming. Zoals enkel de Fransen dat kunnen lag de afdaling vol met steentjes, gravillon genaamd. Aangezien de schaafwonden door mijn val van enkele weken geleden nog steeds niet genezen waren had ik zeker geen zin dit allemaal nog wat erger te maken. Gelukkig worden er geen gekke risico's genomen in de afdaling en komt iedereen veilig beneden.
Nu kunnen we beginnen aan wat eigenlijk de laatste echte beklimming van de dag is: de Platzerwasel. Met zijn 8% gemiddeld één van de zwaarste beklimmingen die je in de Vogezen kan vinden. Door enkele aanvallen wordt de kopgroep van 5 uitgedund naar 3 (Frederic Glorieux en Larry Valvasori). Ik kan als laatste nog het gat dichtrijden en zo bevind ik me in de ultieme kopgroep van deze mooie granfondo. Het ideale aantal, iedereen is zeker van een podium, dus in principe zal nu iedereen rijden tot de kloof groot genoeg is. Zo gaat het ook. De samenwerking is optimaal en bij het bovenkomen van de Platzerwasel is het duidelijk dat het podium gevormd was.
Aangezien het van de Platzerwasel vooral nog lichtjes op en af gaat richting de top van de Grand Ballon, ziet het er naar uit dat het een sprint met 3 renners gaat worden in Thann. Tijdens de afdaling van de Grand Ballon krijgt Glorieux jammer genoeg af te rekenen met mechanische problemen, waardoor hij heel wat tijd verliest en dus ook een mooie kans op winst. Gelukkig was de voorsprong op de achtervolgers groot genoeg waardoor hij nog een podiumplaats kon behalen.
Samen met Larry Valvasori rijd ik dan naar de finish waar het niet echt aankwomt op een sprint, maar eerder als eerste de laatste bochtjes ingaan net voor de finish. Ik slaag hierin en zo kan ik juichend over de streep komen in deze mooie granfondo.
Op de organisatie valt werkelijk niks aan te merken. Ze slagen erin om samen met heel wat vrijwilligers een supermooi evenement op poten te zetten. Alles was goed aangeduid, de bevoorradingen zijn perfect, van verkeer heb je nauwelijks last, kortom, je krijgt hier waar voor je geld. Een dikke duim voor Cédric Haas en zijn entourage als organisator van dit mooie evenement. Dat de pastaparty een sauerkrautparty werd namen we er dan maar met plezier bij. Laten we nu vooral hopen dat deze granfondo in de toekomst kan blijven doorgaan en groeien naar een groter deelnemersaantal.
|
|
|
|
|
