De Giro della Sicilia werd dit jaar alweer voor de vijfde keer georganiseerd. Een mooie gelegenheid om 'm eens te betwisten. Samen met mijn vrouw reis ik af naar Sicilië voor een heerlijke fiets- en vakantieweek.

Kleinschalig

De organisatie bestaat uit een klein team, ondersteund door een aantal vrijwilligers. De opzet is bijzonder: deelnemers kunnen kiezen of ze een, twee of alle vijf de etappes zullen doen. Na de tweede etappe is er een rustdag. Elke etappe begint met een groepsrit tot het startpunt van een getimed gedeelte dat vrijwel verkeersvrij is. Aan het einde van deze 'tijdrit'  gaat de groepsrit verder. Alle etappes vertrekken vanuit dezelfde stad. Dit jaar was dat Campofelice di Rocella. Het is dus geen rondje Sicilië. Het giro-element bestaat uit het feit dat het startpunt elk jaar naar een andere locatie verhuist. Dit jaar staat de Madonie centraal, een beschermd natuurgebied dat opgenomen is in het UNESCO Global GeoParks netwerk.

Ik heb de eerste twee etappes in uitstekende weersomstandigheden gereden. Een echte traktatie na het trieste voorjaar in België! Met iets meer dan tweehonderd deelnemers voor de eerste etappe stond de organisatie onder enige druk. Een paar zaken waar perfectionisten zich aan zouden kunnen ergeren zijn het gebrek aan tijdige informatie, het niet aanhouden van het tijdschema en Italianen die alleen maar Italiaans spreken. Maar ze maken het goed met hun charme, het feit dat alles uiteindelijk geregeld wordt en lekker eten!

Etappe 1

De eerste etappe was 37 kilometer bergopwaarts naar Piano Battaglia waarna je vrij was om dezelfde weg bergafwaarts te nemen naar eigen inzicht en tijd. Het getimede gedeelte was ongeveer 12 kilometer lang met 725 hoogtemeters. Sommige delen van de klim passeerden de  11%. Aan het einde van de klim werd een lekkere pasta geserveerd zodat je niet met een lege maag bergafwaarts hoefde. 

Een leuk kenmerk van de organisatie is dat je naast een mooi finishershirt een rugzak van goede kwaliteit krijgt. Die kun je aan het begin van de etappe in de auto achterlaten en na het getimede gedeelte of aan het einde van de etappe weer ophalen. Het was wel even zoeken naar je tas in de grote stapel. Dat was vorig jaar tijdens de Tour Transalp in Noord-Italië beter geregeld: daar waren de rugzakken op nummer gesorteerd. 

Het was een mooie etappe bergop, jammer genoeg waren mijn benen het er niet helemaal mee eens. Bergaf was een test voor de remmen gezien de slechte staat van de wegen.

Etappe 2

De tweede etappe was iets meer dan 100 kilometer met een getimed gedeelte van 7,2 kilometer over 590 hoogtemeters richting Pollina. Het is een veeleisende klim met steile stukken en een moeilijke finish. Mijn benen waren deze keer goed, dus ook al was het zwaarder, het was leuker! Een beetje verder bergop, in Castelbuono, werden we getrakteerd op lokale specialiteiten, waarna het bergafwaarts ging, terug naar de kustlijn en een lunch met uitzicht op zee in Lascari.

Het voordeel van een groepsrit is dat je een aantal van de andere deelnemers leert kennen. Hoewel de zin 'no parlo Italiano' veel van de potentiële gesprekken afkapt, maken de verdwaalde Australiër en een paar zeer sympathieke Nederlandse rijders het goed. Een jonge Nederlandse renner die Wout Driever heet en in Zwitserland woont, won beide tijdritten en maakte duidelijk indruk op andere renners.

De rustdag bracht mijn wederhelft en mijzelf naar Tindari, de thuisbasis van de zwarte Madonna en een archeologische vindplaats. Omdat we verdwaalden, volgden we een prachtige route. Sicilië heeft wat dat betreft veel te bieden. Misschien wordt Tindari volgend jaar het startpunt?

Etappe 3

Het mooie weer heeft Sicilië verlaten, onweer en hevige buien worden voorspeld. Om die reden heeft de organisatie de derde etappe, die de koninginnenrit had moeten worden, ingekort. In plaats van een rondrit gaat het zoals in de eerste rit omhoog (ditmaal naar Geraci) om dan via dezelfde weg terug naar de vertrekbasis te rijden. Het geplande vertrek om 8.00 stipt werd een kwartier later; het halt houden onderweg duurde te lang; bij het aanvatten van de afdaling was de lucht dreigend en donker. Het leidde tot vier valpartijen (onder wie onze Australische vriend Will en het Nederlandse talent Wout) en een slachtoffer met een gebroken schouder. De weg was op bepaalde plaatsen spekglad. Meerdere malen slipte mijn wiel weg in de bochten. Het was dus een terugweg met de remmen en de billen dichtgeknepen. Gelukkig stopte de regen na een tijdje en was het laatste stuk vrij redelijk. De toppers maakten van het deel tegen de tijd een onderlinge wedstrijd, waarbij Wout in de spurt het onderspit moest delven. Kledij wassen, fiets poetsen, ketting smeren en op naar rit 4.

Etappe 4

De briefing voor rit 4 was beter dan die voor de eerste drie dagen: meer facts & figures en een van de deelnemers die voor een goede vertaling naar het Engels zorgde. Tijdens de rit zelf werden we weer aan de Italiaanse clichés herinnerd: er was een probleem met de politie; de start van de tijdrit was veel eerder dan aangekondigd; van het voornemen dat je niet samen over de mat mocht rijden (de dagen ervoor waren er problemen met de opname van de tijden), kwam niets terecht; de afstand van de tijdrit kwam niet overeen met wat gezegd was; de borden met 3 kilometer, 1 kilometer en 500 meter te gaan, waren er niet. Maar de bevoorrading was erg lekker en we werden overal vriendelijk onthaald in de dorpen.

Etappe 5

Qua parcours en uitzichten (Caccamo, Montemaggiore Belsito, Alia) vond ik deze rit prachtig. We werden nog getrakteerd op een fikse regenbui, maar daar waren we op voorbereid. Wout werd weer in de spurt geklopt, maar bleef leider. De afsluitende champagnerit was met 60 kilometer vrij kort. Er was nog een tijdrit van iets meer dan 10 kilometer, waarbij dit keer alles redelijk ordelijk verliep: start op afroep, de laatste in de rangschikking start eerst. Mijn rugnummer werd veel te vroeg afgeroepen, maar na wat lekkere koekjes bij de aankomst was alles weer vergeten. Wout nam het roer weer in handen en werd eindwinnaar van de Giro. Met mijn vierde plaats in de goed bezette zestigpluscategorie (twaalf deelnemers van de zestig in totaal) was het voor mij een geslaagd trainingskamp. Het blijft wat knagen natuurlijk dat je net niet op dat podium mag en je er bij een jongere leeftijdscategorie wel op gestaan zou hebben.

In de appgroep werden heel wat bloemen gegooid naar de organisatie. Het is een erg sympathiek team en qua veiligheid van de deelnemers hebben ze hun best gedaan (ondanks de valpartijen). De sponsors zijn ook erg gul met de prijzen. Tussen de winnaars van elke leeftijdscategorie werd bijvoorbeeld een tegoedbon voor een op maat handgemaakt fietsframe verloot.

In het appartementje naast ons belt de familie met 'la mama', de zon schijnt, iemand tokkelt op een gitaar. We gaan tijdens het weekend nog enkele plaatsen in Sicilië verkennen en nu niet met de fiets, want de eega heeft zich lang genoeg weggecijferd.