Eindelijk is het zover, etappe 1 van de Giro delle Dolomiti: net geen 91 km met bijna 1700 hoogtemeters. Een uitstekend officieel begin van de fietsweek. De etappe is samen te vatten in 3 woorden: 1) Mendelparadies, 2) genieten en 3) zelfoverschatting.
De naam van de etappe zegt al alles. In groep vertrekken we naar de eerste klim van de dag: de Mendelpass. Het tempo is op het vlakke voor iedereen goed te volgen, maar het gaat hard genoeg om de motoren warm te draaien. De Mendelpass rijden we nog geneutraliseerd op. Het peloton valt meteen uit elkaar, maar er is voldoende tijd om van het uitzicht te genieten, de concurrentie op te meten en de eerste stoere verhalen uit te wisselen.
Het decor waarin we fietsen is waanzinnig. Wijnranken, kasteeltjes, vergezichten en een bergpieken. Je waant je in het fietsparadijs… ook met 6.4% gemiddeld.
Genieten is en blijft het. Van het uitzicht, maar zeker ook van de organisatie. Een horde motards houdt de weg veilig, we worden gevolgd door mecaniciens en een ambulance (je weet maar nooit). De bevoorradingen zijn uitstekend geregeld. En ook de bag-service werkt prima: ’s ochtend je windjack afgeven en die ligt na de inspanning van het wedstrijdsegment keurig op je te wachten. Eenmaal terug staat een warme maaltijd klaar. Het enige dat je hoeft te doen is de benen ronddraaien en genieten.
Behalve dan op het stuk waar de tijd wordt opgenomen. Daar moet je ook nog vol aan de bak. Vandaag de gemakkelijkste klim van de hele week; de Passo Palade. 11 kilometer met een gemiddelde van 4.1%. Buitenbladje dus. Ik heb nog nooit een wedstrijd gereden (misschien had ik eerst eens naar Sloten moeten gaan), maar ik denk altijd dat ik aardig kan trappen. Echter komt het boven de 7-8% dan is de zwaartekracht een stuk minder lief voor mij dan voor iets verder afgetrainde deelnemers. Mijn strijdplan vandaag was dan ook “zien waar het schip strandt”. En dat strandde na 2,5 km. Tot die tijd zat ik in de kopgroep. Ik sprong zelfs overenthousiast mee met de eerste demarrage. Gevalletje zelfoverschatting. Want toen mijn Garmin plots 8% aangaf liepen mijn benen volledig vol. Ik kwam uiteindelijk kapot, maar genietend als 37e over de streep in het wiel van de eerste vrouw (die nu gelijk de QOM bezit). Morgen maar gelijk in haar wiel kruipen…
|
|
|
|
|
