Na meerdere cyclo’s dit jaar gereden te hebben, stond de Haute Route Dolomites gepland als het hoofdgerecht van het seizoen. Al jaren geleden had ik gehoord van deze meerdaagse race die gehouden wordt in de hoogste gebergtes van Europa. De 5-daagse door de Italiaans Alpen en Dolomieten sprak mij het meeste aan gezien de prachtige omgeving met epische beklimmingen als de Stelvio en de Gavia. Deze editie eind augustus, begin september past bovendien het beste in het familieprogramma. Dat het zó mooi zou worden had ik vooraf niet durven dromen...
Ik kende de Haute Route van o.a. de Netflix documentaire Icarus (must see!) maar ook van diverse cyclotoppers die deze al eerder hadden gereden en heel enthousiast waren. Aan het begin van dit jaar had ik nog nooit een meerdaagse race met algemeen klassement gereden. Ik heb me hier samen met mijn trainingspartner Rutger op voorbereid door o.a. een 3-daagse cyclo te rijden in Zwitserland, de Engadin Radmaraton. Dat ging heel goed (winst in de Mastercategorie) maar was qua hoogtemeters en afstand toch wel een tandje minder dan elke Haute Route etappe. Als Nederlander op zeeniveau zit er daarnaast niets anders op dan ook veel te trainen op de Tacx. Ik gebruik hier de FulGaz app voor. Diverse beklimmingen van de Haute Route ( zoals de Stelvio, de Gavia, Falzarego en ook de slotklim op de Tre Cime de Lavaredo) heb ik zo kunnen verkennen in 4k beeldkwaliteit.
Het full-service concept van Haute Route sprak mij wel aan. Zij nemen je alles uit handen zodat je je kan focussen op racen. Alle verplaatsingen van bagage tussen de startplaatsen, massages, eten, briefings, mecaniciens enzovoorts is geregeld. Het komt het dichtst bij een week in een grote ronde als de Tour of Giro meerijden, inclusief dezelfde hotels en routes. De start was in het geïsoleerde Bormio op 1.225 meter hoogte, wat niet simpel te bereiken is vanuit Nederland. Je doet er al snel 12 uur over omdat je over een aantal passen moet. Bij aankomst melden wij ons in het gebouwde Haute Route village waar alle faciliteiten samen komen. De aanmelding verloopt soepel en je ziet dat ze de ongeveer 360 deelnemers makkelijk kunnen verwerken. Je ontvangt hier o.a. je racebag, travelbag en finishbag. Ook is er een (verplichte) rider's briefing.
Foto: spanning bij de start.
De wekker om 05h20 uur want de start is om 07.30 uur en je wil wel goed gegeten hebben. Ontbijt in alle hotels is geregeld voor de deelnemers vanaf 05h30uur. Die koffie smaakt goed hier! We kijken om ons heen in de ontbijtzaal en we zien toch wel wat snelle mannen denken we. Dat wordt nog wat vandaag! Moet ik mijn doel; top 10 overall en podium in de 40+ categorie bijstellen?
Vandaag gaan we 2x de Stelvio op na een geneutraliseerde start. De benen voelen goed en de spanningsboog staat helemaal strak. Plan was om vanaf de start voorin te blijven. De start gaat goed, de eerste kilometers rij ik direct voorin op de eerste kilometers van de Stelvio richting de Umbrailpas. Het peloton wordt langzaam uitgedund hoe langer de klim duurt. Het wattage wordt langzaam verhoogd richting de 350 watt en ik bijt mij vast in het wiel van mijn voorligger. Als ik dit zo’n 20 minuten heb volgehouden kijk ik om me heen en zie ik dat er niemand meer achter me zit en alleen een Italiaan (Piero) en een Spanjaard (Marco) nog voor me zitten. Ik weet dat het tempo van de twee heren (heel slank en klein van postuur, in de 20 en 30 jaar oud, andere categorie) te hoog is voor de hele klim. Dus ik laat ze langzaam lopen en ga mijn eigen tempo draaien.
All out op de Stelvio.
Zo’n 4 kilometer voor de top van de Umbrailpas (grens met Zwitserland), hoor ik gehijg in mijn wiel. Alex, een twintiger uit Nieuw Zeeland, zit in mijn wiel. We wisselen elkaar enkele keren af op een wat vlakker deel van de Stelvio. Richting de top van de Umbrailpas waar de tijdswaarneming in de afdeling uit staat, geef ik gas om wat tijd te pakken om zo steviger de 3e positie vast te houden. Dat werkt en ik pak een halve minuut in de officiële tijdswaarneming.
Na een frisse afdaling begint de warmere klim van de Stelvio vanaf Prato. Dit is de langste en zwaarste beklimming met de finish bovenop. Wat is die Stelvio een episch beest. 48 haarspeldbochten en er lijkt maar geen einde aan te komen. Wel kom ik in mijn ritme en laat uiteindelijk Piero en Marco, met wie ik na de neutralisatie een tijd kon volgen, weer gaan. Alex zit vervolgens in mijn wiel. Mijn tempo is nagenoeg zijn tempo, alhoewel ik halverwege de Stelvio iets verder uitloop op hem. De laatste 8km brandt alles, het is fris maar ik ben heet. Met nog 1 kilometer te gaan geef ik alles en vlieg ik over de finish als 3e en 1e in mijn categorie, super!
Foto: Vol gas met Alex in het wiel.
De wekker staat weer om 05h20 uur. Transferbagage klaar zetten want we komen aan in Trento na de race. Ik ben misselijk bij ontbijt en heb totaal geen trek, dit is geen goed teken. Toch nog wat naar binnen gekregen met tegenzin. Bij de start ging het direct los op Gavia. Het grote peloton wordt snel gelost en er blijft een groepje over van totaal 4 man. Dit is de top-4 van gisteren met mijzelf op dat moment op p3. Al snel draait men een te hoog vermogen en ik besluit mijn eigen tempo te rijden. Ik laat de andere 3 (Piero, Marco en Alex) gaan. Ik zie Alex al snel voor me lossen bij Piero en Marco maar hij is duidelijk strijdlustig om tijd op mij te pakken, aangezien hij had 1min2n achterstand op mij heeft in het klassement. In de laatste kilometer van de Gavia ben ik die voorsprong net kwijt en de strijd voor de 3e plek is compleet open. Op de concurrenten in mijn categorie pak ik echter weer enkele minuten.
Foto: met 4 man op de Passo Gavia. Rick in laatste positie.
Na een ijskoude en geneutraliseerde afdaling van de Gavia komt er een groep van 15 koplopers samen in Ponte di Legno. Tijdens de klim van Passo Tonale blijft deze groep samen; de klim is meer een loper en demarreren is geen optie. Richting de Passo Predaia wordt het steeds warmer en we rijden door een prachtige vallei met appelboomgaarden, het is hier echt wonderschoon. Bij aanvang van de klim wordt er direct gas gegeven en de top 3 rijdt weg, ik rijd mijn eigen tempo. Ik kom als 4e binnen in het algemeen klassement en heb mijn 1e positie in de categorie versterkt met zo’n 8 minuten. Rustig rijden we de laatste 50km en group naar het hotel in Trento. Het is daar zo’n 30 graden en daarmee heerlijk warm ten opzichte van het wat frissere Bormio. Morgen de tijdrit op de Monte Bondone, dus gezien mijn positie in het algemeen klassement betekent dat uitslapen!
Foto: de Gavia, einfach episch....
Uitslapen tot 8 uur, dat had ik nodig! De tijdrit vanaf het startblok onderaan de Monte Bondone (+/- 18km a 7,7%) is zo georganiseerd dat elke 20 seconden er een renner start en de top 5 renners elke 2 minuten. Mijn tactiek was simpel: ruim een uur lang maximaal draaien en dik boven mijn FTP starten. Ik voel me sterk en moet me enigszins inhouden. Ik houd het tempo vol. Ik finish als 4e overall en 1e in mijn categorie en trap uiteindelijk een uur lang ruim 5 watt per kilo, een persoonlijk record!
De top 4 van het algemeen klassement is nu wel redelijk zeker. Ik verloor tijd op Alex (p3) die een hele sterke tijdrit reed en de nummer 1 en 2 waren zelf 5 minuten sneller en reden een van de snelste tijden ooit gereden op de Bondone. Het niveau ligt hoog.
Foto: de Monte Bondone, het decor van de tijdrit.
Vandaag rijden we van Trento naar Cortina. Een etappe met zo’n 3500 hoogtemeters, de hele dag klimmen met o.a. de Passo San Pellegrino (van dat bekende water) en Passo Falzarego. Bij het ontbijt voel ik me een stuk beter. De dag van de tijdrit voelde als een soort rustdag. Eens zien hoe de benen vandaag zijn! Na een lange rustige start is het duidelijk; de top van het klassement heeft geen zin in demarreren. Ook willen de nummer 1 en 2 geen seconde op kop rijden als er wel iemand probeert te demarreren.
Foto: het complete veld is uit elkaar geslagen.
De rest van de kopgroep rijdt vervolgens ook niet dus dit biedt kansen! Zo’n 30km van de finish ruikt Alex (3) zijn kans en demarreert en ik sluit als enige aan. Met zijn tweeën rijden we kop over kop over de eerste 10 redelijk vlakke kilometers om vervolgens aan de 20km lange Falzarego te beginnen met finish bovenop. De wedstrijdleiding geeft tussentijds door dat we een voorsprong van ruim 5 minuten hebben op de achtervolgers met daarin de nummer 1 en 2. Dit motiveert! We blijven doorrijden alhoewel ik merk dat op de steile stukken Alex beter is dan ik. We rijden samen tot de finish en we rijden als 1 en 2 over de finish, wat een top dag! Voor Alex en mij was het niet genoeg tijd om te stijgen in het klassement, maar wel een mooie ervaring.
Foto: veel mooier wordt het niet.
Als de wekker gaat dan voel ik een soort van euforie: de finish is in zicht en het is voortreffelijk gegaan. Alleen nog even vandaag 4 passo’s over, waaronder de gevreesde Tre Cime de Lavaredo. Bij de eerste beklimming van de Falzarego (andere kant dan gisteren) blijft het peloton kalm en pas in de laatste 3 kilometers valt het uit elkaar. De getimede afdaling gaat snel, zelfs zo snel dat ik later op Strava een KOM pak. De nummer 2 in het klassement maakt een schuiver maar blijft gelukkig ongedeerd en kan zijn weg vervolgen. Ik rij in derde positie richting de klim van de Passo Giau. Op deze klim kom ik uiteindelijk als 4e boven, hij ligt me lekker maar ik wilde me niet opblazen met in gedachte wat er nog verder ging komen deze etappe.
Foto: met een grote groep door het dal.
Op de Cimabanche blijft het lang bij elkaar voordat de nummer 3 demarreert. Hij weet de twee leiders de vlakke delen niet willen rijden. Dit werkt en samen met zijn teamgenoot pakt hij tijd richting de slotklim. Ik twijfel nog even om aan te haken maar mijn benen voelden vermoeid en de afstand in het algemeen klassement was te groot. Mijn 4e plek overall en 1e in de categorie waren zo goed als zeker vandaag. De klim met finish boven op de Tre Cime de Lavaredo is een bijzondere. Je start met slechts matige hellingspercentages om vervolgens de laatste 3km gemiddeld 12% helling te verwerken met uitschieters in de 18%. Ik had me hier op voorbereid en kon mijn tempo houden. Wat een heerlijk gevoel om die finish kruipend dichterbij te zien komen tussen de iconische rotsen. Yes, binnen als 4e overall en 1e in de categorie!
Foto: de buit is binnen!
’s Avonds is er bij het Haute Route village een slotceremonie en diner. Laat die Prosecco maar vloeien! De lokale cateraar uit Cortina d’Ampezzo had een goed budget gekregen voor de mooiste maaltijden en iedereen gaat helemaal los. Je kan weer eten en drinken zonder rekening te houden met wat dat met de prestaties van morgen doet, best een lekker gevoel na maanden van trainen. Ook het uitgebreide Haute Route organisatieteam met motorrijders, wedstrijdleiding, masseurs etc. doet mee en de zaal is gevuld met zo’n 500 mensen. Renners blikken terug op epische ervaringen en het is supergezellig. Alle winnaars worden gehuldigd en er wordt ook een prachtige samenvattende film getoond.
Als categoriewinnaar win je overigens een mooi pakket aan lokale specialiteiten; scheelt weer shoppen voor cadeautjes voor thuis! Ik kijk terug op de mooiste en zwaarste fietsweek ooit, wat een gave ervaring!
Volg Rick op Strava en beluister ook onze podcast aflevering 25, waarin hij te gast was.
|
|
|
|
|
