Net als half Nederland deed ik deze winter aan ziek zijn. Voor iemand die zelden verkouden is, baalde ik best toen ik in november dan toch een luchtweginfectie op de kop tikte. Het bleek het begin van een lang proces.

Altijd goed om nog een lading COVID-tests achter de hand te hebben, maar elke keer scoorde ik gelukkig negatief. Ik heb ook eigenlijk geen idee of je van covid meer last hebt tegenwoordig dan van andere virussen. Anyway, ik lag een lang weekend uitgeput te snotteren onder mijn dekbed op de bank. Op dinsdag meende ik me weer ‘gewoon’ verkouden te voelen en dan kun je best werken. En ’s avonds een Zwiftrace rijden, want het team rekent op je. Heel eerlijk, dat ging best redelijk en ik waande me dus aan de beterende hand. Gelukkig had ik maar twee trainingen gemist.

Misrekening

Als ik nu, begin februari, terugkijk dan vraag ik me of hoe ik dat toen kon denken. Ik bleef namelijk volle holtes houden en vier weken later gaven zowel mijn lijf als de thermometer aan dat ik koorts had. Het dekbed werd wederom mijn beste vriend en ik besloot nu wat langer af te schakelen. Het advies is om na een dag koorts een tot drie dagen niet te sporten. De dag voor Kerst waren er vier om en sloot ik aan bij een duurrit van de vereniging. Ik had wel drie shortcuts bedacht zodat ik tussentijds kon afhaken en met wind in de rug terug kon peddelen. Maar het ging oké, alleen mijn hartslag zat wat hoger dan normaal en na 95 kilometer was ik zonder shortcuts weer thuis.

De feestdagen bleef ik kwakkelen. De dagen rond Oud en Nieuw brengen we traditioneel door bij de Lemelerberg. Mijn gravelbike was mee en ik wilde graag een nieuw route uitproberen. Ik had de hele week energie gespaard en voldoende goesting om het gebrek aan fitheid te compenseren. Na drie uur waren goesting en energie compleet op en had ik nog 5 kilometer te gaan. Wat een tegenvaller als je gewend bent uren op de fiets door te kunnen brengen. Dit activeerde een stemmetje dat tegen me zei dat ik achteruitboerde. Shut up! Ook al heb je gelijk. Als je twee weken niet traint dan verlies je wel iets aan vorm, maar niet veel. Als je twee weken nauwelijks fietst én ziek bent dan boer je achteruit. Simpel. Niet leuk, wel waar.

Op 1 januari bezochten we mijn schoonmoeder in het verzorgingshuis. Voor het eerst in lange tijd besloot ik weer een mondkapje te gebruiken. Noem het voorgevoel want een dag later gaf het tehuis de waarschuwing af dat er verschillende virussen rondgingen. Een aankondiging voor mijn derde virusfeestje. De cocktail bevatte deze keer alle klachten van de voorgaande zes weken bij elkaar opgeteld. Koorts, ontstoken kaakholtes, hoofdpijn en oneindig moe. Ik durf niet te zeggen of het de extended version van een en hetzelfde virus was of dat er steeds een nieuwe gast op bezoek kwam. Ik durf wel te zeggen dat ik mijn post onvoorzien er in acht weken tijd in drievoud doorheen gejast heb. En ook dat het vertrouwen hand in hand met mijn conditie via het afvoerputje verdween.

Ten einde raad

Eigenlijk was ik het spoor wat bijster. Hoe herken je een virus waarbij je best kunt blijven trainen en een virus waarvan je beter kunt uitzieken? En wanneer ben je dan voldoende uitgeziekt en draagt trainen weer bij aan opbouw in plaats van afbraak? Het monitoren van mijn rusthartslag, gezond eten en voldoende slapen waren blijkbaar niet voldoende. Een zoektocht op internet, het luisteren van podcasts hierover en het vragen aan ervaringsdeskundigen gaven me ook geen eenduidige antwoorden. Ik heb voor mezelf besloten dat het beter is om twee dagen ‘te veel’ rust te nemen dan een dag te weinig. Dat die ene Zwiftrace en die ene duurrit me niet beter hebben gemaakt. Misschien zelfs wel slechter.

En nu? Na die extra dagen rust ben ik een paar dagen gaan skiën. Sinds twee weken heb ik het trainen weer opgepakt. Honderd kilometer rustig gravelen lukt alweer, maar mijn wattages op de racefiets liggen, logisch, lager dan twee maanden geleden. Nu rest het grote accepteren dat mijn vorm is wat hij is en vertrouw ik erop dat slim trainen me gaat helpen om alsnog mijn doelen voor dit jaar te halen. Over twee maanden staat de langste afstand van de Hoogmis op de planning, gevolgd door de Mallorca312, The Ride en de Flatlands300. Best ambitieus, maar prestatiedoelen ga ik voorlopig niet stellen. Ik ga voor uitrijden en vooral heel hard genieten. Gelukkig hoef ik voor dat laatste nooit te trainen.