Iedereen die al een aantal granfondo´s heeft gereden en zich afvraagt wat hij zichzelf voor volgend jaar als doel zal stellen, raad ik aan: schrijf je in voor een meerdaagse! De CycloWorld-kalender bevat er verschillende en het is een hele andere beleving dan een granfondo van één dag. Niet alleen op sportief gebied (je moet na de eerste dag nog wat over hebben voor de dagen die volgen), maar ook in sociaal opzicht (de deelnemers, je ‘concurrenten’, de organisatie je ziet ze meerdere dagen achter elkaar en dat schept een band). Ik heb mij dit jaar ingeschreven voor La Campilaro, een meerdaagse granfondo door de Pyreneeën met drie leuke en uitdagende etappes.
Zowel de eerste als de tweede etappe starten vanuit Bagenères-de-Luchon. Een pittoresk dorp in het uiterste zuiden van Frankrijk vlakbij de Spaanse grens. Een mooie uitvalsbasis voor verschillende rondjes met bekende bergreuzen en ideaal voor een meerdaagse waarbij het prettig is dat je niet elke dag een verplaatsing hebt. La Campilaro start met een uitgebreide briefing op donderdagavond over de route, veiligheid en allerlei praktische zaken. Het is de achtste keer dat La Campilaro wordt georganiseerd (met overigens elk jaar een andere route) en dat merk je. Alles loopt gesmeerd en is goed uitgedacht. De informatie is duidelijk. Het is een relatief kleinschalig evenement met maximaal 220 deelnemers, om het persoonlijke karakter te behouden. Na de briefing is het openingsdiner waar je alvast kennis kan maken met de medeparticipanten. Een leuke en nuttige start van de driedaagse.
Vrijdag, het gaat beginnen! Etappe 1 maakt een rondje naar het noorden over de Port de Balès, gaat terug naar de startplaats en finisht bergop, op de Superbagnères. La Campilaro heeft vanwege veiligheidsredenen gekozen om in deze etappe geen tijdswaarneming van start tot finish te hebben, maar om met tijdssegmenten te werken. Dit doen andere organisaties ook wel, maar vaak zijn het dan alleen klimsegmenten. Dat is hier niet het geval. De ´getimede´ segmenten bevatten meer dan alleen de klimmen en dat vind ik een grote plus omdat dit het granfondogevoel zeer ten goede komt. We starten vanuit het dorp en het eerste deel door de vallei is geneutraliseerd, maar zodra we dit gehad hebben gaat het tempo goed omhoog. De aanloop naar de Port de Balès is een beetje glooiend en licht oplopend. Je wilt daar het liefst in de groep blijven totdat de echte klim begint, maar dat kost flink wat kracht. De grote vraag, zoals bij elke granfondo maar al helemaal bij een meerdaagse: wanneer komt het moment dat je je eigen tempo gaat rijden? Er staat immers nog flink wat op het programma en de krachten moeten goed verdeeld worden. Bij de start van de Port de Balès wordt het gelijk flink steil. De grote groep spat uiteen en kleine groepjes vormen zich. Port de Balès is een echte kuitenbijter, negentien kilometer lang en erg onregelmatig. Steil en ‘vlakker’ wisselen elkaar de hele tijd af en met een gemiddelde van 6% is dat behoorlijk pittig. Ik rij samen met een andere vrouw naar boven en achteraf blijkt dat we als nummer 2 en 3 bovenkomen. Er doen ongeveer 210 renners mee met La Campilaro, onder wie 27 vrouwen. Een goede score voor een granfondo, zeker van deze zwaarte.
Foto: op kop in de wereldkampioenstrui © Emmanuel Grimault
De afdaling is geneutraliseerd en dat is prettig, want niet alleen is deze op punten smal en technisch, het is ondertussen ook gaan miezeren en erg mistig. Je ziet soms nog geen vijf meter voor je. De finish van de dag en tevens het tweede segment ligt op de Superbagnères, zeventien kilometer tegen 6,6 % gemiddeld. De mist is niet meer verdwenen en het wordt helaas klimmen zonder uitzicht. Ik voel me nog erg goed en besluit me niet te sparen. Wat morgen is komt morgen weer en alle tijd die ik kan pakken is mooi meegenomen. Ik kom als eerste dame boven en ben tweede in het algemeen klassement. Een goede start! Nu nog afdalen in de kou en mist terug naar het dorp. Gelukkig ligt mijn windjack klaar in het finishtasje dat we die ochtend konden inleveren bij de organisatie.
Dag 2: Een heuveletappe! Nou ja, relatief bezien dan. Vandaag niet over bergreuzen maar al met al toch 2200 hoogtemeters met onder andere Col de Portet d´Aspet – wat toch een serieuze klim te noemen is – en meerdere kleinere cols (Col des Ares, Col de Buret, Col du Larrieu). Met daartussen veel glooiend landschap is dit een niet te onderschatten etappe. De tactiek blijkt in deze etappe ook erg belangrijk te zijn, want door het meer glooiende landschap is het essentieel om op de juiste momenten in een goede groep te zitten. Op de eerste twintig kilometer door de vallei na is de etappe vandaag volledig getimed.
Ik doe het niet slecht, maar voel toch de etappe van gisteren in de benen. Ik kan helaas niet mee met de groep van de eerste vrouw en krijg daardoor uiteindelijk een flink aantal minuten aan mijn broek. De tweede plaats in het algemeen klassement is steady, maar het gat met nummer 1 is toch vrij groot. Dat gaat nog lastig worden morgen. Gelukkig heeft de organisatie verschillende herstelopties die van te voren te boeken waren. Ik heb gekozen voor cryotherapie. Een nieuwe ervaring, erg leuk dat je dit kan boeken. Door drie minuten in een ijskoude cabine te staan zouden de spieren morgen optimaal hersteld moeten zijn. We gaan het zien.
Dag 3: de finale! In kilometers de kortste afstand, maar wel weer met twee serieuze cols. Col de Menté en de finish op Station les Agudes (een afslag van de Peyresourde). Ik voel me stukken beter dan gisteren. Sterker nog, ik voel me goed! Zou het de cryobehandeling zijn? De Col de Mente gaat me goed af. Ik heb ondertussen door dat mijn directe concurrente een betere klimster is dan ik maar net zoals op dag 1 hoop ik op de lange adem. Op de Col de Mente kan ik haar net niet bijhouden, maar het gat is klein en ik hou haar steeds in zicht.
© Emmanuel Grimault
Ook deze afdaling is geneutraliseerd, maar zodra we in het dal zijn begint het tweede segment. Daar kom ik in dezelfde groep te zitten als de eerste dame en ik zie aan haar lichaamstaal dat ze het zwaar heeft. Ik positioneer me in haar wiel en heb besloten eerst de kat uit de boom te kijken. Zodra we bij de start van de laatste klim zijn rijdt ze op de steile stukken van me weg. Ik ken dit en weet dat ik het meer moet hebben van de iets minder steile stukken en zodra deze zich voordoen weet ik mij elke keer terug te rijden in haar wiel. Dat voelt goed en geeft motivatie. Dit gepingpong herhaalt zich een aantal keer totdat we bij een stukje afdaling komen waarna de laatste klimkilometers beginnen. Genoeg van dit alles, ik ga in de aanval en probeer weg te rijden. Het wordt de pingpong in reverse, ik rij weg op de vlakkere stukken en zij rijdt terug op de steile stukken. Maar het dichtrijden gaat steeds minder snel en makkelijk dus bij de laatste kilometer doe ik een alles of niets poging en weet zowaar los te komen en toch nog met 45 seconden voorsprong als eerste over de finish te komen. Voor het algemeen klassement maakt het niets meer uit, daar sta ik stevig op de tweede plek, maar dit is mooi!
Foto: met Pieter Frolichs © Emmanuel Grimault
Het is maar drie dagen, maar toch, wow! Wat een mooie ervaring. De finish voelt alsof je een Grand Tour hebt volbracht. Een fantastische sportieve prestatie, maar daar komt nog zoveel meer bij: de contacten met de mededeelnemers, de meerdaagse ‘strijd’ om klassementsplekken, de (ijdele) gedachten dat het de volgende etappe beter gaat, hoe om te gaan met (al) het eten. Erg genoten en ook weer veel geleerd. En erg veel dank aan de organisatie. Die was echt fantastisch. Ik kijk uit naar de bekendmaking van de route voor volgend jaar.
|
|
|
|
|
