Op 9 juli vond de cyclo L'Étape du Tour de France plaats, 157 kilometer tussen Annemasse en Morzine in de Franse Alpen. Onze redacteur Jean-Marie Henckaerts was erbij. Hij beleefde een heroïsche dag.

Het profiel: één keer derde categorie, drie keer eerste categorie en één keer buitencategorie.

Deze cyclo is speciaal, omdat de deelnemers precies hetzelfde parcours afleggen als de profs in de Tour. Dit jaar ging het om etappe 14 die op zaterdag 15 juli door de profs verreden werd. Het was een serieuze bergetappe met maar liefst vijf beklimmingen, waarvan één van de derde categorie, drie van de eerste categorie en één van de buitencategorie. Naar jaarlijkse gewoonte was het evenement uitverkocht en stonden er zestienduizend deelnemers aan de start.

De eerste uren

Het vertrek verloopt per vak van duizend wielrenners, waarbij de eliterenners vertrekken om 7:00 en de laatsten in vak 16 pas om 9:00. Ik vind dit eigenlijk niet heel billijk. De beste renners mogen in de frisse ochtend vertrekken en zijn al rond het middaguur bij de finish, terwijl de mindere renners pas twee uur later kunnen vertrekken en de hele namiddag in de volle zon moeten ploeteren. Maar ik begrijp wel dat dit om sportieve redenen misschien niet anders kan. Anders moeten de eliterenners zich door duizenden voorgangers wurmen, wat te gevaarlijk zou zijn. Ik mag niet klagen, want ik vertrek in vak 3 om 7:22.

De start is een hele show waarbij je tussen grote foto’s van Tourwinnaars fietst. Hopelijk kunnende vijf overwinningen van een Merckx, Hinault en Indurain mij inspireren. De eerst col is een lopertje, de Col de Saxel. Iets meer dan 4 kilometer en iets meer dan 4% gemiddeld. Met frisse benen en in de lekkere ochtendkoelte ben ik hier heel snel boven. De twee volgende cols zijn precies op mijn maat geschreven: Col de Cou met 7 kilometer en 7,4 % gemiddelde stijging en Col du Feu met 6 kilometer en 7,8% gemiddelde stijging. Het is hier nog steeds lekker fris. Ook de afdalingen zijn heerlijk, want het hele parcours is autovrij. En omdat de Tour hier langs komt zijn de wegen in prima staat! Toch nemen enkele waaghalzen te veel risico. Zo zie ik twee renners op de grond liggen met de ambulance erbij.

Deelnemers uit alle windstreken.

Niet onder de 10%

Vanaf de vierde col begint het echte werk. De Col de la Ramaz is 14 kilometer lang. Het gemiddelde van 7,1% is misleidend; halverwege de klim zijn er verschillende kilometers waar het stijgingspercentage niet onder de 10% gaat. Wat deze col 'gemakkelijker' maakt zijn alle borden van alle vroegere winnaars met hun bijnaam erbij. Zo kun je de hele geschiedenis van de Tour nog eens bekijken, bijvoorbeeld wanneer Jan Janssen, Joop Zoetemelk of Lucien Van Impe hun eerste en enige Tour wonnen. Het valt natuurlijk op dat er een gat is in de periode dat Armstrong won – hij heeft geen borden gekregen. Na de afdaling van de Ramaz begint het echt warm te worden. Het wordt een van heetste dagen van deze zomer met 35 graden in de schaduw.

Slagveld

Aan de voet van de laatste en moeilijkste col, de Col de Joux Plane (hors categorie) voel ik dat er krampen aankomen. Ik laat me nog eens verfrissen bij een tuinslang en begin in het kleinste verzet aan de beklimming: 11 kilometer aan een gemiddelde van 8,5%. Dit betekent opnieuw dat er stukken van boven de 10% zijn. De beklimming is een echt slagveld. Op elke plek met wat schaduw zitten en liggen renners op de grond. De hitte is echt verschroeiend. Gelukkig helpt de lokale bevolking met tuinslangen en flessen water. Ik wil geen voet aan de grond zetten. Maar op één kilometer van de top krijg ik serieuze krampen en moet vijf minuten stoppen voordat ik verder kan. Ik ben gefrustreerd, want ik zie enkele honderden renners aan me voorbij gaan. Maar nu heb ik het objectief in zicht. Ik drink wat, stap weer op en rijd de laatste kilometer zo goed en zo kwaad als ik kan. Op honderd meter van de top krijg ik opnieuw krampen, maar ik bijt door en bereik de top. Dan volgt nog een afdaling tot in Morzine waar een prachtige medaille mijn beloning wordt voor heel wat inspanning.

Een prachtige medaille als beloning voor de inspanning.

De top-5 bij de elite zijn bekende namen van het cyclocircuit: Artus Jaladau, Dimitri Bussard, Damien Jeanjean, Tim Alleman en Loïc Ruffaut. Zij finishen in ongeveer 4:30 uur. Bij de vrouwen is er een opmerkelijke winnares in de persoon van Martina Sablikova uit Tsjechië. Zij is niet alleen bekend als schaatser, maar heeft ook een wielercarrière achter de rug. De laatste renner komt de finish over na meer dan twaalf uur op de fiets. Hij is een echte held. Inmiddels weten we ook dat de profs van deze etappe een spektakelstuk hebben gemaakt: met Rodriguez als winnaar net voor Pogi en Vingegaard.