De Liège-Bastogne-Liège Challenge is een bijzondere toertocht. Het is niet alleen de versie voor wielertoeristen van een van de monumenten in het wielrennen. De langste versie is ook nog een van de zwaarste toertochten in de Benelux. Eerdere deelnames in 2015 en 2016 waren een strijd met regen en kou. Vorig jaar was het wel fraai weer, maar toen strandde ik met materiaalpech. Dit jaar wil ik wederom proberen om LBL af te werken onder lekkere weersomstandigheden.

Samen met fietsmaat Joppe rijd ik op vrijdag naar Luik waar we een redelijk simpel onderkomen vinden in het Campanile Hotel. Hier bevindt zich ook de Arkea-ploeg van onder anderen Warren Barguil. Ik neem even de tijd om de Bianchi's te bekijken die hier staan.

Geen Luik maar Banneux

Zaterdagmorgen vroeg vertrekken we net voor 7.00 uur vanuit startplaats Banneux voor de beestachtige afstand van 251 kilometer en ruim 4400 hoogtemeters. De dertien officiële hellingen vormen slechts een schamele afspiegeling van de werkelijkheid. Het aantal hellingen dat niet meetelt is minstens zo groot en dan zijn er nog tientallen korte hupjes. Het ideale recept om flink uit elkaar getrokken te worden. Blijkbaar is dit geen belemmering, want jaarlijks staan er zo’n zesduizend wielertoeristen aan de start, waarvan een groot deel komt voor de langste versie.

Sinds vorig jaar is de start in Banneux in plaats van Luik. Waarschijnlijk om het drukke zaterdagverkeer in de stad te ontlopen. Ik ben liefhebber van de ‘scan & ride’-procedure. Met de fiets aan de hand wordt een code gescand waarmee je kan starten. Niet alleen snel, ook heel veilig.

Zoeken naar een goede groep

Banneux is een prima locatie, maar het ligt hoog. De eerste tien kilometer is het voornamelijk afdalen en ik ben blij dat ik mijn regenjack en colsjaal heb aangetrokken. Mijn fietsmaat heeft betere benen vandaag en ik moet zorgen dat ik me niet laat verleiden tot te hard rijden in het begin.

Richting Bastogne gaat het snel. De profrace werpt zijn schaduw vooruit, want in La Roche-en-Ardenne staat de complete Jumbo-Vismaploeg klaar voor een trainingsrit. Even later rijden ze voorbij. Ik stel voor het wiel van een stel Spanjaarden te kiezen die heerlijk doordieselen en zich nergens wat van aantrekken. Een goede groep pakken is sowieso een belangrijk onderdeel van de overlevingsstrijd. Hoewel de wind stevig uit het zuiden waait zijn we binnen drie uur en een kwartier bij de bevoorrading in Bastenaken.

Op de weg terug naar het noorden prijzen we ons gelukkig met de rugwind over de brede Ardense wegen. In Houffalize wacht de Côte Saint-Roch: echt lastig met maximaal 20%. Ik merk dat ik geen klimmersbenen heb vandaag en prijs me gelukkig met mijn 36*34. Bij de volgende bevoorrading is er zowaar koude pasta te halen. Die smaakt voortreffelijk. En dan rollen de kilometers Ardens rommelasfalt weer onder onze wielen door. Na 150 kilometer is het eindelijk zover: de finale met de ene klotehelling na de andere.

A bad day on the bike beats a good day in the office

Het beste is er eigenlijk al vanaf en dan is het nog lang. Mont-le-Soie, Wanne, Stockeu, Haute Levée. Wat een nare dingen zijn dit toch. De Rosier loopt wel, hoewel ik ver verwijderd blijf van een pr. Onderweg hangt een bord om de deelnemers op te peppen: A bad day on the bike beats a good day in the office. En zo is het. De Côte de Desnie, die volgt, ken ik alleen als afdaling en is best stevige kost. De vermogens die ik ’s morgens nog moeiteloos haalde haal ik in de verste verte niet meer. Hoeveel hellingen nog? Nog vier officiële, waaronder de Redoute en de Roche-aux-Faucons.

Bij de bevoorrading onderaan de Redoute worden de wolken dreigender en ik vraag me serieus af of we het droog houden. De klim zelf gaat enkel op mijn microverzet. Ik kom nog redelijk boven, maar zonder enige power. De Hornay die daarna komt stelt echt weinig voor. Het wegdek is vochtig, maar van serieuze regen is geen sprake. Met de Roche-aux-Faucons heb ik eigenlijk altijd ruzie, die loopt zelden lekker. Nu ook niet, ik weet op miraculeuze wijze de double digit-percentages de baas te blijven. De helling kent ook een lange, lastige uitloper. Met de wind in de rug is het doenlijk.

In mijn hoofd is het nu wel gedaan en ik daal af naar Tilff. Er zijn nog 16 kilometer te gaan, maar helaas breekt de regen helemaal los. De Côte de Cortil is een lange loper, maar tussen het zaterdagmiddagverkeer en de regen is de lol er gauw af. Ik meen wat van de omgeving te herkennen, maar het boeit me niet. Het enige waar ik me nu nog druk om maak is het aftellen van de kilometers.

Dan eindelijk het verlossende bord: Finish 2000 m. Als verzopen katten rollen we over de streep. Compleet naar de vaantjes, maar zeer opgetogen over deze prestatie. Het was weer een heroïsche editie. Kom ik nog een keer terug? Vast, want het blijft gewoon een heel gave toertocht.