Lijst der Waalse Monsters deel 3

Afgelopen weken publiceerden we de eerste twee delen van de 25 zwaarste Ardennenbeklimmingen (+ één extra). Geen officiële meting of cijfermatig onderbouwde rangschikking. Alles is betwistbaar en dat is prima. Dat ze allemaal pijn doen, daar is geen discussie over. In deel 3 tonen we nummer 15 tot en met 11. Of de namen tot de verbeelding spreken weet ik niet, het is hopelijk een feest van inspiratie voor liefhebbers van verticaal asfalt.

Hoe was het ook alweer? Lees hier deel 1 en deel 2.

15. Col de Roche-à-Frêne

Col de Roche-à-Frêne

Ik zal er maar voor uitkomen, dit is mijn lievelingshelling van België. Maar wat een beestenklim is het zeg. De grafiek ziet er misschien niet al te rood uit, maar je zal niet de eerste zijn die zich verslikt in deze killer. Het begint nog zo lieflijk. Je steekt een beekje over en rijdt over een klein weggetje. Maar ineens is er de waarschuwing als er een bordje met 15% verschijnt. Om de bocht zie je gelijk een enorme muur. Binnen de kortste keren ligt de ketting op het grootste blad en vanaf nu is het harken. Hoewel het eerste steile stuk wat afneemt wordt het nauwelijks vlakker. Ploeterend passeer je een dorpje. Nu heb je pas een derde deel van de klim erop zitten en je denkt: wanneer wordt het nou eens makkelijker? Maar vanaf hier gaat het vrijwel continu recht vooruit en recht omhoog. Nog zo'n 1400 meter te gaan met een gemiddelde van 10%. Wie zijn krachten niet verdeelt kan hier compleet geparkeerd komen te staan. De meesten bereiken compleet uitgepierd de top. Ja, dit is echt een hele taaie klim. En o ja, op de top staat zelfs een heus colbordje.

Tochten:

Meer info op Climbfinder

14. Rue sur Steppes

Rue sur Steppes

De Rue sur Steppes is voor velen een onbekende naam, maar niet voor Tom Dumoulin. Hij verklaarde de liefde aan deze Ardense parel en deed zelfs een oproep hem in het parcours van Luik-Bastenaken-Luik op te nemen. Sinds enkele jaren maakt de helling ook deel uit van de KlimClassic en De Alternatieve. Voor dit jaar staan ze weer gepland, hoewel de routes van deze toertochten nog onder voorbehoud zijn.

De helling zelf is lastig te vinden in het dorpje Fraipont. Een vijftrapsraket waar je je compleet ondersteboven kunt fietsen. De eerste meters zijn Waalser dan Waals, ofwel direct recht omhoog. Hier heb je nog kracht in de benen, maar de volgende muur doet al wat meer pijn. En zo gaat het maar door. Telkens als je er denkt: nu is het wel genoeg geweest, stijgt het hellingspercentage van het wegdek weer naar duizelingwekkende hoogtes. Iedereen piept een kraakt. Wie meetelt komt tot vijf muren. Fietsen lijkt met de meter lastiger te worden. Na het laatste harde stuk stijgt het nog een paar honderd meter door, maar dat is een peulenschil vergeleken met wat je net gehad hebt.

Tochten:

Meer info op Climbfinder

13. La Haute Folie

La Haute Folie

Vaux-sur-Chèvremont is niet meer dan een gat onder de rook van Luik. Voor de liefhebbers van taaie klimmen echter een bedevaartsoord. De Haie des Loups, Bois de Beyne en Rue Roosevelt zijn stuk voor stuk klimmetjes waar je je tanden op kan stukbijten. Hoewel die laatste vooral ook als snelle afdaling interessant is. Maar La Haute Folie spant de kroon. Een beest van een klim. Vanaf de grote rotonde is het even zoeken, maar dan heb je ook wat. 800 meter recht omhoog met een maximale hectometer van liefst 18%. Eenmaal boven hangt je tong op je schoenen en klopt het hart in je keel. Maar wie denkt dat hij er is komt bedrogen uit. Er is er nog een verrassing. Sla linksaf en na ongeveer 300 meter weer rechtsaf. Hier begint het toetje, de Rue des Gottes. Je bent maar nauwelijks bekomen en dan ligt er nog een hectometer van een dikke 14% voor je wielen. Dit is niet leuk meer.

Tochten:

Geen

Meer info op Climbfinder

12. Rue Tesny

Rue Tesny

Wie de Rue Tesny ooit gereden heeft vergeet hem nooit meer. Deze helling heeft de laatste jaren wat bekendheid gekregen, omdat hij in enkele tochten was opgenomen, zoals de Klimclassic en de De Alternatieve. Voor zover bekend maakt hij tegenwoordig geen deel meer uit van enige tocht. Fans van verticaal asfalt moeten deze ooit gedaan hebben. De eerste meters het tussen de huizen door gaan direct omhoog. Dit is steil, steiler, steilst. Als dit nog even zo doorgaat beland je zo in de hemel. En het zwakt nauwelijks af. Heel even lijkt het milder te worden, maar het blijft rond de 14%. Het is trekken en sleuren. In toertochten zie je hier de nodige lopers. In de verte doemt de begraafplaats op. Hier houdt het op, maar voordat je daar bent aangekomen word je nog volledig uitgeknepen. Een waanzinnige marteling, maar je wilde het zelf. Ok, je hebt het uiteindelijk gehaald. Maar vraag niet hoe.

Tochten:

Geen

Meer info op Climbfinder

11. Route de Saint-Vith

Route de Saint-Vith

Vanuit Malmedy vertrekt een onbekende monsterklim, de Route de St. Vith. Helaas is deze in geen enkele tocht opgenomen. Het is even zoeken, maar dan heb je echt een klim van jewelste. Hoewel de weg direct steil omhoog loopt zijn de eerste hectometers nog mild te noemen in vergelijking met wat gaat komen. Zodra je Malmedy achter je laat is er geen houden meer aan. Vroeger was de kwaliteit van het wegdek om te janken, tegenwoordig ligt het asfalt erbij als een gazon. Daarmee is dan ook wel de enige vorm van luxe genoemd, want je trotseert hier dik 18%. Fietsen is gekkenwerk, het lijkt meer op acrobatiek. Er lijkt geen eind aan te komen. Harken met een grote H. Meter voor meter kruip je omhoog en je vraagt je twee dingen af: wanneer houdt het op? En: waarom ben ik eraan begonnen? Je hartslag laag houden is kansloos. Eenmaal boven vraag je je af hoe je eigenlijk boven bent geraakt.

Tochten:

Geen

Meer info op Climbfinder