Lijst der Waalse Monsters deel 5

We zijn beland bij de apotheose van de Waalse Monsters. De laatste 5, de absoluut meest brute hellingen van België. Heb je deze op je palmares, dan ben je de koning van Wallonië.

20 hellingen gingen eraan vooraf. Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.

05. Col d'Haussire

Ken je de Cotacol gids? Dit meesterwerk in boekvorm uit de jaren 80 beschrijft 1000 Belgische hellingen. En hoewel enigszins gedateerd is het nog altijd het onbetwiste referentiepunt. Cotacol wijst de Col d'Haussire tot nummer 1 van België. Gek genoeg niet via de zwaarste route, maar dat komt omdat de makers zichzelf de beperking hadden opgelegd dat tussentijdse afdalingen niet meer dan 10% van de lengte van de klim mogen zijn. De zwaarste variant bevat 800 meter afdaling op een lengte van 4 kilometer en dat is dus te veel. Ik vind dat echter geen probleem en de gemeente La Roche-en-Ardenne ook niet. De bordjes richting de Haussire leiden je via de zware Rue Gohette. Bovenop de col staat trots een bord te shinen met de melding: 1^ere Côte de Belgique. Voor een plaats op het ereschavot van de Waalse Monsters komt hij net te kort, maar de nummer-5-positie is eervol genoeg.

Vanuit het dorp sla je de Rue Gohette in voor de drietrapsraket. Een typisch Waalse klim, tussen de 'scheve huizen' door word je gelijk beproefd. De eerste kilometer is al niet leuk meer, maar je moet overhouden. Heel even mag je even genieten van een afdaling, waarna gelijk het tweede deel wacht. Dit is een supersteil stuk langs het wildpark waar de benen kortstondig uitgeknepen worden. Je zult dankbaar zijn met de langere afdaling. Deze is echter nauwelijks voldoende voor een redelijk herstel. Met twee muren in de benen begint het klapstuk: 1300 meter van 11% gemiddeld. Vrijwel kaarsrecht loopt het weggetje door het bos. Het loopt van geen kant en je komt nooit in je ritme. Door de lengte en eerdere inspanning rijdt menigeen zich hier compleet over de kop. Eenmaal boven kun je uitpuffen bij het bord.

Overigens zijn er wel vier varianten, waarvan we er eentje onder de loep nemen. In de Velomediane Criquielion is de start op de Rue Saint-Quilion. Supersteil omhoog gelijk. Na 200 meter wordt het even wat makkelijker, maar heel sneaky trekt het weer aan. Voor je er erg in hebt is het harken geblazen. Vlak voor het wildpark komt vanaf de linkerkant de weg vanuit de Rue Gohette erbij. Daarna volg je de route zoals eerder beschreven. Beide varianten doen nauwelijks voor elkaar onder.

Tochten:

Meer info op Climbfinder.

04. Montagne de la Croix

Montgne de la Croix

Dinant is een van de leukste plaatsen van de Ardennen met een mooie citadel en de brouwerij van Leffe. Maar het is ook de plaats van de Montagne de la Croix, misschien wel de meest onbekende muur van België. Maar wat voor een. De eerste 600 meter kennen een gemiddelde van 16,3%, een absoluut record voor België. Het is even zoeken naar de voet, maar heb je die eenmaal gevonden dan wacht een feest van steile hectometers.

De klim gaat over een smal weggetje tussen de huizen door. Je ziet de weg voor je lopen en vraagt je af hoe ze dit ooit hebben kunnen aanleggen. Vanaf de eerste meter is er geen ontkomen aan, het gaat direct verschrikkelijk steil omhoog. En het wordt steiler en steiler. Je moet echt rechtuit kunnen rijden, want het is hier zo smal dat laveren onmogelijk is. Het piept dat het kraakt en je bent nog maar net begonnen. Aan het eind van de bebouwing loopt de weg linksaf. Hier wordt het pas echt steil. De derde hectometer is gemiddeld 21% met een maximum van 23%. Fietsen voor idioten. Je rijdt nu in een bos en het houdt maar niet op.

Na 600 meter wordt het even schappelijker, maar je bent volledig uitgeknepen. Je komt weer in bebouwing, duidelijk een nieuwbouwwijk. Hier moet je nog eenmaal flink op de pedalen trappen, want het gaat nog 100 meter heel stevig omhoog. Tot het laatste moment word je door de mangel gehaald. Dan volgt nog een uitloper van een paar honderd meter, maar dat is niet meer dan vals plat. Bij de doorgaande grote weg zit het erop. De Montagne de la Croix is een monsterklim van jewelste.

Tochten:

Geen

Meer info op Climbfinder.

03. Stockeu

Stockeu

De Stockeu is waarschijnlijk de bekendste helling van de top-5, omdat hij al jaren vast onderdeel is in Luik-Bastenaken-Luik. In de toertocht Flèche de Wallonie is de Stockeu de eerste klim van het beruchte drieluik aan het eind van de rit. Enkele jaren geleden is het wegdek compleet vernieuwd, dus daar zal het niet aan liggen.

Zoals zo veel hellingen in Wallonië mag je vanaf meter 1 gelijk aan de bak. Tussen de huizen door is het harken geblazen. De weg loopt vrijwel rechtdoor en als je eindelijk het bordje 'einde Stavelot' ziet denk je: nu zal het ergste er wel op zitten. Helaas je vergist je, want hier begint het pas. Je bent nu in het bos en er volgt een verschrikkelijke muur van maximaal 21%. Er valt nauwelijks tegenaan te trappen. En hoewel het in korte trapjes omhoog loopt blijft het ook daarna gruwelijk steil.

Na 1 kilometer van gemiddeld 14,1% ben je aangekomen bij de Stèle Eddy Merckx, een standbeeld van De Kannibaal met al zijn overwinningen. Nou ja, de belangrijkste dan, want het zijn er te veel. Het eindigt dan ook met de tekst: 'enz, enz'. Hier gaan de profs in LBL weer naar beneden, maar de klim loopt nog anderhalve kilometer door. En vergis je niet, dit is nog lastig genoeg. Vlak na het beeld hou je links aan waar het kortstondig nog heel vervelend omhoog gaat. Boven kom je op een vlakte. Niet meer extreem lastig, het ettert echter maar door. In de verte zie je een bos, daar is het einde. Maar de laatste bocht naar rechts is gewoon nog heel erg taai. Dan ben je er eindelijk, onder de bomen kun je bijkomen van deze extreme beproeving.

Tochten:

Meer info op Climbfinder.

02. Triple Mur de Monty

De regio Namen/Dinant bevat de nodige verticale parels. Vlak bij het plaatsje Lustin vind je de iconische Triple Mur de Monty. Vaak zit deze helling in de Tour de Namur. Het is wat de naam zegt: drie muren achter elkaar. Bovendien worden ze steeds lastiger. Als je het bosweggetje in rijdt mag je even de benen opwarmen. Het genoegen is van korte duur. Ruim 200 meter lang ga je de confrontatie aan met de zwaarbewapende zwaartekracht. Vanaf de eerste meter is het harken. En dit is slechts het voorspel. Het vlakke stuk dat volgt is even weldadig als kortstondig.

Nog maar nauwelijks bekomen van de eerste inspanning dient de tweede muur zich aan. Langer en genadelozer. Het wegdek is Waals, maar goed genoeg voor de geharde fietser. Het gemiddelde van 13,4% over een dikke 500 meter vertelt het verhaal slechts ten dele, want sommige hectometers liggen daar flink boven. Je wordt compleet leeggezogen. Heb je de tweede muur overleefd mag je heel even de benen een welverdiende rust geven.

Het wegdek wordt beter zodra je het bos uit rijdt. Het korte intermezzo geeft je de kans de hartslag te laten zakken. Je zal het nodig hebben, voor je doemt de laatste muur op. Nauwelijks bekomen hark je als nooit tevoren. Je bent er bijna, maar toch is het nog zo ver. Je zwoegt, zweet en zucht. Na de bocht naar rechts zie je de eerste huizen, maar ook de laatste muur. Je schakelt in de hoop dat je nog een kransje over hebt. Tevergeefs. Het laatste stuk is ruim 21%, werkelijk bizar met alles wat je al gehad hebt. Ik wist niet dat ik zo langzaam kan rijden zonder om te vallen, denk je bij jezelf. Als een sinaasappel op een citruspers word je compleet uitgeknepen. Scheel van het afzien bereik je Lustin. De beestachtige martelgang van de Triple Mur is voorbij.

Tochten:

Tour de Namur

Meer info op Climbfinder.

01. Côte de la Ferme Libert

Côte de la Ferme Libert

Het restaurant Ferme Libert is vermoedelijk niet gediend van fietsende clientèle. Het etablissement, op driekwart van de klim, is met een rijwiel nauwelijks bereikbaar. 2006 was een van mijn eerste jaren als wielertoerist. Ik was gek op het ontdekken van zware hellingen en tijdens een Ardennenvakantie reed ik erheen. Eerder die week had ik al de Stockeu, Wanne en de Thier de Coo verkend. Ik dacht: gekker kan het niet worden. Maar de Ferme Libert sloeg alles. In de afgelopen jaren heb ik deze helling meermaals beklommen en het beeld is nog geenszins veranderd. Hij staat bij mij nog steeds met stip op 1.

De eerste hectometer lijkt het allemaal nog mee te vallen, maar binnen de kortste keren wordt het uiterste gevraagd om nog vooruit te fietsen. Het lichtste verzet is aangesproken en dat komt er voorlopig niet vanaf. Als dit zo doorgaat is het inderdaad een van de zwaarste hellingen, denk je bij jezelf. Niet wetende wat er nog gaat komen.

De bocht naar links doemt op en daar begint een brute surprise: 300 meter parabolisch omhoog met een gemiddelde van 16,7%. Met pieken die nog veel hoger liggen. Er valt nauwelijks tegenaan te trappen. Je ziet het einde van het bos en denkt: hier zal het zijn. Maar het gaat gewoon door. Wie nog kan praten roept om zijn of haar moeder. Tergend langzaam komt het restaurant in beeld, hier mag je heel even de benen rust geven. Het uitzicht is echter onheilspellend, want er wacht nog een gigantische slotklim. De laatste 300 meter zijn echt hels na al het voorgaande. Compleet over de kling gejaagd bereik je hortend en stotend de top van het zwaarste Waalse Monster. Zoals de mannen van Climbfinder zeggen: "Wat een takkeding is dit!"

Tochten:

Geen

Meer info op Climbfinder.