In 2019 publiceerde ik de eerste drie delen van de Lijst des Waalse Monsters. Een serie die echter nooit is afgemaakt. Regelmatig ontvingen we verzoeken de lijst te volmaken. Nu is het eindelijk zo ver. Hij is klaar. Om in de stemming te komen herhalen we de eerste drie en komen daarna met de laatste twee delen. Nu met extra informatie van Climbfinder. Hoe zat het ook alweer? Veel leesplezier.
De laatste jaren bracht ik menig uurtje door in Wallonië, de Ardennen en de Condroz. Trainen, toertochten rijden of gewoon een lekker ritje fietsen. Altijd weer op zoek naar nieuwe klimmetjes. En bij elke ontdekking dacht ik: zou deze zwaarder zijn dan helling x of helling y? Als parcoursfreak reed ik vele tochten en nam het soms troosteloze Waalse wegdek voor lief. Hoeveel hellingen er al onder mijn wielen zijn doorgegaan? Geen idee, het moeten er honderden zijn. Zo ontstond het idee een overzicht te maken van de zwaarste Waalse beproevingen.
Een top-10? Nee, dan doe ik er heel veel tekort. Ok, een top-25 dan maar. Ik stelde de lijst samen, maar twijfelde nog over een klim. Wel of niet? Ok, toch maar gedaan. Zo krijgen jullie dus een top-25 + eentje gratis en voor niks erbij. De officiële Lijst der Waalse Monsters. In een serie van vijf artikelen worden ze de komende weken gepresenteerd. Is het objectief? Absoluut niet, er komt geen rekenmethode aan te pas. Enkel mijn geheugen. Is de lijst eerlijk? Ook niet, sommige hellingen heb ik al meer dan tien keer gereden, andere slechts een enkele keer. Een helling aan het begin van een rit voelt anders aan dan aan het eind. En bovendien staan er alleen beklimmingen op die ik zelf heb gereden. Er staan er nog heel wat op mijn bucketlist, maar die zijn voor een vervolg. Ooit. Getwijfeld heb ik ook. Toch heb ik geprobeerd zo objectief mogelijk te zijn. Het is een mooie lijst geworden. Laat hem op je inwerken, gebruik hem als inspiratie voor nieuwe tochten en vergeet vooral niet je mening te geven op onze Facebookpagina. O ja, en CycloWorld zou CycloWorld niet zijn als we ook even de belangrijkste tochten vermelden die deze monsters aandoen. Veel plezier.
Veel regels zijn er niet, maar desondanks zijn er enkele voorwaarden opgenomen. Welke hellingen zijn niet opgenomen?
Alleen om de naam al moet deze in de lijst. Maar het is ook de scherprechter in de Velomediane. Na een dikke 140 kilometer koers moet je eraan geloven. De Beffe is alleen in het begin erg steil, maar het verraderlijke is dat het daarna nauwelijks makkelijker wordt. Hij telt wel 1300 meter boven de 10%. En dat voel je serieus. Bovendien is het een relatief brede weg rechtuit. Ergens in de verte zie je pas de eerstkomende bocht, waarbij je hoopt dat het daarna milder wordt. Maar tot het dorp blijft hij je genadeloos naar beneden trekken.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
In Luik-Bastenaken-Luik is dit een afdaling, maar wie ooit de Fleche de Wallonie heeft gereden kent het bekende drieluik. De Wanneranval is daarvan nog de makkelijkste, maar wat een lastige klim is het. De bocht naar rechts na 500 meter is gewoon bizar steil. Deze is vrijwel alleen door de buitenbocht te doen. Even later de bocht naar links, ook al zo lastig. Na een klein stukje bos komt het dorpje Wanne in beeld, maar wat duurt het nog lang voor je daar bent aangekomen. Eenmaal in het dorp volgt de grote opluchting. Neerploffen kun je bij het restaurant middenin het dorp, maar wie de helling helemaal wil afmaken slaat nog even rechtsaf voor de echte top. Het laatste restje energie wordt uit je benen geperst en pas bij de skihelling zit het erop.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
Kort, maar extreem krachtig. Dat is het motto van deze klim. De naam zegt je wellicht niets, maar in de onvolprezen Cotacol-encyclopedie is deze helling benoemd als Sur le Thier. Verscholen, maar desondanks eenvoudig te vinden, want de weg start exact onder het viaduct in de afdaling naar Remouchamps. Een kortstondig maximum van 26% dien je te overwinnen en volgens de overlevering is dit het steilste stukje wegdek van België. Een matig stukje wegdek overigens. De klim is te kort voor een echt hoge notering, maar mag absoluut niet ontbreken.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
Claude Criquielion liet zich ooit als volgt uit over de Chambralles: "een goede hobbel, de moeite niet om over te spreken". Voor de meeste wielertoeristen is het echter een kwelling van jewelste. Wie de weg in het bos inslaat krijgt direct de heftigste hindernis voor de wielen. Tot de eerste bocht trekt het aan tot 20%. Na die bocht ligt links een fraaie steengroeve, voor wie er nog oog voor heeft. Soms lijkt het even mee te vallen, maar dan volgt er weer een fikse muur. En zo gaat het maar door, hectometer na hectometer. Telkens fopt de Chambralles je weer, nergens laat hij los. De laatste bocht naar rechts en daarna naar links laten je benen nog één keer branden, maar dan zit het erop. Zwoegend kom je boven en kun je genieten van het mooie Ardennenzicht. Een populaire vraag onder wielertoeristen is overigens: welke is zwaarder, de Chambralles of de Redoute? Laat het vooral weten.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
Net buiten Stavelot ligt de voet van deze klim. Het begin loopt parallel aan de Haute Levee en uiteindelijk komen deze twee wegen samen. De deelnemers aan Tilff-Bastogne-Tilff kennen deze maar al te goed. Het is een typische Ardennenklim, want het gaat gelijk supersteil omhoog. Na 400 meter krijg je even rust. En die zul je nodig hebben, want de 200 meter die volgen doen meer dan pijn. Stukken tot bijna 19% dienen overwonnen te worden. Het wordt kortstondig weer even iets milder, maar pas na een meter of 1200 meter zit het echte sloperswerk erop. Je bent er echter nog niet, want de weg komt samen met de Haute Levee en er volgen nog 2 kilometer vals plat. Wie nog wat over heeft kan hier het verschil maken.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
De Redoute, wie kent hem niet? Waarschijnlijk de meest beklommen helling van België. Vroeger viel hier steevast de beslissing tijdens Luik-Bastenaken-Luik, maar dat tijdperk ligt ver achter ons. Desondanks is de glans er nog zeker niet af. Elke toertocht die zichzelf een beetje serieus neemt plant de Redoute. Hoe vaak ben ik hem al niet opgereden? Twintig keer? Dertig keer? Toen het nog de tweede klim was in de Fleche de Wallonie, 's morgens om 8 uur. Ja, toen viel het wel mee. Maar in elke variant van Luik-Bastenaken-Luik zit hij ergens aan het eind. En wat is dat steile stuk halverwege toch taai. Ik denk dan altijd maar: er zijn zwaardere hellingen. Maar het helpt niks. En dat laatste poefje voor je eindelijk boven bent is ook heel vies. Ja, dit is een klassieker van jewelste.
Tochten:
Meer informatie op Climbfinder
26. Cote de Beffe
25. Cote de Wanneranval
24. Thier de Nonceveux
23. Chambralles
22. Cote d'Amermont
21. Cote de la Redoute
Foto's: Climbfinder