Gisteren, 29 mei, ging de Galbier open. Reden genoeg voor de mannen van onze hotelpartner La Douce Montagne om meteen maar even de route van de Marmotte te gaan rijden. Ze kwamen thuis met heerlijke foto's een prachtig verslag. Geniet mee.

De lockdown duurde in Frankrijk waar wij wonen en werken tot 11 mei. In de twee maanden daarvoor was buiten sporten nagenoeg niet mogelijk. Een uurtje per dag van huis tot 1 kilometer en dan alleen voor wandelen of hardlopen. Fietsen was er dus nog niet van gekomen dus reken maar dat op 10 mei de fiets afgestoft werd om gelijk te kunnen gaan genieten vanaf het moment dat het mogelijk zou zijn. Zo geschiede want er was een doel gesteld. Het zachte voorjaar deed ons, Maarten Alfrink (eigenaar van Auberge La Douce Montagne) en Vincent Dijckmans (vaste medewerker van het hotel) vermoeden dat de hoge cols wel eens vroeger open zouden kunnen gaan dan gebruikelijk.

Stout plan

Galbier zou volgens geruchten open gaan op 29 mei. En daarmee waren we gelijk unlocked. Want waarom dan niet gelijk de route van Marmotte fietsen? Net voor het weekend voordat op 2 juni het “gewone leven” weer kan en mag beginnen? Dat geldt ook voor de horeca; ook Auberge La Douce Montagne mag vanaf 2 juni weer open. Een stout plan, de Marmotte in mei? Niet eerder gedaan en zeker niet met een dergelijke voorbereiding van nog geen drie weken op de fiets. Welnu, een tijd hoeven we dan ook niet neer te zetten (de record tijden behoren voor ons tot het verleden), maar genieten staat voorop. Krijgen we die sneeuwmuren te zien en te voelen?

Vrijdagmiddag 16.00 is dan inderdaad het moment daar dat we de bevestiging krijgen van de opening van de Glandon en de Galibier. Niets staat ons plan dan ook nog in de weg. Spullen liggen klaar, fiets is gereed, vertrek om 07.00 uur vanuit Allemond. Natuurlijk is het bij de start nog even fris, maar met de klim van allereerst de stuwdam en daarna gelijk de Glandon zijn we meteen warm. Genieten van een leeg en stil landschap. De wereld lijkt even alleen van ons te zijn. Lang stoppen we niet op de top, even een jack aan voor het dalen, dat is wel nodig.

Pas in het Mauriennedal zien we dat anderen ook er op uit trekken op deze schitterende dag. De zoveelste al dit “voorjaar”.  Na de passage door het dal de Télégraphe op. Voor mij vaste prik om bovenop even een dubbele espresso en een bosbessentaart te nuttigen. De beloning omdat de helft van de Marmotte er op zit. Deze editie zullen we dat over moeten slaan, de horeca is nog gesloten. We hebben wat extra proviand meegenomen dus verhongeren doen we echt niet hoor. Lang stoppen we niet, gewoon omdat we zin hebben in de Galibier.

Sneeuwmuren

Zoals verwacht krijgen we inderdaad een aantal passages door de sneeuwwanden. Wie dit wel eens meegemaakt heeft kan ons gevoel van geluk begrijpen. Dat is echt mega! We ronden de top en genieten van een van de mooiste afdalingen en rijden richting Bourg d’Oisans, klaar voor ons toetje: Alpe d’Huez. Meestal zijn toetjes zoet en lekker, deze is pittig en beduidend minder lekker. Vooral nu komt naar voren dat de voorbereiding wat kort was. Maar dat was bekend, van bocht tot bocht gaat het verder, we komen er wel want we zijn unlocked. Marmotte 2020, je was weer geweldig.

Tekst en foto's: Maarten Alfrink.