Een wielerkalender die ons net als vorig jaar vrijwel blanco aanstaart, stimuleert de creativiteit. Er zijn veel initiatieven ontstaan die uitdagend zijn én die je op je eigen manier kunt uitvoeren. Enkele weken geleden was daar bijvoorbeeld de Unbound Rebound en afgelopen weekend hebben velen een Langste Dag Challenge gereden. En daarbij zijn afstanden van 300 kilometer geen uitzondering.

Mijn goede vriend Rembrandt vroeg mij deze challenge samen met hem te rijden. Langer dan de 240 km van de Amstel Gold Race had ik nog nooit gereden dus de naam 'challenge' was op zijn plaats. Ik heb mijn lot volledig in zijn handen gelegd en al snel werd duidelijk dat we Nederland zouden doorkruisen. De wind zou bepalen in welke richting.

Afgelopen twee weken werden diverse wind-apps continu geraadpleegd en hotels in zowel Maastricht als Den Helder gereserveerd. Pas in de laatste dagen draaide de verwachtte windrichting van noord naar zuid. En dus kwam de start definitief in Maastricht te liggen met de meet in Groningen.

We zijn compleet light met de trein naar Maastricht gereisd met slechts een stuurtasje vol fietsvoer, het meest minimale windjackje en een powerbank. In de trein werden plannen met andere fietsende enthousiastelingen gedeeld en zo kwamen Klimmen (L), Dalen (Dr) en ook het ca. 500 km lange Fietserpad langs.

Een lange dag

Het zou een lange dag worden, dus de wekker ging vroeg. Om 5 uur een pannenkoek als ontbijt naar binnen werken, lukte heel aardig en rond half 6 gingen we op pad. Wat is de wereld toch mooi en rustig als vrijwel iedereen nog slaapt! De tactiek was om het eerste deel, met wind mee, in een kletstempo af te leggen om zo de hele rit goed vol te houden. Vooraf was bedacht waar we tussenstops zouden houden. Leek mij niet zo nodig, onder het mom van ‘we zien wel’, maar het bleek erg waardevol te zijn. Op deze manier heeft je brein houvast en kun je geregeld een mentaal vinkje zetten. Om dezelfde mentale reden zaten er niet al teveel hoogtemeters in de route en hebben we steden en winkelstraten vermeden.

De route leidde ons tot Born langs de Maas en om in een enigszins rechte lijn naar het noorden te rijden, hebben we tussen Weeze en Emmerich een stukje Duitsland meegepakt. Waar ons geheugen opgefrist werd dat het oversteken op kruispunten voor fietsers daar geregeld een andere logica kent dan wij gewend zijn. Maar ach, het zou toch een lange dag worden.

De wind

Vooraf was al duidelijk dat de wind dit weekend uit ongeveer alle richtingen zou komen, behalve uit het oosten. En niet geheel onbelangrijk dat we hem net over de helft van Nederland tegen zouden krijgen. De laatste 150 kilometer tegenwind, het klinkt gewoon niet zo aantrekkelijk als je al 180 kilometer in de benen hebt. Maar heel eerlijk, dat viel dus reuze mee. Oke, toegegeven dat het ook niet meer dan windkracht 3 is geworden.

Toen het 180 kilometerpunt naderde, besloten we dat we echt wel konden stellen dat we over de helft waren. En dat we behoefte hadden aan wat anders dan reepjes, bananen en sportdrank. In Vorden hebben we dus toch even een winkelstraat opgezocht en leunend tegen de pui van de plaatselijke supermarkt zowel het lijf als de navigatie van een reload voorzien.

In het wiel

Je kunt wel kletstempo rijden, maar de kletspraat is een keer op. Dus zijn we na deze doe-het-zelf-verzorgingspost lange kopbeurten gaan draaien. Afwisselend gedachteloos in het wiel zitten en stoempen op kop leverde een heerlijk ritme op. Via de Sallandse Heuvelrug zijn we om Ommen heen naar Drenthe gereden. En dan hoef je ‘alleen nog maar even’ één provincie door.

Het Dwingelderveld is altijd schitterend om doorheen te rijden, ook als je de 300 kilometer nadert. Dat deden we overigens bij Smilde. Ik had me nog zó voorgenomen om daar van de geplande route af te wijken. Het vooruitzicht om, tegen de wind, langs de Drentse Hoofdvaart te rijden, lachte me niet toe. Maar dat vooruitzicht won het toch van het alternatief om via Appelscha en het Fochteloërveen meer kilometers te maken. En zo werden precies op het 300 kilometerpunt een paar stevige oude bomen langs de vaart onze laatste hangplek van de dag.

Kijkend naar onze benen die gedurende de dag een hoop vuiligheid verzameld hadden, stond ik ervan versteld dat ze het nog zo goed deden. En dat het punt nog niet gekomen was dat ik er he-le-maal klaar mee was. Met een vloeibaar energy shotje in de mik gingen we dit klusje wel klaren. Voor mij een thuisreis en ik rook de stal. Gas erop en door!

Groningen heeft geen enorme skyline, maar op enig moment krijg je toch de Martinitoren in zicht. En daarmee de finish. Dat was ook precies het punt waarop zadelpijn, brandende voeten en een zeurende nek zich meldden. Het beloofde een lange dag te worden en dat werd het. Een challenge was het ook, maar echt in de positieve zin van het woord. Jezelf uitdagen en je grenzen verleggen, 336 km en 12 uur (netto) lang. Stiekem lonkt nu de Mallorca 312:)