Ik zal het eerlijk zeggen: ik was nog nooit in Oostenrijk geweest. Ik vertrok zonder verwachtingen naar de startplaats Morbisch am See, dat op zo’n zeventig kilometer van de hoofdstad Wenen ligt. Morbisch is een stadje van nog geen 3000 inwoners en ligt aan de Neusiedler See, waar de cyclo ook zijn naam aan ontleent.

Foto: met collega Wouter (R)

Eenmaal aangekomen ga ik op verkenning en meteen ook mijn startnummer ophalen. Dit is allemaal goed geregeld en al snel begin ik aan de verkenning van het parcours. Ik ga zowel de tijdrit als de granfondo rijden; beide kennen dezelfde startkilometers. Ik weet dat het vanuit de start direct omhoog gaat, dus attent zijn zal een voorwaarde zijn. Na de verkenning eet ik nog wat met Wouter Fioole, mijn collega bij CycloWorld en ga ik vroeg naar bed.

Eerst de tijdrit

De zaterdagmiddag is mijn starttijd voor de optionele tijdrit vastgelegd om 15h12. Het parcours is redelijk simpel samen te vatten: een klim van twee kilometer meteen na de start, dan een snelle afdaling en een vlak gedeelte. Vijf kilometer voor het einde is er nog een korte klim van 1,5 km en dan volle bak naar de finish.

Ik start vol goede moed. Het klimmetje gaat vlot en de afdaling verloopt ook zonder veel problemen. Het vlakke gedeelte is andere koek. Met mijn 1m72 en 63 kg blijkt het taai om twintig kilometer op het vlakke op te boksen tegen hevig windstoten. Al snel halen de zwaardere mannen me snel in en rijden vlot van mij weg. Ik besluit dan om er een gewone training van te maken en veilig binnen te komen. Een 52ste plek is het verdict. Op naar de race van morgen dus.

Zondag granfondo

Zondag start de race om 9:00. 1600 enthousiastelingen staan te popelen om te racen. Wouter en ik gaan vooraf vast wat warm rijden en twintig minuten voor de start gaan we naar ons startvlak om een zo goed mogelijke positie te bemachtigen. Drie, twee, een en start! Weg zijn we. Links, dan twee keer rechts en dan weer links. Ik schakel direct wat terug want er volgt nu een stuk van 300 meter aan 10%. Maar je moet wel al direct vol aan de bak als je mee wil zijn. Dit lukt aardig! Ik ben mee met de kopgroep en ik kan goed volgen. In de afdaling kan ik nog nét een valpartij ontwijken en ik denk dat ik er goed vanaf kom. Niets is minder waar. Even later is er een valpartij net voor mij en deze keer kan ik het niet ontwijken. Ik ga over de kop en kom in het grind terecht. Ik sta snel weer recht, spring op de fiets en rijd de weg weer op. Schaafwonden gaan me niet tegenhouden om uit te rijden. Na een tiental minuten ben ik wat bekomen en kan ik een groepje volgen. Samen rijden we het vlakke stuk van 80 km tot de volgende klim. Het groepje is echt nodig om op een deftige tijd binnen te komen. Stuk voor stuk rapen we groepjes op. Mijn tweede wedstrijduur wordt afgelegd aan 44km/h, dus dan weet je wel dat het hard gaat.

Geen eten

Ik zit echter wel met een probleem. Door mijn val ben ik mijn voorraad bananen verloren en ik heb ik de afgelopen twee uur enkel een energiereep gegeten. Maar stoppen is geen optie omdat ik het groepje niet wil laten gaan. Na 105 km komen we aan de tweede klim van de dag. Hier voel ik me volledig verzwakken en moet ik de groep laten gaan. De laatste 17 km rij ik op karakter. Op een bepaald moment kom ik Gerda Hoogerland (de vrouw van) tegen die me nog een aanmoediging geeft maar ik kan haar niet meer volgen. De tank was leeg. Uitgeput, gehavend maar voldaan kom ik binnen in Mörbisch. Ik ben nog op een nette tijd binnengekomen. Na de rit lever ik mijn chip in en krijg ik een bonnetje voor een drankje. Dat smaakt!

Over het algemeen is het een geslaagd weekend. Buiten mijn val is alles mooi verlopen. De organisatie was top, er was meer dan genoeg aandacht voor de gevaarlijke punten op het parcours. Alles is op voorhand duidelijk uitgelegd inclusief foto’s. Ik kom zeker nog eens terug, maar dan wel liefst zonder valpartijen. Auf wiedersehen, Morbisch am See!