De inschrijving voor het NK Gravel zat in een mum van tijd vol, en dat was niet voor niets. De populariteit van gravelrijden is de laatste jaren flink toegenomen en beleeft dit jaar een nieuw hoogtepunt met een echte race op Nederlandse bodem; een KNWU Nederlands Kampioenschap.
Het Gelderse Epe heeft de primeur. Complimenten aan de organisatoren om dit in zo’n 3 maanden georganiseerd te krijgen. Het organiseren van een NK Gravel is niet zo makkelijk als het klinkt; gravelpaden liggen meestal in natuurgebieden die zich niet makkelijk laten afsluiten voor een race met een vergunning. Het NK Gravel vond dan ook niet plaats in een natuurgebied maar in een agrarisch buitengebied boven Epe. Dit was veel makkelijker af te sluiten voor verkeer. De komende jaren is de hoop natuurlijk wel dat er langere rondes door de natuur gereden kunnen worden, maar dit is een mooie eerste start.
Bij de mannen stond er een gemêleerd peloton van zo’n 200 rijders aan de start. B-profs, beloften, Eliterijders, Masters (zoals ik) en licentiehouders/daginschrijvers. Qua specialismen waren er strandracers (zoals Europees kampioen Ivar Slik), MTB’ers, veldrijders en wielrenners aanwezig. Allemaal ook goed bekend op de gravelondergrond. Bij de vrouwen stonden er absolute wegtoppers aan de start zoals Demi Vollering, Floortje Mackaij en Lorena Wiebes. Ook zag ik Europees Kampioen op de weg Ellen van Dijk ineens verschijnen, maar die bleek de toertocht te gaan rijden. Die ging door een groter natuurgebied over de Veluwe met start en finish op hetzelfde terrein.
Nog niet eerder had ik een race gereden op onverharde wegen. Ik was op route al even gaan kijken en was toen al tot de conclusie gekomen dat als de weg droog zou zijn, het een heel snel parcours zou zijn. Maar na regenval, zou het een enorme modderpoel worden op bepaalde stukken. Bandenkeuze en soort fiets heb ik tot het laatste moment laten afhangen van het weerbericht. De nacht voor de race had het helaas flink geregend, na een hele week van droog weer. Uiteindelijk heb ik besloten om voor mijn Ridley Kanzo Fast gravelfiets te gaan met 40mm tubeless semi-slicks. Er zat naast natte modderpaden immers ook 30% asfalt in het parcours en ook ‘droge’ gravelpaden. Mijn bandenspanning zat op zo’n 2.6 bar, was dit te hard?
Qua voeding genoeg gels en bidons voor 120km koers meegenomen. De kledingkeuze was ook niet makkelijk. In september en oktober heb ik het (als klimgeit en koukleum) in enkele races met heel slecht weer zeer koud gehad (waaronder het WK Gran Fondo in de sneeuw). Daarom ik ging voor lang-lang en dan ook nog eens 4 laagjes.
De 200 man bij de start lieten er geen gras over groeien - het was na een korte neutralisatie direct vol gas. Alles werd op een lint getrokken en al direct vormden zich enkele groepjes. Ik zat goed voorin in deze eerste ronde van 7.5km en reed vlak achter de eerste groep. Maar ik zag niet welke lijn mijn voorganger nam en belandde in een modderspoor waarin ik weggleed en een salto maakte. Daar lag ik op de grond, en ik zag mijn aansluiting met de voorste 2 groepjes in rook opgaan. Snel weer op de fiets, maar dat ging niet op het smalle spoor waar enkele groepjes kwamen aangestormd. Eindelijk op mijn fiets bleek mijn stuur flink scheef te staan. Hop, er weer af, recht gezet en door. Bij het ingaan van de 2e ronde reed ik op de 63e plek, de inhaalrace was begonnen!
Na flink aan te zetten lukt het me aan te sluiten bij enkele snelle groepjes voor me en langzaamaan rijd ik naar voren. Ondertussen werden de zachtere stroken serieuze modderpoelen waar veldrijders flink in het voordeel waren.
Die diepe modderstroken waren heel lastig met mijn banden, ik kon maar moeilijk de vaart er in houden. Het was echt overleven tot de volgende hardere gravelstroken en asfalt. Meerdere rijders gleden weg en namen een zacht modderbad. Op de hardere stroken en asfalt merkte ik dat mijn fiets het echt naar z’n zin had, hier reed ik makkelijk naar voren en deed het nodige kopwerk om mijn inhaalrace te doen slagen. Uiteindelijk als 23e gefinisht wat gezien mijn val en onervarenheid tevredenheid gaf. Dit smaakt naar meer.
Tijmen Eising won de koers bij de mannen, bij de vrouwen ging Demi Vollering er met de eerst vandoor. Volledige uitslag vind je hier.
Vanuit bekende gravellaars is er kritiek dat de UCI het gravellen omarmd heeft. Zij vrezen een toename aan regels en vrezen dat het ‘vrije’ karakter van gravel gaat verdwijnen. Dat de UCI ook gravel oppakt vind ik juist mooi, aangezien dit in Nederland/Europa tot een toename van goed georganiseerde gravelraces zal zorgen. We hebben nu eenmaal niet allemaal de luxe om in de USA of Kenia gravelraces te rijden. Tot nu beperken de UCI / KNWU regels zich tot het niet mogen rijden met brede MTB stuurtjes, wat qua veiligheid logisch is. Over verplichte baardlengte, post-race speciaalbiertjes & BBQ’s staat dan ook niets in de reglementen, dus dat blijft een vrije keuze.
Ook "mister podcast" Herman van Tilburg stond aan de start. Zijn reactie:
"Veel wisselende geluiden over NK gravel. Hoort een wedstrijd of laat staan een NK wel thuis in de gravelscene? Na gisteren zeg ik volmondig ja. In Epe had men mooi en toch selectief rondje van 7,5 km kunnen uitzetten. Een mix van gravel, gras zand, steentjes en een hele vette, slechte modderstrook. En ja daar kan van alles over worden gezegd maar het feit is dat het in Nederland bijna een utopie is om een afgesloten koers van A naar B te organiseren. Dit is dan een volwaardig alternatief, dat bleek gisteren wel. De organisatie heeft hun nek uitgestoken en als het aan mij ligt smaakt dit naar meer. Iedereen kan aan de start staan en zichzelf uitdagen zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Hoe leuk is het om als gewone sterveling aan de start van een NK te kunnen staan, ja je maakt je geen illusies over een trui, maar starten met en later gepasseerd worden door de echte klasbakken zoals Coen Vermeltfoort en consorten is toch leuk en wat minder op het moment als ze voorbij komen denderen. Rondom parcours was er publiek en bij start-finish was er een gezellige sfeer mede dankzij de sponsoren van dit event. Ik hoop dat de KNWU en andere partijen het lukt om dit soort gravel races te gaan organiseren en waarbij iedereen hem kan uitrijden. Op een rondje gelapt worden door de semi-profs is geen schande alleen wel jammer dat je dan weet dat je de koers niet mag uitrijden. Enfin ik heb genoten en het leverde mij uiteindelijk een 47ste plaats op van de 179."
|
|
|
|
|
