Het is 11 uur ‘s ochtends, je rijdt door het Franse landschap. Ergens in de Auvergne, maar het kan ook gerust de Provence zijn. Het is vakantietijd en het is warm. “Putain canicule”, hoor je je Franse buren op de camping zeggen – hoeren hittegolf. Gelijk hebben ze. Het is eigenlijk veel te warm om te fietsen. Het is weer om de hele dag in het zwembad te liggen. Wie nu wil fietsen, zal vroeg moeten vertrekken. Om zeven uur in het zadel zitten is eigenlijk al te laat.

Dat was ook je voornemen, maar het is niet gelukt. De kinderen zitten eindelijk lekker in het campingritme en worden rond half 9 voorzichtig wakker. Eer dat het Franse ontbijt bestaande uit croissants en stokbrood achter de kiezen is slaat de klok 10x. Tijd om je klaar te maken. Fiets losmaken, banden oppompen, schat waar ligt de zonnebrand? Het is zo half 11 als je camping af bolt.

Poeh wat is het al warm. Je rijdt langs een phamarcie. Die zitten in Frankrijk immers op iedere hoek van de straat. De thermometer op het LCD-scherm springt van tijd naar temperatuur geeft al 28 graden aan. Je moet nog goed en wel beginnen aan je rit. Je hebt een route getekend van 80 km met 1800 hoogtemeters. Gisteren tijdens de borrel (na drie glazen koude rosé) leek dat een goed idee. Nu begin je je twijfelen. Is dit niet wat teveel van het goede?

Je begint aan de eerste klim. Hoe die heet weet je niet. Het interesseert je ook niet. Het wegdek is Frans. Het is niet slecht, maar het hobbelt wat. Her en der ligt wat split. Na een paar kilometer ben je boven. Er staat een zwart bord: Col de Baguette (of zoiets), 1103m. Precies weet je het niet meer. Inmiddels heb je één bidon op. Na een korte afdaling volgt klim nummer twee. Hoe die heet weet je echt niet meer, iets met een Croix. Je begint de benen te voelen. De hitte zuigt je helemaal leeg. In een poging wat warmte kwijt te raken rits je je shirt helemaal open. Het zweet gutst op je bovenbuis. Je blijft maar drinken, tot je merkt dat je nog maar één slok in je bidon hebt. Die slok bewaar je voor als het echt niet anders kan.

Je klimt stug door. Daar is de top. Wat is top ook alweer in het Frans - oh ja “sommet”. Bovenop staan een paar toeristen foto’s te maken. Ze hebben de motor van hun auto laten draaien zodat de airco het blijft doen. Slim – zij wel. Ze kijken je aan alsof je totaal gestoord bent. Je duikt de afdaling in en komt bij een dorpje waar in de naam in ieder geval de woorden “Granges” en “St.” in zitten. En daar is ie dan.

De verlossing. De dorpsfontein.