Madrid 7 Picos was op 9 september aan zijn tweede uitgave toe. Als deelnemer kon je kiezen tussen vier 'picos' (hellingen of beklimmingen) of zeven. De oorspronkelijke afstand bedroeg iets meer dan 190 km voor de zevensprong met ongeveer 3300 hoogtemeters. Door wegwerkzaamheden zagen de organisatoren zich echter gedwongen om de afstand van de langere rit in te korten tot 152 km met bijna 3000 hoogtemeters; de kortere rit bedroeg 72 km met iets meer dan 1600 hoogtemeters.

Diegene die verwacht dat vertrek en aankomst in de hoofdstad zijn, komen bedrogen uit. Het centrum van het gebeuren is in Buitrago del Lozoya, circa 60 km van de luchthaven Barajas. De Spanjaarden blinken nog steeds niet uit door de kennis van een tweede taal. Voor wie geen woordje Spaans kan, is de trip een uitdaging. Gelukkig kan ik me goed redden op dat vlak. De vriendelijke man die me de sleutels van mijn huurauto overhandigde sprak trouwens perfect Nederlands.

Strakke organisatie

De organisatoren verdienen alleen maar lof. Veel vrijwilligers om alles in goede banen te leiden, een inschrijving zonder wachtrijen, een prima goodiebag en duidelijke instructies. Het parcours is bovendien fenomenaal: meestal goed wegdek, weinig verkeer, prachtige uitzichten en uitdagend. Er waren wat meer dan 800 deelnemers. De meesten hadden zich (zoals ik zelf) aangemeld voor de 7 picos. Aangezien ik een week voor de start in de Ardennen op mijn eentje nog 160 km met 3000 hoogtemeters had afgelegd, voelde ik me goed voorbereid.

De gezamenlijke start vond plaats om acht uur; vanaf half acht kon je aanschuiven. De zon ging pas op enkele minuten voor acht. Met een zachte 18 graden en het vooruitzicht dat dit ging oplopen tot 25 graden waren de weersomstandigheden ideaal. De complete tocht werd op meerdere plaatsen vastgelegd via tijdsregistratie. Met Miguel Indurain als eregast aan het vertrek, stond ik gretig op de vierde rij.

Niet voor vandaag

De meesten leken zich goed bewust van de vrij zware opdracht. Het was leuk om vanuit de kop van het peloton de eerste twee lichtere beklimmingen (van 21 volgens mijn fietscomputer) mee te maken. Dan volgde klim drie richting de eerste pico. En toen zei mijn lichaam: 'niet vandaag, makker, ik wil niet…' De dag ervoor had ik heel het parcours met de auto afgelegd. Het was echt om vingers en duimen van af te lekken; hier wil je gewoon fietsen. Maar als de benen niet mee willen, is het afzien, puffen en blazen.

Na ongeveer 50 km was er een splitsing tussen de vier en de zeven picos. Dik tegen mijn zin heb ik de afslag genomen en de rit beperkt tot 72 km. Afgaande op de uitslagen in vergelijking met de inschrijvingen, was ik niet de enige. Velen leken de opdracht onderschat te hebben.

Mixed feelings

Het knaagt dat ik de 7 picos niet heb kunnen bedwingen. Afgaande op het feit dat ik na terugkeer in mijn hotel een uur op bed heb gelegen en daarna noch een half uur in bad heb gezeten, bleek het toch de betere keuze geweest te zijn. Zes uur in plaats van een kleine drie uur op de fiets zouden van het goede te veel geweest zijn.

Dit is in elk geval een prachtige streek om te fietsen! Het gebied ligt tussen de 1000 en 1600 meter hoogte. Er is geen meter vlak. Als je over een uitdagend fietsparadijs spreekt, dan is dit een echte parel!