De recente winst van Alejandro Valverde in Quebrantahuesos deed een oude discussie weer oplaaien: hebben profs en ex-profs wel iets te zoeken in granfondo's?

Foto: onze beheerder Pieter in het wiel van Alberto Contador.

Is het mogelijk profs te weren?

Cyclo's schrijven hun eigen reglementen en kunnen dus hun eigen regels bepalen. Nemen we die onder de loep, zien we met betrekking tot profs grofweg drie varianten:

1. Profs zijn welkom. Dit is bijvoorbeeld zo bij alle granfondo's van GFNY.
2. Profs zijn niet welkom. Dit is bijvoorbeeld zo bij alle cyclo's van de UCI Gran Fondo World Series. Wie bij een UCI team hoort en/of UCI punten heeft, mag niet meedoen.
3. Profs zijn welkom maar doen buiten mededinging mee. Ze komen dus niet in de uitslag. Dit was bijvoorbeeld zo bij de GF Alé La Merckx.

Met betrekking tot ex-profs zijn de regels heel wat coulanter. Alleen bij bepaalde Italiaanse cyclo's (waaronder de Maratona) is het een eis dat je minimaal twee jaar geen proflicentie meer mag hebben.

Maar wat is een prof?

De definitie van een prof is echter wel voer voor discussie. Zeker in het gravelwereldje zijn er genoeg renners te vinden die niet onder de hierboven beschreven UCI definitie vallen, maar je wél zou kunnen zien als prof. Laurens ten Dam en Ivar Slik bijvoorbeeld. Zij worden o.a. betaald door materiaalfabrikanten en leven nog altijd (deels) van de wielersport. Ook influencers, die leven van YouTube-inkomsten, zou je kunnen zien als wielerprofs. Zelfs over Valverde kun je discussiëren. Hij rijdt weliswaar in een Movistar-shirt, maar het is onzeker of hij ook betaald krijgt. Bovendien rijdt hij niet meer in de WorldTour.

De (ex)-prof als mascotte

Actieve profs en ex-profs hebben verschillende doelstellingen wanneer zij een cyclo rijden. In de meeste gevallen rijden ze mee als mascotte of uithangbord. Alberto Contador en Ivan Basso doen dit bijvoorbeeld jaarlijks in Mallorca 312. Bij de GF Alé La Merckx reed Jonathan Milan mee. Ze bemoeien zich niet met de wedstrijd, nemen uitgebreid de tijd voor selfies en de fans in het algemeen. Vaak rijden ze de mediofondo, of ze rijden de tocht in 't geheel niet uit. Of ze rijden zonder chip.

Er zijn andere varianten mogelijk. Zo reed Sebastian Reichenbach ooit de Tour des Stations als training. Hij stopte vijf meter voor de finish en liet de rest passeren zodat hij zelf niet op het podium kwam. Een gebaar dat door iedereen zeer gewaardeerd werd.

Met dit soort deelnames zullen weinig cycloliefhebbers een probleem hebben.

Foto: redacteur Wouter met Jan Ullrich bij GFNY.

Meedoen om de prijzen

Anders wordt het wanneer profs zich wél met het koersverloop gaan bemoeien, zoals Valverde deed in Quebrantahuesos. Sterker nog, hij maakte er echt een doel van, kwam met een pak knechten aan de start en vestigde een parcoursrecord. Na afloop ging hij er als een haas vandoor en nam geen tijd voor de fans. Oneerlijk volgens critici. 'Ik wil me meten met iemand die net als ik een fulltime baan heeft', zegt iemand op sociale media.

Het verhaal van Valverde staat echter niet op zichzelf. Steeds vaker zien we onbekendere profrenners met UCI punten die om de prijzen meedoen in cyclo's (en vaak ook winnen). Door het gebrek aan UCI wedstrijden met veel klimwerk weten zij steeds vaker hun weg te vinden naar granfondo's.

Verboden is dat niet, maar of het wenselijk is kun je over discussiëren. Ajax zal toch ook niet vaak wedstrijden spelen tegen amateurs, alhoewel dat op zich niet verboden is. Een cyclo is weliswaar een open wedstrijd waar iedereen welkom is, het blijft een amateurwedstrijd.

Over ex-profs die meedoen om de prijzen lijkt niemand zich echt druk te maken. Johnny Hoogerland en Marcel Wyss zijn twee bekende voorbeelden van ex-profrenners die met veel plezier en succes de nodige cyclo's rijden. Toch leidt hun succes zelden tot kritiek. Waarschijnlijk ook omdat er nog een baan op nahouden en hun eigen ondersteuning regelen.

Toegestaan is niet hetzelfde als wenselijk

Voor de uitstraling van cyclo's is het fantastisch als er profs en ex-profs meedoen: bijna iedere deelnemer zal het toejuichen, ongeacht het niveau.

Voor actieve profs geldt wat mij betreft wél dat ze moeten snappen dat het niet wenselijk is dat zij de hele boel op een hoop gaan rijden. Cyclotoppers doen veel voor hun sport en kunnen vaak maar een paar wedstrijden per jaar rijden. Als er dan ineens een prof aan de start staat die iedereen eraf rijdt is de lol er snel af. Dat is toch een beetje alsof je een hardloopwedstrijdje doet met je 10 jarige zoontje.

Aan de andere kant ligt 95% van de deelnemers niet wakker van wie er wint, prof of niet. Sowieso geldt: als je meedoet als prof, dan neem je de tijd voor de fans. Anders ben je af.

Stay tuned voor deel 2: ex-dopers in granfondo's: wel of niet?