Italië heeft de Maratona dles Dolomites, Oostenrijk heeft de Ötztaler Radmarathon, Spanje heeft Quebrantahuesos. Que..hoe? En de Marmotte dan? Vanaf nu staat de Quebrantahuesos in de top drie van jouw bucketlist.
Quebrantahuesos – in het Nederlands 'de lammergier' – wordt dit jaar voor de 32ste keer georganiseerd vanuit Sabiñánigo, een dorp gelegen aan de voet van de Pyreneeën in de provincie Huesca. Een blik op de kaart maakt duidelijk dat Sabiñánigo is omringd door N-wegen. Dit lijkt geen logische locatie voor een granfondo aangezien die bergen nog redelijk ver van Sabiñánigo liggen. En voor mijn gevoel komt het evenement langzaam op gang, want de Spanjaarden reizen bijna allemaal lastminute op vrijdag naar Sabiñánigo. Maar dan, als uit het niets is, is het er: de sfeer rondom een wielerevent. Opeens ademt het hele dorp wielrennen en begint de spanning te stijgen.
Quebrantahuesos is de grootste granfondo van Spanje en kent twee afstanden. De langste is de Quebrantahuesos met 196 kilometer, vier bergen, 3500 hoogtemeters en gaat door Spanje en Frankrijk. De andere afstand is de Treparriscos met 85 kilometer en 1600 hoogtemeters en kent een compleet ander parcours dan de lange route.
Foto: in tweede positie, in het rode tenue.
Elk jaar is het evenement stijf uitverkocht en staan er tienduizend deelnemers aan de start, voornamelijk Spanjaarden. En dat is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk, want de organisatie van dit evenement is voortreffelijk. Het inschrijfgeld van € 90,00 is eigenlijk goedkoop als je ziet wat je ervoor krijgt en vergelijkt met andere cyclo’s van dit niveau. Beginnen bij het belangrijkste: het parcours is nagenoeg geheel afgesloten voor ander verkeer. De eerste vijftien kilometer gaan zelfs over een volledig afgesloten snelweg. Volgens mij is er geen enkele andere cyclo die dit heeft. Verder zijn alle afdalingen volledig vrij van verkeer, wat niet alleen een genot is voor de deelnemer, maar ook zo veilig. Daarnaast wordt er goed voor elke deelnemer gezorgd, want de Quebrantahuesos kent vijf verzorgingsposten en maar liefst zes posten met technische ondersteuning door Mavic. Daarnaast zijn er motoren en auto’s die de renners waar nodig onderweg technisch ondersteunen. En dan nog een kleine shout-out naar het shirtje in het startpakket: een super strak design, hoge kwaliteit geleverd door het Italiaanse Alé.
Bezoek onze vernieuwde shop. Met kortingen op startbewijzen tot 50%, aanbiedingen, tweedehandstickets, kleding en veel meer!
Quebrantahuesos wordt live uitgezonden op televisie en heeft een eigen livestream op YouTube, inclusief commentatoren. De lokale pers is ruim aanwezig. De expo, waar wielrenners graag heengaan om even rond te kijken, is een van de grootste die ik heb gezien. Alle grote merken uit de wielersport zijn aanwezig en mocht je toch iets vergeten zijn mee te nemen: geen paniek, vrijwel alles is nog te koop. Aan alles is te merken hoe groot het evenement is.
Foto: veiligheid staat hoog in het vaandel bij deze cyclo.
En ook de organisatie is ingesteld op een groot evenement: alles is ingericht op grote aantallen deelnemers. Zo is de startvolgorde strak georganiseerd: deelnemers starten op volgorde van tijd uit voorgaande jaren en anders in het algemene vak. Alles is duidelijk aangeven, er is ruim voldoende parkeergelegenheid (voor auto’s maar ook voor campers), er is een bewaakte fietsenstalling en de paëllapannen zijn zo groot dat er voor alle deelnemers na afloop van de race een herstelmaaltijd is.
Het parcours voert zoals gezegd over vier beklimmingen, waarvan drie serieuze (lange) klimmen door de Pyreneeën: Col du Somport (vanuit Spanje naar Frankrijk), Col de Marie-Blanque (Frankrijk) en de Col du Pourtalet (vanuit Frankrijk naar Spanje). Misschien niet de namen die gelijk een lampje doen branden, maar vergis je niet: dit zijn de Pyreneeën op hun best. Het landschap en de klimmen zijn prachtig, soms heb je het idee dat je in Zwitserland bent. Dat is niet gek, want dit is waar de Pyreneeën op hun groenst zijn, terwijl het Franse gedeelte juist bekendstaat om zijn bossen en weiden.
Het parcours begint met een snelle aanloop van 35 kilometer over een grotendeels vlakke en licht omhoog lopende weg, waarbij je eigenlijk al een groot gedeelte van de Col du Somport (30,3 kilometer, 2,7% gemiddeld) aflegt voordat het echte klimwerk begint. Wel zo lekker, zeker als je wat hulp krijgt van het grote peloton. Je voelt je gelijk wielrenner als je in het peloton over de snelweg rijdt, begeleid door motoren en auto’s. Op zaterdagochtend om 7.15 (!) staan de viaducten vol met toeschouwers en er zijn spandoeken opgehangen om de deelnemers aan te moedigen. Ik heb dit niet eerder zo meegemaakt en het bezorgt kippenvel. Dit peloton wordt trouwens aangevoerd door de Spaanse oud-wielrenners Alejandro Valverde en Miguel Indurain, die als eregast aanwezig zijn.
Foto: in het wiel bij Valverde, die de wedstrijd zou winnen bij de mannen.
Terug naar de eerste klim: De laatste 6,5 kilometer van de Col du Somport zijn het lastigst met gemiddeld 6,4%. Maar eigenlijk is dat niet belangrijk, het belangrijkst is om ook even om je heen te kijken en te genieten van het prachtige landschap. Boven op de Somport staat wederom massaal publiek de deelnemers aan te moedigen, menig profkoers kan jaloers zijn op het aantal toeschouwers dat hier aanwezig is. De beloning na een klim is voor velen de afdaling. Dit keer is die zelfs een feest, want het asfalt ligt er perfect bij. Het is een brede weg, niet technisch en zoals gezegd volledig afgesloten. Na vijf kilometer kom je op een brede driebaansweg – en ondanks het verschrikkelijke ongeval van Gino Mäder enkele dagen voor deze cyclo – is dit een afdaling waar de snelheid op een gecontroleerde wijze hoog ligt. Ook de komende dertig kilometer blijft het genieten op de weg die de renners in licht dalende lijn naar de voet van de tweede klim brengt. Het is belangrijk om hier een mooi groepje te hebben. Lukt dat, dan zul je versteld staan van het gemiddelde op je teller aan de voet van de Col de Marie-Blanque (9,2 kilometer, 7,7% gemiddeld).
Dit gaat pijn doen en het wordt afzien. Een andere conclusie is niet mogelijk als je kijkt naar de laatste vier kilometer van de Col de Marie-Blanque: dik boven de 11% gemiddeld, met de laatste twee kilometer tegen gemiddeld 13% en 12%. Kortom, het is noodzaak om te sparen in de eerste vijf kilometer en nog optimaal te profiteren van je groep. Dan is het je schrap zetten, verstand op nul en gaan. De klim voert door het bos en op sommige gedeelten zie je de weg voor je stijgen: het doet al pijn aan je ogen. Zie je het niet meer zitten de laatste vierhonderd meter dan zijn hier wederom de toeschouwers die je erdoorheen slepen met hun 'Allez allez' of 'venga venga'. In de afdaling kom je misschien het mooiste stuk tegen van de route: een soort plateau met grasweiden waarop wilde paarden en koeien staan te grazen. Werkelijk fantastisch en de Pyreneeën in optima forma!
Na een mooie loper en een steile klim, is de Col du Pourtalet (28,4 kilometer, 4,5% gem) de meest onregelmatige van het stel. Het begin is vriendelijk, het einde is het zwaar en de benen hebben toch al een en ander te verduren gehad vandaag. Het is een typische klim, die begint in een bos naast een beekje. Wanneer je hoger komt, zie je het stuwmeer waar dit beekje uit is ontstaan. Nog hoger zie je de sneeuw die aan het smelten is en het stuwmeer vult. Het is wederom prachtig en in de laatste kilometers rij je door de bekende galerijen voordat je de top voor je ziet liggen. Het zwaarste is achter de rug en de finish komt in zicht.
Foto: mijn partner Nicolien Luijsterburg in het wit; zij zou winnen bij de dames.
De vierde klim: Hoz de Jaca. Een lokale muur (2,3 kilometer, gemiddeld 8%) met stukken waar de stijgingspercentages in de dubbele cijfers gaan. Nog een keer op de tanden bijten, en je weet dat het over is. Het is niet de mooiste klim van de dag, maar het feest op de top in het dorp Hoz de Jaca is waarschijnlijk wel het mooiste dat je tegenkomt. Dan is het nog 25 kilometer in dalende lijn naar de finish in Sabiñánigo.
Er is maar één conclusie: dit was een van de beste cyclo's die we ooit hebben gereden. Van begin tot eind heeft dit evenement alles waar de wielertoerist van droomt. Door de heerlijk lopende afdalingen, het grote aantal deelnemers en de afgezette wegen is het een snel (maar ook zeer veilig) parcours! Dat geeft nog een extra boost aan het wielergevoel. Het is eigenlijk een raadsel dat dit evenement binnen Europa niet bekender is en hoger staat aangeschreven. Want zoals waarschijnlijk wel duidelijk is geworden, het niveau van deze cyclo is enorm hoog en gelijk aan dat van de Ötztaler Radmarathon en Maratona dles Dolomites. Quebrantahuesis dus. Deze granfondo kan gelijk boven aan de lijst met doelen voor 2024. ¡Hasta el año que viene!
|
|
|
|
|
