Het WK Granfondo vond dit jaar net zoals de wereldkampioenschappen voor de andere wielerdisciplines plaats in Schotland. Op een heuvelachtige omloop van 160 kilometer streden de verschillende leeftijdscategorieën om de wereldtitel.

Logistieke uitdaging

De reis naar Schotland is geen sinecure, alles is er toch heel verschillend ten opzichte het continentaal Europa dat we gewoon zijn. Maar op woensdag zijn we er geraakt en kunnen we direct het startnummer gaan ophalen. Het is een beetje zoeken naar parking, waar er door de organisatie weinig tot niks werd aangeduid. Daar merkte ik ook direct dat er een gigantisch lange wachtrij stond met hetzelfde plan als mezelf. Ik haalde gelukkig de tijdslimiet en geraakte tijdig aan mijn nummer.

Nog even fietsen richting het huisje en dan konden we eens proeven van de Schotse keuken. Schotland heeft een prachtige natuur met mooie uitgestrekte heuvels. Het is er heel onherbergzaam want er is in de verste verten geen huis of dorp te zien. Een land voor de avontuurlijke wandelaar of fietser. Jammer genoeg ga ik op deze fietstocht tegen de grond. Een zeer smalle weg waar er plots na een flauwe bocht een minibusje opduikt, geen andere mogelijkheid dan of tegen de auto te rijden, of recht in de overgroeide boom te rijden en zien waar ik beland. Gelukkig werkt de fiets nog perfect en kom ik er van af met wat kneuzingen en schaafwondjes. Starten zullen we vrijdag kunnen.

Race day

Vrijdag is het dan zover, dankzij mijn resultaat in de granfondo Vosges heb ik startrecht op de eerste rij. Na welgeteld 20 seconden werd me duidelijk dat dit geen topdag zou worden. Naar mijn gevoel was ik al aan het spartelen naar de finish met mijn laatste krachten, volgens mijn Wahoo was ik net vertrokken. Ik besloot dan maar gedwongen om me toch kalm te gaan houden. Na wat schermutselingen geraakte er een vlucht van een zevental weg met o.a. mijn schoonbroer Maxim Pirard. Hij zou het uitzingen tot de finish, maar wel met nog heel wat extra passagiers die er tijdens de rit bijkwamen.

In het peloton is het eerder hollen en stilstaan. Mede door de wind tegen en de oplopende hoogtemeters in de beginfase is er niet echt organisatie in het peloton. Er zijn eigenlijk drie noemenswaardige hellingen, die in het peloton voor wat schifting zorgen. Een bedrijvige Vince Mattens slaagt er in om met de Italiaan Gaffuri de oversteek te maken naar de kopgroep. Een vijftiental renners slaagt er in om weg te rijden op de laatste helling en ook nog de oversteek te maken naar die kopgroep. Ik zit in een groep die daar op dat moment net niet in slaagde. Heel simpel, ik was niet goed genoeg om daar te zitten. Uiteindelijk zat ik in een grote achtervolgende groep op enkele minuten van de ruime kopgroep. Na wat schermutselingen konden we nog met een klein groepje wegrijden en kwam ik over de finish als 26e. In mijn categorie M19-34 wordt De Belg Lars van Coppenolle wereldkampioen, voor Matteo Cigala en Matthias Studer.

Strakke organisatie

Het parcours was mooi, ook de kwaliteit van de wegen was in orde. Een groot stuk onherbergzame natuur, met prachtige vergezichten. De enkele dorpen die we kruisten op het parcours stonden vol met toeschouwers, het gaf als deelnemer een fantastisch gevoel en uiteindelijk denk ik dat dit de beleving van een dergelijk evenement echt groot maakt. Dit is dan ook het verschil tussen een gewone granfondo en een wereldkampioenschap. Wat een fantastisch enthousiaste bevolking!

De organisatie was in orde. Het parcours was volledig verkeersvrij, alles was perfect aangeduid tijdens de wedstrijd, dit doet de moeilijkheden bij de inschrijving al snel vergeten. Toch zijn er tijdens de wedstrijd ook enkele punten van kritiek. Volgens de regels mag er enkel in een feed zone bevoorraad worden. Daar heb ik begrip voor. Maar dat de eerste feed zone in een dalend stuk wordt gelegd, valt absoluut niet te begrijpen. De drinkbussen vliegen alle kanten uit aan zestig kilometer per uur. We mogen niet op onze buis liggen in de afdaling of de handen losjes op het stuur leggen, maar moeten wel een drinkbus zien te vangen aan dergelijke snelheden. De tweede zone was wel veel beter geplaatst.

Over de finish waren de meningen verdeeld, net na de laatste kilometer was er een haakse bocht naar rechts tussen een muur aangezien de finish lag aan het Scone Palace. Sommigen zullen hier wel een mogelijke medaille of mooi resultaat verloren zijn. Maar anderzijds hoort dit ook bij een wedstrijd, gevaarlijk was het niet, en als je met een groep naar de finish gaat kan je steeds ingesloten geraken, hoe breed en recht de weg ook is.

Bijzonder evenement

Het WK granfondo bracht me ondertussen al naar meerdere bestemmingen, van Bosnië, Denemarken tot Schotland. Elk WK had zijn eigen sfeer en beleving. De volgende jaren ga ik even aan mij voorbij laten gaan, maar uitkijken naar het volgende super WK in 2027 doe ik nu al.

Alle uitslagen vind je hier.