Het was even spannend, maar uiteindelijk was er toch groen licht voor de organisatie van de Riderman in Bad Dürrheim. En zoals altijd was de organisatie weer perfect. Dit keer nog professioneler, tijdens de tweede etappe ging er zelfs een helicopter de lucht in om livebeelden te schieten voor de livestream. Niet voor niets heeft deze 3-daagse etappekoers voor amateurs en wielertoeristen de ondertitel 'Ride like a Pro'.
Traditioneel begint de Riderman met een tijdrit over een kleine 16 kilometer met 190 hoogtemeters. De uitslag van deze tijdrit bepaalt de startvolgorde voor de volgende etappe, dus het loont zich om je ook op de tijdrit flink uit te sloven zodat je de volgende dag een beetje voorin kan starten en met de snelle groepen kan mee koersen. Gezien het grote aantal deelnemers (zo rond de 500), wordt er tijdens etappe 2 en 3 gestart in startvakken waarbij de 25% snelste uit iedere leeftijdscategorie in het eerste startvak mogen starten.
Team CycloWorld was dit jaar vertegenwoordigd met 2 renners te weten Herman van Tilburg en ondergetekende.
Het parcours van de tijdrit is een heen-en-weertje. Het asfalt is perfect en het is alleen even opletten bij de rotonde en bij het keerpunt waar je even in de remmen moet om jezelf daarna weer op gang te trekken. Tot zover klinkt het simpel, echter schijn bedriegt. Na de start gaat het een kleine kilometer vals plat naar beneden alvorens de eerste klim begint, de Hirschhalde. Deze klim van 1,6 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,7% en max. 9,5% doet de benen en de longen direct in brand zetten. Hier kan je jezelf finaal over de kop rijden. De afdaling die volgt is minder steil en bijna helemaal rechtdoor, dus er kan flink worden doorgereden. Bij de rotonde beneden moet er dan even goed worden opgelet omdat de snelheid behoorlijk hoog is. Vervolgens volgt er nog een klein pukkeltje dat genomen moet worden alvorens het keerpunt wordt bereikt.
De terugweg lijkt makkelijker omdat de Hirsschalde nu van de minder steile kant moet worden bedwongen. Echter omdat de benen al behoorlijk zijn volgelopen, ervaart menigeen dit stuk alsof men stilstaat. Ook ik had er dit jaar last van, voor mijn gevoel kroop ik omhoog. In mijn herinnering was ik hier wel eens harder omhoog gereden. Dat bleek ook te kloppen toen ik over de finish kwam. Ben ik er weer eens ingestonken door te hard de eerste klim op te rijden. Ik geef de schuld maar aan het feit dat ik het afgelopen jaar geen tijdritten heb kunnen rijden vanwege de coronacrisis. Dat tijdrijden blijft toch een vak apart.
Ik finish op een 16de plek in de categorie Mannen Masters III, net voldoende om de volgende dag in het voorste startvak te mogen starten.
Deze etappe is 121 km met 1900 hoogtemeters. De weersomstandigheden zijn perfect, het is zonnig en niet te warm. Vanaf de start is de eerste kilometer door Bad Dürrheim geneutraliseerd. Dit klinkt mooi, maar het is een zenuwachtig gebeuren doordat de renners uit de startvakken achter ons tijdens de eerste kilometer naar voren dringen door de smalle straatjes van het dorp om zo dicht mogelijk achter de juryauto te komen.
De eerste klim volgt na slechts een paar kilometer in het dorpje Emmingen. Het stelt niet zo heel veel voor maar een grote groep rijdt hier al weg. Eenmaal over de top kan ik nét niet aanpikken. Samen met een Duitser rijden we nog een aantal minuten vruchteloos achter de groep aan, ook omdat we achter ons helemaal niemand zien. Als we op een gegeven moment tóch een groep achter ons zien besluiten we direct onze benen stil te houden en bij de achteropkomende groep aan te sluiten.
We zitten dan 20 minuten in koers en het tempo ligt op 40 km/u gemiddeld! Eenmaal aangesloten beginnen we direct aan de eerste serieuze klim van de dag, de Öfinger Wand, met een max. stijgingspercentage van 15%. Op deze klim vallen de groepen uit elkaar, CycloWorld-teamgenoot Herman sluit aan en eenmaal boven pikken we samen aan bij een groepje. De benen zijn wakker geschud, het zal zeker niet de laatste beproeving zijn deze dag. Na de afdaling volgt een relatief vlak stuk van zo'n 12 kilometer waar flink kan worden doorgereden tot aan de voet van de Schächer, een klim van anderhalve kilometer met af en toe een stukje van 19%. Hier worden wederom de jongens van de mannen gescheiden.
Na 38 kilometer bereiken we de eerste, bijzondere verzorgingspost. Eerst kom je langs een punt waar je je lege bidon tijdens het fietsen in een groot net kan werpen om vervolgens honderd meter verderop een nieuwe gevulde bidon aan te pakken van de vele vrijwilligers. Je hoeft niet te stoppen, het is allemaal perfect georganiseerd. Even verderop is er zelfs een speciale afvalzone ingericht waar je al je lege verpakkingen van reepjes en gelletjes kan weggooien tijdens het rijden. Niets dan lof voor deze perfecte organisatie!
Na 42 kilometer krijgen we een heerlijke lange slingerende afdaling onder de wielen. Hier komt het goed van pas dat de organisatie het gehele parcours autovrij heeft gemaakt. In de afdaling zitten veel blinde bochten die je gewoon lekker aan de binnenkant kan nemen in de wetenschap dat er geen tegemoetkomend verkeer aankomt. De benen krijgen hier wat rust, wat ook wel nodig is voor wat er nog komen gaat. Wat volgt is de 3,5 kilometer lange klim Ewattingen met daarin een stukje 20%. Nog eens 30 kilometer verder volgt de Göschweiler die van hetzelfde kaliber is. Tussendoor liggen uiteraard wat enkele klimmen die minder extreem zijn. Doordat er flink wordt doorgereden krijgen de benen verder nooit echt rust. Alleen de laatste 10 kilometer zijn redelijk vlak en ook dan is het zaak om in een groep te zitten om de vaart erin te houden.
Na 3 uur en 43 minuten kom ik over de finish, dik tevreden. In de etappe van vandaag 18de in de categorie mannen Masters III maar na 2 etappes sta ik nog steeds op de 16de plek. Geen slecht resultaat in dit klimmersgeweld.
De derde etappe van de Riderman is traditioneel een snelle. Dit jaar op papier sneller dan ooit. Iets minder kilometers dan etappe 2 en iets minder hoogtemeters waardoor er in grote groepen flink kan worden doorgereden.
Doordat ik gister een goed klassement had gereden mocht ik ook vandaag weer starten in het voorste startvak. Wederom is de eerste kilometer geneutraliseerd door de straten van Bad Dürrheim. Voor de derde etappe zijn er ook daginschrijvingen mogelijk dus het peloton is een stuk groter. De eerste paar kilometer zijn gelijk aan de etappe van gister dus probeer ik wederom bij de grote snelle groep te blijven. Dit lukt mij wonderwel na de eerste klim in Hemmingen, met mijn tong op mijn schoenen hang ik achter aan de groep. Toch moet ik ze op een gegeven moment laten gaan. Ik sluit mij aan bij een achtervolgende groep waar ook lekker door wordt gereden.
De eerste verzorgingspost komt na 43 kilometer. Ik grinnik tevreden in mezelf. De klimmetjes worden door de groep genomen alsof ze niet bestaan maar ik weet dat er achteraan mensen afwapperen, dus ik zorg ervoor dat ik een beetje voorin blijf rijden. Steiler dan 10% wordt het vandaag niet met slechts één uitzondering: de Fürstenberg die na 75 kilometer volgt. Daarin zit een kort stukje van 14%. Verder blijft het opletten na iedere klim want over de top wordt direct hard doorgereden dus even uitrusten is er niet bij want eenmaal los van de groep kom je er niet meer bij met de snelheden die vandaag gereden worden.
Op de klim Pfohren gaat het dan toch mis. Het is een naar kort heuveltje met een maximaal stijgingspercentage van 9%. Hij gaat me redelijk goed af maar eenmaal boven zie ik toch een groepje wegrijden. Aangezien de afdaling maar kort is, en direct gevolgd door een stuk vals plat naar boven, kom ik er niet meer bij. Ik weet dat je in de laatste 15 kilometer zomaar een paar minuten kan verliezen als je niet in een groep rijdt en dat is zonde. Met de moed der wanhoop probeer ik toch dichterbij te komen. Af en toe kijk ik achterom maar de overige renners die eraf zijn lijken geen puf meer te hebben. Samen met een andere Nederlandse renner, Joost, gaan we kop over kop richting de groep. De afstand tussen ons en de groep wordt niet groter maar ook niet kleiner. De groep achter ons loopt ook niet op ons in. Ik heb geen zin om te wachten, mijn benen voelen nog goed dus besluiten Joost en ik om de laatste 10 kilometer samen volle bak door te rijden. Op 5 kilometer voor de finish sluiten 4 jonge renners zich bij ons aan en weten we met z'n zessen het tempo toch nog lekker hoog te houden.
Tevreden dender ik over de finish, 100 kilometer afgelegd met 1000 hoogtemeters tegen bijna 40 km/u gemiddeld. Wat een mooie koers dag!
Na de finish bedank ik Joost voor de goede samenwerking de laatste kilometers en maak ik nog een praatje met Herman en Joppe. Allemaal Nederlanders met wie ik tot 15 kilometer voor de finish in de groep zat. We zijn het er allemaal over eens, het was een knotsgekke dag met een bizar hoog tempo. Wat een belevenis.
Het was weer een fantastische editie van de Riderman. Ik kom hier graag nog eens terug.
|
|
|
|
|
