In het verlengde van het stadsparcours waarop in Glasgow het wereldkampioenschap werd verreden, werd er in Dresden een cyclosportief evenement op een soortgelijk parcours verreden. Hoewel het aantal bochten beduidend minder was, bleef het stadsparcours een uitdaging.

Foto: het bochtige maar vlakke stadsparcours. De langste afstand was 103 km.

Voor iedereen

De Velorace Dresden is een Jedermannrennen. Letterlijk vertaald een (wieler-)wedstrijd waar iedereen aan mee kan doen. En dat klopt exact. En er is voor elk niveau een ‘wedstrijdje’. Of je nu met een stadsfiets een rondje (van 20 kilometer) door de stad wilt rijden, of als een semi-professionele wielrenner op topsnelheid vijf van die rondjes wilt doen: het kan allemaal.

Ter promotie van de gehandicaptensport was er op de zaterdag een omnium (een wedstrijd bestaande uit meerdere onderdelen) voor G-sporters. Een behoorlijk deelnemersveld mocht zich -onder het toeziend oog van de Duitse Kristina Vogel, die voor haar ongeluk meerdere wereldtitels op de baan veroverde- op de start- en finishstraat uitleven. En hoewel het plezier voorop stond, was ook bij hun de prestatie van belang. Net als bij de dikkebandenraces voor de schooljeugd van Dresden en omgeving. Met fanatieke gezichten en rode koppies sjeesden ze als ware coureurs over het parcours.

Foto: met Kristina Vogel.

Dat een stadsparcours lastig verkeersvrij te maken is, bleek ook maar weer eens. Doordat er op een aantal plekken nog auto’s geparkeerd stonden, werd de starttijden van de zondagse wedstrijden met een kwartier vertraagd. Op zich geen straf, want op de Neumarkt stond je lekker in de zon. Verschillende sponsorploegen hadden acte de présence getekend, waardoor er behoorlijk wat ploegwerk verwacht kon worden. Compleet met soigneurs met bidons en mechaniekers met reservemateriaal. Tja, dan sta je als goedwillende eenling al met 1-0 achter.

Foto: Het ging meteen hard vanuit de start.

Chaotisch begin

Dan de start van de koers. Van het geneutraliseerde vertrek kwam maar weinig terecht. Gelijk vloog het peloton in vliegende galop uit de startblokken. En bleek ook meteen dat er behoorlijk veel verschil zit tussen de deelnemers. Er zijn gasten die soepel anticiperen op de straten en de bewegingen van concullega’s, maar er zijn ook stoempers die al snel aan hun taks zitten en vierkant de bochten doorzeulen. Na de zoveelste hachelijke situatie besluit ik mijn ambities voor de dag op te bergen en me door te lossen naar een veiliger groepje af te laten zakken.

Fraaie stad

Die groep rijdt een stuk beter. En door het ‘tandje minder’ kun je tenminste ook eens om je heen kijken. Hoewel je over de grotere wegen door de Dresdener binnenstad rijdt, kun je behoorlijk wat bezienswaardigheden van de fraaie stad meekrijgen. Door het constant draaiende parcours kun je sommige gebouwen zelfs van twee kanten bekijken. En mocht je ergens iets niet goed hebben kunnen bekijken, dan heb je 20 kilometer later nóg een keer de mogelijkheid om die trekpleister te bekijken. Wel zo handig!

De koers? Die werd beslist in een massasprint, zag ik op de foto’s en in de uitslag. De leider in de German Cycling Cup (klassement van verschillende Duitse cyclo’s) mocht het zegegebaar maken.